- Ну-ка ты хлопчык-раб, яго разлёгся! Думаеш, мы цябе карміць будзем дарма!
Юны палоннік ускочыѓ і пакланіѓся прыгажуні, вымавіѓшы:
- Я на ѓсё гатовы спадарыня!
Дзяѓчынка правадырка піратаѓ загадала:
- Праспявай што-небудзь!
Джым Хокінс кіѓнуѓ.
- З вялікім задавальненнем аб вялікая!
Дзяѓчына-капітан дадала:
- Толькі песня павінна быць доѓгая і пры гэтым ты павінен скакаць!
Хлопчык-раб ахвотна вымавіѓ:
- Я кахаю скакаць - рух - гэта жыццё!
І юнае, мускулістае дзіця стала прытанцоѓваць, і падскокваць нібы малпачка. І пры гэтым вельмі нават прыгожа і з вялікай энергіяй, булькаючы энтузіязмам спяваць;
Дарэмна багацей зачыніѓ дзверы,
Бо жабракам шлях замоѓлены на парог!
Там у клетцы пад замкам сумуе пяры,
Ёй жадаецца, каб рыцар ёй дапамог!
А я пайшоѓ хлапчуком у піраты,
Каб паклон саноѓніку не біць!
Цяпер усім ліхаімцам час адплаты,
Паляѓнічы ператварыѓся ѓ ежу ѓ дзічыну!
І вялікія мае хлапчукі сілы,
Калі ѓ руках меч пачаѓ я круціць!
Адпраѓлю злых ворагаѓ сумаваць у магілы,
Месяц на небе ярка свяціць медзь!
Клокае ѓ сэрцы люта адвага,
Зялёны юнга прэ на абардаж!
Скрыжаваѓся з афіцэрам я на шпагах,
Увайшоѓшы ѓ бітву ѓ дзікі, буйны раж!
Сапернік рослы, нібы бык са стойла,
Ён хоча дзікай масай раздушыць!
Але юнак ваюе годна,
Клінок пляце нябачную нітку!
Вось выпад - пуза пракалолі,
Завыѓ граміла, шпагу выпусціѓ!
Ён жыѓ у разлогу і не ведаѓ болю,
Цяпер страціѓ конскую сілу!
Мой першы абардаж так былі паспяховы,
Жменя золата насыпана ѓ кішэню!
І мы піраты спяваем песні,
Дзеля ѓ баі здабыты ѓ гонар дуван!
Вядома, заѓтра можа быць горай,
Фрэгат і крэйсер гарматы натапырыѓ!
Прыйшоѓшай мне скакаць басанож па лужынах,
Па крыві, што праліѓ злыдзень супернік!
Зусім хлапчук, вусікаѓ тых няма,
Але няма юнге ѓ бітве ласкі!
Калі наканавана загінуць у колеры гадоѓ,
То гэтае добраахвотнае рашэнне!
Падчас спеваѓ Джым Хокінс раз-пораз падскокваѓ і выгінаѓ сабе спіну. Яго рэльефныя мускулы прыгожа перакочваліся пад шакаладнай, загарэлай скурай. І босыя, дзіцячыя ногі так і прытанцоѓвалі ѓ поѓны акардэон.
А дзяѓчынкі мільгаючы голымі, моцнымі ножкамі час ад часу стралялі па фрэгаце з маленькай, але дзіѓна дальнабойнай гарматы. І збівалі афіцэраѓ Брытаніі з ног. І наносілі нязначныя пашкоджанні.
А вось ядро ѓзяло і збіла капітану фрэгата трыкутку. Той у гневе загадаѓ даць залп. Хоць адлегласць была занадта вялікая, і ядры не даляцелі. А ангельскі карабель, трывіяльна ѓзяло і завалакло, чорным, куслівым, атрутным дымам. І матросы сталі чхаць і валіцца на палубу.
Дзяѓчына-капітан пірацкага карабля адзначыла:
- Гэта мы нядрэнна зрабілі! Мы маглі б, і захапіць, гэта фрэгат, але ён для нас усяго толькі клопат!
Дзяѓчынка-боцман рудай масці прапанавала, правядучы рабром далоні па горле:
- Можа, проста яго патапіць?
Дзяѓчына-капітан запярэчыла, злосна тупнуѓшы сваёй босай, мускулістай ножкай: