— Co robisz? — zawołała z przestrachem, patrząc jak miażdży pudełko butami.
Różnobarwne pastylki rozsypały się wokoło po podłodze wśród szczątków połamanej bransolety telefonicznej.
Teraz dopiero w pełni uświadomiła sobie niebezpieczeństwo. Całym wysiłkiem woli starała się pokonać wzrastający niepokój i zmusić umysł do jak najsprawniejszego działania.
— Modest! — zawołała, starając się nadać głosowi stanowczy, a jednocześnie spokojny ton.
Zatrzymał się, w miejscu i z wolna podniósł głowę.
— Modest! — powtórzyła — Rozwiąż mi ręce! — rzuciła rozkazująco.
Wykonał ruch w jej kierunku, jakby chciał spełnić polecenie, ale zatrzymał się w pół kroku.
— Nie! Jeśli potrafisz, uwolnij się sama! Potrafisz?
Milczała. Czuła instynktownie, że od odpowiedzi na to pytanie zależy wiele. Nie mogła jednak ryzykować kłamstwa.
— Nie możesz się uwolnić? — podjął z wyraźną satysfakcją. — Nie możesz? A gdzie twoi opiekunowie? Wezwij ich na pomoc! No! Wzywaj! — szarpnął ją za ramię.
— Co ty chcesz zrobić? — zapytała usiłując zachować spokój.
Spojrzał z powagą w jej oczy.
— Chcę cię… uratować!
— Mnie? Nie rozumiem.
— Chcę uratować twą duszę. Jeszcze nie jest za późno. Czego tak na mnie patrzysz? Ty chyba sama nie wiesz… Ty nie możesz być rzeczywiście… taka… To on przemawia przez twoje usta! Ale ja potrafię go przepędzić!..
— Kogo?
— Nie udawaj, że nie wiesz, o czym mówię. Powiedz! Wyjaw wszystko! Całą prawdę.
Teraz, zaraz! Nadeszła godzina, w której staniesz przed Sędzią Najwyższym… Bóg miłosierny…
— Słuchaj, Mod, dlaczego mi grozisz? Czego ty ode mnie chcesz? Jakiej prawdy?
— Ty wiesz… Nie uda ci się mnie oszukać! Ja wszystko zrozumiałem. W twym ciele jest zło. Tylko w nim… Nic już nie uratuje twego ciała! Ale dusza jest nieśmiertelna! Nie wolno ci jej gubić! Zaklinam cię na rany Pana Naszego! Pomóż mi wypędzić Szatana z ciała twego!
Uratuj duszę!
— Ależ…
— Powtarzaj za mną: W imię Ojca, Syna….
— Ależ, Mod! Przecież ci już tłumaczyłam nie raz…
— A więc?… Wiedziałem! Nie możesz się modlić!
— Mogę, ale nie o to chodzi przecież, abym powtarzała słowa modlitwy! Wydaje ci się, że jestem wysłanniczką piekieł. Czarownicą czy diablicą. Ale to nieprawda. Jestem takim samym człowiekiem jak ty! Jak inni ludzie na Ziemi!
— Kłamiesz! — przerwał jej porywczo. — Oszukiwałaś mnie! Był czas, gdy wydawało mi, że jesteś aniołem… Ale myliłem się. To był fałsz! Udawałaś, aby mnie otumanić… Zakuć w piekielne łańcuchy! Abym myślał o tobie, a zapomniał o Bogu! O celu, któremu powinienem służyć!
Podpierając się związanymi rękami usiadła i opuściła nogi na podłogę.
— Uspokój się! — powiedziała podnosząc głos. — Ja nigdy cię nie oszukiwałam. Chcesz wiedzieć wszystko, to ci powiem: nie ma ani diabłów, ani aniołów! Choćbyś nie wiem co robił, nie wiem gdzie szukał — nigdzie nie znajdziesz!
— Kłamiesz! Ja byłem w czyśćcu! Widziałem!
— Mówiłam ci już: prawdopodobnie zetknąłeś się z jakąś obcą cywilizacją, która odwiedziła Ziemię. Jakieś istoty zamieszkujące inne światy…
— On znów przemawia przez ciebie! — wykrzyknął z lękiem. — Apage! Apage!
— Czego chcesz ode mnie? Abym potwierdziła twoje wszystkie urojenia? Urojenia dawno minionych czasów? To właśnie byłoby kłamstwem!
Dźwignęła się z fotela i wstała, ale on skoczył ku niej, chwycił za ramiona i rzucił na kolana.
— Módl się! Proś o przebaczenie! Pan nasz miłosierny… Ja chcę twego dobra! Nie zmuszaj mnie…
— Znów mi grozisz?
— Nie grożę, lecz proszę… ja nie chcę tego — zakrył twarz dłońmi. — Ale nie mogę inaczej…
— Więc jeśli nie powiem tego, co chcesz usłyszeć, będziesz musiał mnie zabić? — postawiła sprawę otwarcie.
Uniósł na nią oczy i patrzył długo, jakby zbierając myśli. Gdy się wreszcie odezwał, głos jego był spokojny i opanowany. Ale w tonie tym było coś przerażającego.
Kama wyobraziła sobie w tej chwili, co musieli odczuwać ludzie, których przesłuchiwał.
Czuła, że ogarniają ją mdłości.
— Nie rozumiesz? — zapytał z wyrzutem. — Tak, ty chyba nie rozumiesz… Śmierć ciała to nie wszystko. Chodzi o duszę! Chodzi o to, abyś wyznała przed śmiercią… Abyś oczyściła duszę! Abyś żałowała…
Z trudem ukrywała lęk. Ukradkiem spojrzała na chronometr umieszczony nad pulpitem kontrolnym. Od chwili startu upłynęło dopiero 30 minut. Zdawała sobie sprawę, że musi zyskać na czasie — rozciągnąć rozmowę jak najdłużej. Odwoływanie się do sumienia nie miało sensu. Postanowiła więc zmienić taktykę, przechodząc do ataku.
— A więc tak… — podjęła z ironią. — Więc wyrok śmierci został już wydany. Więc tak czy inaczej, muszę zginąć. Najchętniej z pewnością spaliłbyś mnie na stosie. Jak czarownicę. Ile spaliłeś czarownic?
— Po cóż ci to wiedzieć?
— Myślę, że to będzie trudna sprawa — wyrzuciła z sarkazmem. — Z kilku powodów: po pierwsze, nie ma gdzie, ani też z czego zrobić stosu…
Urwała, bo Münch odwrócił się, podszedł do półki i wziął z niej gruby tom.
— Te przeklęte księgi…
Mimo grozy położenia uśmiechnęła się i pokręciła przecząco głową.
— Nie. Nie spalisz mnie ani tych książek! To wszystko materiał niepalny. A ponadto: skąd wziąłbyś ogień? Nie mówiąc o tym, że rozpalając ognisko w kabinie upiekłbyś się razem ze mną. A to oznacza samobójstwo… Złe wybrałeś miejsce i środki. Trzeba było poszukać okazji gdzie Indziej!
— Tam, na ziemi, wszędzie są oni… Tu jesteśmy sami… Sama powiedziałaś… Gdybyś zresztą mogła, na pewno byś nie czekała… Ale nie możesz. Tu nikt ci nie pomoże.
— Dlaczego jednak tak uparcie twierdzisz, że nie chciałbyś zrobić mi krzywdy? Może tylko dlatego, że sam nigdy nie zajmowałeś się egzekucjami? Robili to za ciebie inni, prawda?
Według twoich poleceń. Ale sam nigdy nie plamiłeś rąk. Rozumiem twoje opory…
Książka z trzaskiem upadła obok fotela.
— Wiedźma — wymamrotał.
Przez chwilę myślała, że się na nią rzuci, ale on znów opanował gniew.
Podszedł do okna, ukląkł i począł się modlić.
Kama patrzyła na zegar. Cyfry w okienku sekundowym zdawały się zmieniać niezmiernie wolno.
Próbowała naprężać i kurczyć mięśnie, aby rozluźnić więzy. Gdybyż udało się uwolnić ręce…
Każdy ruch jednak powodował dotkliwy ból. Czym właściwie była związana? Rozejrzała się po kabinie i zauważyła stojącą na bufecie torbę podróżną. Paski były obcięte… Obok na ziemi błyszczało stalowe ostrze. Gdyby tak zdobyć nóż…
Ostrożnie, jak najciszej przesunęła kolano, potem drugie. Znów ruch, jeszcze jeden, i jeszcze jeden… Powoli zbliżała się do bufetu, raz po raz spoglądając z niepokojem na modlącego się Inkwizytora.
Wreszcie dotarła do celu. Przechyliła się na bok i ostrożnie, na oślep, poczęła szukać palcami noża na podłodze. Już go dotknęła!
Nie wiadomo, czy szmer zwrócił uwagę zakonnika, czy też po prostu skończył modlitwę.
Dość, że gdy już ujęła za trzonek i próbowała przesunąć ostrzem po więzach — zerwał się nagle z klęczek i skoczył ku niej. Błyskawicznie wyrwał jej nóż z ręki, pochwycił ją za włosy i obalił na podłogę.