Так прамільгнулі тры месяцы — тры месяцы, якія маглі ў жыцці самага ўдачлівага і бесклапотнага смяротнага выдаваць на не абцяжаранае нічым шчасце, а ў жыцці Олівера дык былі проста сапраўдным раем.
Самая шчырая і прыхільная велікадушнасць — з аднаго боку, самая непадробная, гарачая і душэўная ўдзячнасць — з другога, — не дзіўна, што напрыканцы гэтага нядоўгага часу Олівер Твіст вельмі зблізіўся са старой лэдзі і яе пляменніцай, і палымяная прыхільнасць яго юнага, чуллівага сэрца была ўзнагароджаная прыхільнасцю з боку абедзвюх лэдзі і тым, што яны пачалі ім ганарыцца.
РАЗДЗЕЛ ХХХІІІ,
у якім шчасцю Олівера і яго сяброў нечакана пагражае небяспека
утка праляцела вясна, і настала лета. Калі вёска была прыгожай
раней, то цяпер яна была ва ўсім бляску і раскошы сваіх багаццяў. Вялікія дрэвы, якія раней падаваліся скурчанымі і голымі, цяпер набрынялі сілай і веліччу, распасцёршы свае шаты над засмяглай глебай, ператварылі пустыя, адкрытыя месцы ў цудоўныя куточкі, адкуль можна было любавацца выдатнымі краявідамі, што купаліся ў яркім сонцы. Зямля апранула сваю самую яркую зялёную мантыю і разнесла паўсюль свае самыя лепшыя водары. Гэта была найлепшая, найжывейшая пара года — усё радавалася і квітнела.
У маленькім асабняку працягвалася ранейшае спакойнае жыццё, а яго насельнікаў перапаўняла ранейшая ціхмяная бесклапотнасць. Олівер ужо даўно выздаравеў і набраўся сілы, але незалежна ад таго, хворы ён быў або здаровы, яго гарачыя пачуцці да бліжніх не мяняліся, хоць многім людзям якраз вельмі ўласцівая такая зменлівасць. Ён усё яшчэ па-ранейшаму быў тым самым лагодным, прыхільным, чуллівым хлопчыкам, якім быў і тады, калі боль і пакуты забіралі яго сілы і калі ён цалкам залежаў ад увагі і клопату сваіх дабрадзеяў.
Аднойчы цудоўным вечарам яны затрымаліся на шпацыры больш, чым звычайна, бо дзень быў надта цёплым; свяціла поўня, і павеяў лёгкі ветрык, незвычайна свежы. Роз была ў вельмі добрым настроі, і яны ўсё ішлі далей, занятыя вясёлай размовай, і прайшлі далёка за тыя мясціны, у якіх звычайна гулялі. Місіс Мэйлі адчула стому, і яны павярнулі дадому. Маладая лэдзі толькі скінула свой просценькі капялюшык, села, як звычайна, да піяніна, некалькі хвілін няпэўна перабірала пальцамі клавішы, а потым заіграла вельмі мінорную, урачыстую мелодыю. Калі яна яе іграла, прысутным падалося, што яна плача.
— Роз, мая мілая! — усклікнула старая лэдзі.
Роз не адказала, аднак стала іграць хутчэй, быццам гэтыя словы адхілілі яе ад нейкіх пакутлівых думак.
— Роз, даражэнькая мая! — усклікнула місіс Мэйлі, паспешліва ўстала і схілілася да маладой лэдзі. — Што здарылася? Слёзы? Дзіцятка маё, чаму ты сама не свая?
— Нічога, цётухна, нічога, — адказала тая. — Я не ведаю, што гэта, не магу апісаць, але я адчуваю...
— Ці не захварэла ты, дзіцятка? — перапыніла яе місіс Мэйлі.
— Не, не! Я зусім не захварэла, — адказала Роз, але задрыжала, як быццам на яе павеяла смяротным холадам, калі яна вымаўляла гэтыя словы. — Мне зараз стане лепш. Зачыніце акно, малю вас.
Олівер паспяшаўся выканаць просьбу. Маладая лэдзі, намагаючыся выглядаць больш вясёлай, зайграла штосьці больш жыццярадаснае, але яе пальцы бездапаможна аблеглі на клавішы; яна закрыла твар рукамі, апусцілася на канапу і дала волю слязам, якія не магла больш стрымліваць.
— Маё дзіцятка, — сказала старэйшая лэдзі, абняўшы яе, — я цябе ніколі такой не бачыла.
— Я не хацела вас непакоіць з-за пустога, але вось не магу больш, — адказвала Роз. — Цётухна, баюся, я захварэла.
Яна насамрэч была хворая: калі прынеслі свечкі, то ўбачылі, што за кароткі прамежак часу, які прайшоў пасля таго, як яны вярнуліся дадому, яе твар стаў белым бы мармур. Ён зусім не страціў прыгажосці, але выраз яго быў нейкім іншым. У рысах твару з’явілася нешта трывожнае, напаўвар’яцкае, чаго ніколі не заўважалася раней. Яшчэ хвіля — і шчокі дзяўчыны зрабіліся пунсовымі, а нешта дзікае захінула пагляд яе добрых блакітных вачэй, — але ўмомант усё прайшло, быццам мімалётная хмара кінула свой цень і адразу зноў сплыла: Роз зноў стала смяротна бледнай.