Дзяўчына не адпускала руку Олівера і працягвала шаптаць яму папярэджанні і запэўніванні накшталт ранейшых. Усё адбывалася так хутка, так паспешліва, што не паспеў Олівер разабрацца, дзе ён і як сюды трапіў, як кэб спыніўся перад домам, куды габрэй скіраваў свае крокі мінулай ноччу.
На адзін момант Оліверу надарылася глянуць на пустую вуліцу, але крык аб паратунку захрас у яго горле, калі ён узгадаў словы Нэнсі, голас, які з трымценнем пагібелі маліў яго помніць. Пакуль ён вагаўся, зручны момант быў ужо ўпушчаны. Яго завялі ў дом і зачынілі дзверы.
— Сюды, — сказала дзяўчына, у першы раз адпускаючы руку. — Біл!
— Здароў! — азваўся Сайкс, які з’явіўся на верхняй лесвічнай пляцоўцы са свечкай у руцэ. — Усё як мае быць. Запрашаем!
З боку асобы з такім тэмпераментам, як у Біла Сайкса, гэта была выразная ўхвала, вельмі сардэчны прыём. Нэнсі,відавочна задаволеная гэтым, горача вітала яго.
— Казінае Вока пайшоў дадому з Томам, — заўважыў Сайкс, які свяціў ім па дарозе. — Ён тут, мабыць, спатрэбіўся б.
— Сапраўды, —азвалася Нэнсі.
— Дык ты прывяла мальца, — працягваў Сайкс, зачыняючы дзверы, калі ўсе зайшлі ў пакой.
— Так, вось ён тут, — адказала Нэнсі.
— Як ён паводзіў сябе па дарозе? — дапытваўся Сайкс.
— Ціха, як ягня, — адказала Нэнсі.
— Рады чуць гэта, — сказаў Сайкс і змрочна паглядзеў на Олівера, — іначай яго маладому каркасу не паздаровілася б. Ідзі сюды, містэр Зялёнка, паслухаеш лекцыю аб прыстойных паводзінах, каб усё адразу было зразумела.
Сказаўшы гэта Оліверу, ён садраў у таго з галавы шапку і шпурнуў яе ў куток, потым узяў хлопчыка за плечы, сам сеў ля стала, а малога паставіў перад сабой.
— Ну, цяпер найперш скажы мне, ці ведаеш ты, што гэта такое? — запытаўся Сайкс і ўзяў кішэнны пісталет, які ляжаў на стале.
Олівер адказаў сцвярджальна.
— Добра, тады глядзі сюды, — працягваў Сайкс. — Вось порах, гэта вось куля, а гэты кавалачак старога капелюша — гэта пыж.
Олівер прамармытаў, што яму вядома прызначэнне гэтых прадметаў. Містэр Сайкс грунтоўна і з вялікай стараннасцю ўзяўся зараджаць пісталет.
— Вось, гатова, цяпер ён зараджаны, — сказаў містэр Сайкс пасля таго, як зрабіў сваю работу.
— Так, я бачу, сэр, — адказаў Олівер.
— Добра, — сказаў рабаўнік, ухапіўшы Олівера за запясце і прыставіўшы рулю пісталета да яго скроні, так што Олівер аж уздрыгнуў, — калі пасля таго, як мы выйдзем з дома, ты скажаш хоць слова сам, не адказваючы на мой зварот, гэты набой без папярэджання апынецца ў тваёй галаве. Так што, калі ты наважышся гаварыць без дазволу, лепш прамаўляй перш малітву.
Каб павялічыць эфект сваёй перасцярогі, містэр Сайкс пагрозліва паглядзеў на Олівера і працягваў:
— Наколькі я ведаю, ніхто не будзе перажываць аб тваім лёсе, калі цябе кончаць, так што мне не варта было б улягаць у тлумачэнні, калі б не жадаў табе дабра. Чуеш ці не?
— Карацей, — рашуча ўмяшалася Нэнсі, кінуўшы на Олівера выразны позірк, каб той зважаў на яе словы, — ты маеш на ўвазе, што, калі Олівер будзе чым-небудзь замінаць табе ў рабоце, якую ты збіраешся рабіць, ты прастрэліш яму галаву, каб потым нічога не казалі, і пры гэтым цябе не спыніць нават пагроза апынуцца на шыбеніцы, бо твой бізнес вымагае ад цябе падобных спраў у шмат большай колькасці і, бадай, штомесяц.
— Вось-вось! — ухваліў містэр Сайкс. — Жанчыны заўсёды могуць сфармуляваць найбольш сцісла, калі толькі не выходзяць з сябе, і тады пачынаецца вярэда. Ну, цяпер ён ведае, што, як і пачым. Трэба ўкусіць чаго на вячэру дый прыжмурыць вока перад выхадам.
Выконваючы гэты загад, Нэнсі хутка накрыла на стол, потым знікла на некалькі хвілін і неўзабаве вярнулася, несучы гляк портэру і місу з фаршыраванымі авечымі галовамі, што дало падставу містэру Сайксу выдаць некалькі каламбураў, якія грунтаваліся на дзіўным супадзенні значэнняў слова «джэмі», якое на жаргоне азначала якраз гэтыя голавы і хітрую прыладу, шмат ужываную ў яго прафесіі. Годны джэнтльмен, знаходзячыся, мабыць, пад моцным дабратворным уплывам перспектывы ў хуткім часе прыступіць да актыўнай дзейнасці, быў у гуморы. У пацверджанне гэтага няхай дазволена будзе заўважыць, што ён даволі па-гумарному нагбом выпіў увесь збан піва і, па грубым падліку, вылаяўся брыдкімі словамі за ўсю вячэру не больш за чатыры разы.
Пасля вячэры — можна лёгка здагадацца, што ў Олівера не было апетыту, — містэр Сайкс спажыў дзве шклянкі віскі з вадой, потым пляснуўся на ложак і загадаў Нэнсі разбудзіць яго роўна а пятай, загадзя аблаяўшы яе на той выпадак, калі яна не выканае даручэння. Оліверу паводле загаду таго самага камандзіра расцягнуўся ў адзенні на матрацы, разасланым проста на падлозе. Дзяўчына засталася ля агню, каб падкідваць дровы і разбудзіць іх у патрэбны час.