— А па якой вы справе? — спытаў той.
— І пра гэта не трэба гаварыць, — адказала дзяўчына. — Мне трэба пабачыць лэдзі.
— Ідзіце адсюль, — загадаў слуга, адчыняючы дзверы. — Нічога не выйдзе. Ідзіце прэч!
— Хіба вы мяне выштурхаеце, а сама я адсюль не пайду, — рэзка запярэчыла дзяўчына, — і яшчэ пастараюся, каб вы ўдваіх мяне не адужалі. Няўжо тут няма нікога, — працягвала яна, азіраючыся, — хто мог бы згадзіцца выканаць просьбу такога ніцага стварэння, як я?
Гэты заклік знайшоў водгук у кухара з добрым тварам, які назіраў за развіццём падзей разам з некаторымі іншымі слугамі і які выйшаў у хол, каб умяшацца.
— Паведамі пра яе, Джо, хіба табе цяжка? — сказаў гэты чалавек.
— Навошта? — запярэчыў той. — Ты што, думаеш, што маладая лэдзі захоча прыняць такую, як вось гэтая вось?
Гэты намёк на сумніўную рэпутацыю Нэнсі выклікаў хвалю шчырага гневу ў грудзях чатырох пакаёвак, якія з вялікай гарачнасцю заўважылі, што гэтае стварэнне ганьбіць свой пол, і рашуча запатрабавалі, каб яе без аніякага выкінулі ў канаву.
— Рабіце са мной усё, што хочаце, — сказала на гэта дзяўчына, зноў паварочваючыся да мужчын, — але спачатку выканайце маю просьбу, і я прашу яшчэ раз імем Госпада нашага паведаміць пра мяне.
Мяккасардэчны кухар яшчэ раз даў сваю рэкамендацыю, і справа скончылася тым, што слуга, які прыйшоў першым, узяўся выканаць даручэнне.
— Што перадаць? — спытаў ён, паставіўшы адну нагу на прыступку.
— Што маладая жанчына вельмі просіць пагутарыць сам-насам з міс Мэйлі, — сказала Нэнсі, — і што лэдзі дастаткова будзе пачуць толькі некалькі слоў наконт тэмы размовы, і яна зможа прыняць рашэнне, слухаць гэтую жанчыну да канца або выгнаць яе як махлярку.
— Нешта вы надта настойлівая, — сказаў слуга.
— Перадайце, што я сказала, — проста адказала дзяўчына, — а я буду чакаць адказу.
Слуга пабег па лесвіцы. Бледная Нэнсі, цяжка дыхаючы, з дрыготкімі вуснамі слухала гучныя пагардлівыя заўвагі на яе адрас, якімі шчодра абсыпалі яе цнатлівыя пакаёўкі і колькасць якіх яшчэ больш павялічылася, калі слуга вярнуўся і сказаў, каб маладая жанчына ішла наверх.
— Які сэнс у тым, каб быць прыстойнай у гэтым свеце? — сказала першая служанка.
— Медзь іншым разам цэняць больш за золата, якое прайшло праз агонь, — сказала другая служанка.
Трэцяя задаволілася тым, што выявіла здзіўленне: «З чаго зробленыя лэдзі?», а чацвёртая паклала пачатак квартэту, і ўсе чатыры Дыяны разам выгукнулі: «Проста сорамна!»
Нягледзячы на ўсё гэта — на сэрца ёй ціснуў груз больш важкі, — Нэнсі на слабых нагах увайшла следам за слугой у маленькую вітальню, асветленую лямпай, якая звісала са столі. Тут слуга пакінуў яе і сышоў.
РАЗДЗЕЛ ХL
Дзіўнае спатканне, якое стала працягам падзей, выкладзеных у папярэднім раздзеле
Жыццё дзяўчыны праходзіла на вуліцах, у самых агідных прытонах і «малінах» Лондана, але ў ёй усё яшчэ заставалася нешта здаровае, уласцівае менавіта жаночай прыродзе, і калі яна пачула лёгкія крокі, якія набліжаліся да дзвярэй, што былі насупраць тых, праз якія яна ўвайшла, яна падумала пра выразны кантраст, які праз хвілю засведчыць гэты пакойчык, адчула ўвесь цяжар сваёй ганьбы і скукожылася, быццам ёй была невыносная сама прысутнасць той, спаткання з якой яна дамагалася.
Аднак з гэтымі лепшымі пачуццямі змагалася ганарлівасць — загана самых распусных, самых прыніжаных стварэнняў, а роўным чынам і самых моцных і самаўпэўненых. Нікчэмная хаўрусніца злодзеяў і рабаўнікоў, распусная істота, пачвара прытонаў, падручная самых агідных злачынцаў, якая жыве пад ценем шыбеніцы, — нават гэтае страчанае стварэнне было занадта гордым, каб дазволіць праявіцца хоць у малой меры жаноцкаму пачуццю, пачуццю, якое яна лічыла слабасцю і якое адно знітоўвала яе яшчэ з чалавечай прыродай, сляды якой знішчыла цяжкае жыццё яшчэ ў самым дзяцінстве.
Яна падняла вочы настолькі, каб можна было распазнаць, што перад ёй стройная, прыгожая дзяўчына, потым зноў апусціла іх долу, з удаванай бесклапотнасцю матлянула галавой і сказала:
— Нялёгкая задача дабрацца да вас, лэдзі. Каб я ўзяла да галавы, завярнулася дый пайшла сабе, як шмат хто зрабіў бы на маім месцы, вы пашкадавалі б — і не без падстаў.
— Мне вельмі шкада, калі хто-небудзь дазволіў сабе быць з вамі грубым, — адказала Роз. — Забудзьцеся на гэта. Скажыце мне, чаму вы хочаце паразмаўляць са мной. Я тая, каго вы хацелі бачыць.
Ветлы тон гэтага адказу, анёльскі голас, выкшталцоныя манеры, адсутнасць самага малога адцення высакамернасці або незадаволенасці заспелі дзяўчыну знянацку, і яна расплакалася.