— Жорсткае сэрца! — азваўся містэр Бамбл. — Жорсткае!
Ён без лішніх слоў аддаў кубачак, пры гэтым паціснуў місіс Корні мезенец, два разы пляснуў далонямі па сваёй камізэльцы з галунамі, глыбока ўздыхнуў і крышачку адсунуў сваё крэсла ад агню.
Стол быў круглы; паколькі місіс Корні і містэр Бамбл сядзелі каля яго тварам да агню і, адпаведна, на невялікай адлегласці адно ад аднаго, то цяпер містэр Бамбл, які адсунуўся ад агню, але застаўся ля стала, аддаліўся ад місіс Корні. Гэты яго ўчынак без сумнення выкліча ў некаторых арыентаваных на маральнасць чытачоў схільнасць да захаплення, да ўслаўлення і гераізацыі; адзначым, што час, месца і збег абставінаў пэўным чынам спакушалі яго выказваць такія пяшчоты, якія зразумелым чынам маглі б зляцець з вуснаў легкадумніка і несур’ёзнага чалавека і якія, аднак, бязмерна ніжэйшыя за годнасць суддзяў гэтай краіны, чальцоў парламенту, міністраў, лорд-мэраў і іншых выбітных грамадскіх дзеячаў, але ж асабліва ніжэйшыя за годнасць і значнасць прыходскага кур’ера, які, як добра вядома, найсур’ёзнейшы і найнепахіснейшы з іх.
Якімі б ні былі намеры містэра Бамбла, — а яны, без сумнення, былі найлепшымі — аднак, на жаль, здарылася так, што стол (пра гэта ўжо пару разоў згадвалася) быў круглы, і таму містэр Бамбл, перасоўваючы пакрысе сваё крэсла, неўзабаве пачаў набліжацца да наглядчыцы і з цягам часу, вандруючы ўздоўж акружнасці стала, апынуўся побач з крэслам, на якім сядзела наглядчыца. Ягонае крэсла ўперлася ў крэсла місіс Корні. Бамбл спыніўся.
Калі б наглядчыца падсунула цяпер сваё крэсла ўправа, яе апаліла б агнём, калі б яна пасунулася ўлева, дык упала б у абдымкі містэра Бамбла, так што яна, як асоба адказная і прадбачлівая, засталася дзе была і ўручыла містэру Бамблу яшчэ адзін кубачак гарбаты.
— Дык значыць, жорсткае сэрца, місіс Корні? — спытаў містэр Бамбл, размешваючы цукар, і паглядзеў лэдзі ў вочы. — У вас жорсткае сэрца, місіс Корні?
— А божачкі! — усклікнула наглядчыца. — Што за пытанні ад нежанатага мужчыны. Навошта вам ведаць гэта, містэр Бамбл?
Кур’ер выпіў усю да кроплі гарбату, даеў апошнюю смажанку, строс з каленяў крошкі, выцер вусны і без лішніх роздумаў пацалаваў наглядчыцу.
— Містэр Бамбл! — шэптам усклікнула гэтая цнатлівая лэдзі, таму што яна так спалохалася, што страціла голас. — Містэр Бамбл, я закрычу!
Містэр Бамбл не даў адказу, а толькі няспешна і з годнасцю абняў наглядчыцу за талію.
Калі ўжо гэтая лэдзі выказала намер закрычаць, то яна, безумоўна, закрычала б пасля такога працягу, але гэта не спатрэбілася, бо нехта паспешліва пастукаў у дзверы. Як толькі пачуўся гэты стук, містэр Бамбл з вялікім спрытам кінуўся да бутэлек і пачаў старанна выціраць іх ад пылу. Наглядчыца рэзкім голасам запытала, што каму там трэба. Варта заўважыць, што нядаўнія ўражальныя падзеі паўплывалі на яе цяперашні сполах такім чынам, што голас яе набыў сваю ранейшую афіцыйную цвёрдасць.
— Прабачце, калі ласка, місіс, — сказала выпетралая старая, прасоўваючы галаву ў дзверы, — старая Сэлі памірае.
— Ну, а я прычым? — злосна запытала наглядчыца. — Я што, утрымаю яе на гэтым свеце, ці што?
— Не, місіс, не, — паспяшалася дагадзіць ёй старая, — ніхто не можа. Ёй ужо нельга дапамагчы. Я шмат разоў бачыла, як паміраюць людзі, маленькія немаўляткі і вялікія моцныя мужчыны, так што я добра ведаю, калі прыходзіць смерць. Але ў яе нешта на душы, і калі яна часам ачуньвае — а памірае яна вельмі цяжка, — яна кажа, што мае нешта сказаць, і хоча, каб гэта пачулі вы. Яна не памрэ спакойна, місіс, пакуль вы яе не выслухаеце.
Выслухаўшы гэту інфармацыю, годная місіс Корні прамармытала тузін праклёнаў, маўляў, гэтыя старыя не могуць памерці, не пазлаваўшы наўмысна адміністрацыю, потым раздражнёна схапіла тоўстую шарсцяную хустку, захінулася ў яе і без лішніх слоў папрасіла містэра Бамбла пачакаць тут, бо можа здарыцца што-небудзь асаблівае. Потым яна загадала інфарматарцы паспяшацца, а не коўзацца па лесвіцы цэлую ноч, і безупынна сварачыся, з вельмі суворым выглядам скіравалася следам за старой.
Паводзіны містэра Бамбла, які быў пакінуты самому сабе, не паддаюцца разумнаму тлумачэнню. Ён адчыніў буфет, палічыў сподкі, узважыў на руцэ шчыпцы для цукру, пільна даследаваў срэбны малочнік на прадмет чысціні металу. Задаволіўшы сваю цікаўнасць да гэтых рэчаў, ён надзеў набакір трохкутку і з вельмі сур’ёзным выглядам пайшоў у скокі вакол стала. Даўшы чатыры кругі, ён скончыў гэтае незвычайнае прадстаўленне, зноў зняў капялюш, сеў ля каміна спінай да агню і, здаецца, пачаў у думках складваць дакладны інвентарны вопіс мэблі.