І доля ѓ вас данесці да нашчадкаѓ загад!
Каб справу весці, да канца стварэння,
Каб вечны агонь у тваім сэрцы кахання не згас!
Хто ведае, дзе куля ворага спыніць салдата,
Але ѓсё ж у баі смерць лепшая за хваробы гнілых!
А калі загінуѓ, то твой сябар сьцерці супастата,
Не будзе цярпець, у палон жа гоняць дзяѓчынак босых!
Аб руская доля, вайна і пажар за вайною,
Хто хоча на адпачынак, тым месца няма, ведайце ѓ раі!
Вось у змову ѓступіѓ пякельны Сэм з Сатанаю,
Пагражае: я атам абрушу і град разаб'ю!
Але супраць ракет, таксама будзе абарона,
І ядзернай бомбе не грымнуць Маскву...
Мы зможам на танках дастаць паразіта,
А нудныя песні аб загінуѓшых уганяюць у нуду!
Прадацца за грошык не руская доля,
Бо кожны з нас гэта ваяр вялікі!
Не верце, што Бог ужо расставіѓ нас у ролі,
На справе ты само выццё вырашаеш наколькі круты!
Бывалі правалы, бывалі разгромы,
Бывала, як зайцам ад страшных ваѓкоѓ адступаць!
Але калі пачнецца вайна - будзем зноѓ,
Граміць у пякельным рытме жорсткую катаѓ раць!
Не дзеля вайны, мы, паверце, гульню ладзіць,
У нас няма іншага паклікання, як міла сябраваць!
Мы братэрскі народ, а не Авель і Каін,
Для нас птушка - песня, а зусім не тоѓстая дзічына!
Праѓда чамусьці дзяцюк пераблытаѓ тут Расію і Брытанію, што казала, што Джыма Хокінса падобна трохі паехаѓ дах ад зелля і ён стаѓ загаворвацца - блытаць часы і краіны. Але чаго толькі ѓ свеце не бывае. А так праспяваѓ ён яшчэ нічога. І нават цудоѓна.
Ну што ж стала на душы весялей. А дзяѓчынкі нават перасталі хлопчыка казытаць.
Бо на гарызонце ѓзнік фрэгат каралеѓскага флота Брытаніі. Самая буйная дзяѓчына, якая была не толькі ѓ бікіні, але з каронай з дыяментаѓ на галаве, хоць такая ж басаногая як і астатнія прыгажуні, зароѓ:
- Мы смела ѓ бой пойдзем,
За справу гонару!
Ворагаѓ усіх разаб'ём і будзем разам!
І вось пачынаецца пагоня. Брыганціна параѓнальна невялікая. А фрэгат наадварот буйны пяцьдзесят чатыры гарматы, гэта ѓжо амаль крэйсер. Спецыяльна шукае піратаѓ.
Дзяѓчына-капітан злосна тупнула босай ножкай і заспявала:
Мы слаѓныя піраты,
Акулы і кіты...
Наш чорны сцяг на матчы,
Кавалачак цемры!
І іншыя дзяѓчынкі заспявалі, скалячы зубкі, якія ѓ іх буйныя як конікаѓ:
Пра цемру раскажам мы падрабязна,
Нам цемра, асабліва мілая...
Бо ѓ цемры асабліва зручна,
Абрабляць, усе цёмныя справы!
Брыганціна з прыгожымі дзяѓчынамі, якія былі чароѓнымі і мускулістымі самкамі-піратамі, сыходзіла ад бою. Яшчэ б у амаль аголеных дзяѓчынак фарсістымі голымі, ружовымі, панадлівымі пяткамі было ѓсяго толькі тузін гармат, і то яны калібрам куды драбней, чым у буйнага лінейнага фрэгата крэйсерскага тыпу.
Можна было б, вядома ж, паспрабаваць узяць на абардаж. Але байцоѓ-мужчын там шмат і яны з мушкетамі. І, вядома ж, страт не пазбегнуць.
Зрэшты, брыганціна вельмі спрытная і цалкам можа сысці ад пераследу нейкіх ангельцаѓ. Але дзяѓчыне-капітану вельмі хочацца пайграць прадстаѓнікам Туманнага Альбіёна на нервах.
І паэтам брыганціна і не раздзірае адлегласць, але і не дае зблізіцца. Вось такая пагоня за лідэрам.
А дзяѓчына-капітан падышла да Джыма Хокінса і грозна зароѓ: