- Не! Нельга забіваць людзей, нават калі гэта вайскоѓцы без асаблівай патрэбы. Мы лепш проста сыдзем, і працягнем свой смелы разбой!
Дзяѓчына рудай масці кіѓнула:
- Так! Забіваць без прычыны не варта! Але наогул у свеце і так занадта ѓжо шмат мужчын! Гэта непрыемныя і смярдзючыя асобіны! Іх валасатыя целы - такія брыдкія!
Дзяѓчына-капітан кіѓнула:
- Магчыма, гэта і брыдка, калі валасы растуць на нагах і грудзях. Але вось гэты хлопчык такі чысты і гладкі, і ніколі не стане дарослым!
Рудая засмяялася і заѓважыла:
- Ды гэта дакладна! Ён прыгожы, і яшчэ нядрэнна спявае! Вось няхай нам і выканае песеньку, і так каб яна была даѓжэйшая.
Правадыркі марскіх разбойніц крыкнула:
- Давай спявай хлопчык-раб! Інакш мы табе зробім вельмі балюча!
Джым Хокінс былы легендарны юнга заспяваѓ;
Выбраѓ я шлях сабе круты пірата,
Жадаѓ знайсці свой у морах лёс...
Хоць гавораць пірата, чакае адплата;
Павесяць - чарвяк толькі дасць на труп разьбу!
Але пану паклоны біць абрыдла,
І хлопчыкам з маёнтка я ѓцёк...
Хоць холадна ѓ дарозе босым было,
Бо не пускалі хлопца на парог!
Дайшоѓ да порта, толькі ѓ адных лахманах,
Забраѓся на карабель у гадзіну начны...
Злавілі хлопца і ну давай пароць - я;
Ух, думаѓ душу ѓ пекла з сатаной!
Але пасля лупцоѓкі далі бесказырку -
Сказалі, будзеш юнгаю пакуль!
І нават кок наліѓ, уяві бутэльку,
Няхай брагі горкай няма бо каньяку!
Вядома справа цяжкая марская,
То смагі мука, то небяспечны шторм,
Але сіла духу - справа нажыѓная,
А калі ёсць башка, то прэч сякеру!
Карсары нас злавілі як кацяня,
Быѓ абардаж і крыві ѓ тры ручая!
Але ѓ мяне характар не дзіця -
Нездарма боцман біѓ мяне вучачы!
Усім была дошка - я ж вызначыѓся,
І капітан піратаѓ так сказаѓ:
- Адважна гэты хлопчык-юнга біѓся,
Ён дух карсара адважна паказаѓ!
У марское братэрства прыняты - вось поспех,
Мара здзейснілася з нараджэння амаль!
Цяпер ты можаш даць любому рэшты,
А прэ купец дагналі і грамі!
Бывалі грошы - шчодрая здабыча,
Спускалі шмат, таксама без задум...
Вадзілася, пры поспеху ведай наяѓнасць,
Але золата пырхне як верабей...
Скон аказаѓся не вясёлым;
Прыгнаѓ кат суровы - эшафот.
Кудысьці падзеліся раскошы абновы,
Ад голаду ѓ вязніцы, спаѓ жывот!
У натоѓпе піратаѓ гучна праклінаюць,
Ляцяць: агрызкі, косці, чаравікі!
Мы слугі пекла - чэрнь вядома ведае,
Самім на моры відаць не з рукі!
Пятля, нажаль, ганебны скон,
Няѓжо жыццё скончылася маё...
У кайданах наведвала сум-кручына,
Даѓно забылася збеглага радня!
Але не хацелася мне ѓ пятлі боѓтацца,
Узяѓ і нагой пад дых - упаѓ кат!
Бо рускія заѓсёды ѓмелі біцца,