— Кроплю спіртнога, калі ўжо прапаноўваеце, — адказаў Блатэрс. — Ехаць з Лондана было зімна, мэм, а я даўно змікіціў: спіртное грэе лепш усяго.
Гэтае цікавае паведамленне было адрасавана місіс Мэйлі, якая ўспрыняла яго вельмі прыхільна. Пакуль выкладалася гэтае меркаванне, доктар выслізнуў з пакоя.
— Ах, — сказаў містэр Блатэрс, трымаючы кілішак не за ножку, а абхапіўшы яго за дно ўказальным і вялікім пальцам левай рукі і падняўшы яго на ўзровень грудзей, — я за сваё жыццё бачыў многа такіх спраў, мэм.
— Дак тое ўламанне на ускраіне Эдмантана, Блатэрс, — падтрымаў памяць свайго калегі Даф.
— Там было нешта тыпу сённяшняга, праўда? — падхапіў містэр Блатэрс. — Гэта была справа рук Насатага Чыквіда.
— Вы заўша прыпісваеце гэта яму, — запярэчыў Даф. — Гавару вам, гэта зрабіў Сямейны Пэт. Насаты мог мець да гэтай справы не больш дачынення, чым мы.
— Да кіньця вы, — аспрэчыў Блатэрс. — Я лепш ведаю. Вы маеце на ўвазе той выпадак, калі ў Насатага забралі грошы? Во гэта была забава дак забава. Лепш, чым якая аповесць альбо раман.
— І што ж там было? — пацікавілася Роз, якая хацела як мага больш падтрымаць сімптомы добрага настрою непажаданых наведвальнікаў.
— Там якраз было такое рабаўніцтва, міс, якое наўрад хто можа асудзіць, — адказаў Блатэрс. — Гэты Насаты Чыквід...
— Насаты — азначае з нюхам на грошы, мэм, — перапыніў Даф.
— ...Хіба лэдзі і без таго разумее гэта, так ці не? — строга спытаўся Блатэрс. — Увесь час вы мне ў слова ўпадаеце, напарнік! Дак вот гэты Насаты Чыквід, міс, трымаў паб на Бэтлбрыджскім гасцінцы і меў пакой у падвальным паверсе, куды многа хто з маладых джэнтльменаў хадзіў глядзець на птушыныя баі, цкаванне барсукоў сабакамі і таму падобнае. Справы гэтыя абстаўляліся хітра, бачыў на ўласныя вочы. На той час ён яшчэ не ўваходзіў у банду, і аднэй начы ў яго скралі з брызентавай торбай трыста дваццаць сем гіней, скраў у спальні глухой ноччу высокі мужчына з чорнай павязкай на адном воку, які хаваўся пад ложкам, а потым — з сумкай з акна — там быў толькі другі паверх. Ён гэта ўсё хутка зрабіў. Але і Насаты тэж не марудзіў: ён прачнуўся, пачуўшы шум, выскачыў з пасцелі і ўдарыў ім услед са стрэльбы, пабудзіў усех па саседству. Яны адразу паднялі шум, а калі сталі аглядаць вакол, то ўбачылі, што Насаты папаў-такі ў злодзея, таму што аж да агароджы былі сляды крові. Потым яны губляліся — злодзей даў драла разам са спажывай. Адпаведна, імя містэра Чыквіда, уладальніка ліцэнзіі на продаж спіртнога, з’явілася ў «Газеце» сярод імён іншых банкрутаў, і для яго распачалі патпіскі, латэрэі, збор ахвяраванняў: ён з-за сваёй страты быў зусім страціў галаву і тры альбо чатыры дні хадзіў па вуліцах і рваў на сабе валасы ад адчаю, так што многа хто баяўса, што ён накладзець на сібе рукі. Аднаго разу прыбег ён у паліцэйскі суд і гаварыў с судзьёй, адзін на адзін, даволі доўга. Той потым звоніць у калакольчык і загадвае, каб зашоў Джэм Спаерс (а Джэм быў хвацкім хлопцам) і кажа Джэму, каб той ішоў з містэрам Чыквідам і памог яму арэставаць чалавека, які абрабаваў дом. «Спаерс, я бачыў яго, — гаворыць Чыквід, — калі ён праходзіў міма маяго дома ўчора вечарам». «Дак чаму ж вы не выскачылі і не схапілі яго за каўнера?» — пытае Спаерс. «Я быў настолькі агаломшан, што мне можна было прабіць башку зубачысткай, — кажа небарака, — але ціпер мы яго напэвна злапаем, бо ён зноў праходзіў паміж дзесяццю і адзінаццаццю вечарам». Спаерс як толькі пачуў гэта, адразу засунуў у кішэні чыстую бялізну і грэбень на выпадак, калі яму прыдзецца правесці там дзень альбо два, ідзе ў паб, сядае каля вакна, схававшыса за маленькай краснай занавескай, — у кацялку, каб адразу выскачыць, калі што. Ужэ позна вечарам — ён якраз курыў трубку — як загарланіў тут знянацку Чыквід: «Лаві! Лаві зладзея! Забіваюць!» — Джэм Спаерс выскоквае на вуліцу і бачыць там, як Чыквід мчыцца што ног і гарланіць. Спаерс за ім, а Чыквід бяжыць дальшэ; людзі аглядваюцца, усе крычаць «Зладзеі!», і Чыквід гарланіць, як вар’ят. Спаерс на момант губляе яго з поля зроку, і калі аббягае вугал вуліцы, бачыць невялікую кучку людзей, укліньваецца ў яе. «Дзе ён?» «Каб мне праваліцца на гэтым месцы, — кажа Чыквід, — зноў уцёк!» На дзіва, але яго зноў не было, так што яны вярнуліся ў паб. Наступным ранкам Спаерс зноў заняў старое месца і па-ранейшаму выглядваў з-за занавескі высокага мужчыну с чорнай павязкай на воку, пакуль яму не забалелі свае лічныя вочы. Нарэшце ён не мог устрымацца і зажмурыў іх на хвілю-другую; як толькі гэта зрабіласа, то ён адразу і чуе Чыквідавы выкрыкі: «Вось ён! Трымай!» знову ён бяжыць, з Чыквідам у палавіну вуліцы паперадзе, і прабег два разы больш, чым учора, даведваецца, што злодзей зноў убег! Так было яшчэ раза са два, а потым саседзі сказалі, што Чыквіда абрабаваў чорт і ціпер яво дурачыт; другія думалі, што бедны Чыквід забалел на галаву з гора.