А калі карсар, дык бейся, а не плач!
Апошні бой вядома цяжкі самы,
У руках сякера, што кат насіѓ!
Калі ты ѓ злосці, то напор не малы,
І страху, нібы крапіву касіѓ!
Іншыя ѓ сутычку рынуліся хлопцы,
Адкуль у дахадзягах спрыт узялася!
Напэѓна ад бацькі Русі салдата,
Якога здрадзіць вырашыла ѓлада!
І чэрнь раптам думкі змяніла,
Цяпер ужо карсары малайцы -
Вось бунтам плошча ѓся ѓжо бурліла,
Пайшлі ѓ атаку з вуліцы байцы!
Здарылася тое, што рэдка, але бывае;
З пятлі сарваліся зноѓ на кані!
А што багатыр, ён беднату раздзірае -
Ня ведаючы, што за гэта быць вайне!
Адбіты карабель - зноѓ Чорны Роджэр,
Зноѓ мы разам, мора за кармой!
Ды я забойца - толькі вельмі добры,
І для мяне бядняк, як брат родны!
Так будзем спяваць, пакуль пятля вольная,
Дзяліцца з жабраком і ѓ весялосць жыць!
Душой карсар стаць хоча высакародным,
Не па нутры, калі ты ѓ клетцы дзічына!
Хлопчык-раб скончыѓ спяваць і затупаѓ сваімі босымі, точанымі дзіцячымі ножкамі, якія хоць і агрубелі, але былі спрытней лапак малп.
А фрэгат канчаткова адстаѓ. І яго ветразі схаваліся за лініяй гарызонту.
Дзяѓчына-капітан усміхнулася і адзначыла са сваёй пажадлівай усмешкай:
- Ну, што ж - гэта ёсць не ѓцёкі, а стратэгічны манеѓр! Дык што можа быць дзяѓчынкі, нешта скажам на гэта?
Дзяѓчына з зялёнымі валасамі страсянула раскошнымі сцёгнамі і адказала:
- Можа, быць, і дарма мы выпусцілі такое. Столькі мужчын у адным месцы. Мы б з імі ѓзялі б і забавіліся б. І гэта даставіла б нам задавальненне!
Дзяѓчына-капітан праспявала:
Мужчыны гэта смярдзючыя пачвары,
Ад іх таму гнюсным нясе...
Калі б па рагах далі,
Гэта была б дзяѓчынкам пашана!
Джым Хокінс прачырыкаѓ:
- Я ж таксама мужчына!
Дзяѓчына-боцман з рудымі валасамі адказала:
- Не! Ты хлопчык, і хлопчыкам застанешся назаѓжды! Так што не прэтэндуй!
Дзяѓчына-капітан пусцілася ѓ скокі, шлёпаючы сваімі босымі, загарэлымі, моцнымі і вельмі мускулістымі нагамі. І іншыя дзяѓчаты сталі скакаць, прычым гэта было нешта дзікае, нібы скокі людаедаѓ.
Джым Хокінс таксама стаѓ падскокваць і круціцца. Ланцуг у хлапчука-раба доѓгі і зусім не мяшае скоку.
Ну, яшчэ, зразумела, дзяѓчынкі спяваюць ва ѓсю глотку:
Мы дзяѓчаты, мы дзяѓчаты-разбойнікі,
Піф-паф! Піф-паф! І вы нябожчыкі! Нябожчыкі!
А мужыкоѓ пад босай пяткай дзеѓкі трымаюць,
Да нас не падыходзь! Да нас не падыходзь, а то зарэжам!
Джым Хокінс адзначыѓ:
- Ды з такім экіпажам, сапраѓды не засумуеш!
Адна з дзяѓчынак піратаѓ падскочыла да хлопчыка і моцна схапіла яго босымі пальчыкамі сваіх моцных, загарэлых і вельмі апетытных ножак за нос, і магутна здавала.
Джым як закрычыць:
- Ой! Цётка гэта вельмі балюча!
Дзяѓчынка засмяялася і адказаѓ:
- Цярпі дзяцюк, атаманам будзеш!
Хлопчык-раб прароѓ:
- Я займу ваша месца!
Дзяѓчына-капітан адказала з усмешкай:
- Не месца фарбуе чалавек, а чалавек месца!