Так разважаў Жорж...
«Дык вельмі ж правільна вы глядзіце на многія пытанні», — падтрымліваў яго Бядуля, даючы, як зазвычай, нешта накшталт рэзюмэ: «с точки зрения прогресса» ці «с учетом научно-философской мысли...», а Жорж падхопліваў жартоўна: «У такім разе я вельмі шкадую, што я не прэзідэнт Злучаных Штатаў...»
Гаворка ж у яго, па-свойму, каларытная: руская аснова перасыпаецца словамі беларускімі і польскімі («надо адпачываць»), Жоржава маці Любоў Фёдараўна, у якой ён, ужо карэнны амерыканец, вучыўся мове, паходзіла з Беласточчыны: «Паеду ў Амерыку, зараблю на машынку і буду швачкай рабіць...» Тут, дарэчы, цэлая гісторыя, раманны сюжэт гаротнага беларускага лёсу. Дзяўчына была беспасажніцай: бацька прыйшоў у прымы, на жончыну зямлю, неўзабаве тая памерла, пакінуўшы малога сына, які і стаў спадчыннікам, астатнія дзеці, ад другой жонкі, не мелі нічога... Адзін з іх — Андрэй Нічыпарук — у грамадзянскую вайну стаў чырвоным камандзірам. А сястра яго — як паехала зарабіць на швейную машынку, так і засталася тут — выйшла замуж таксама за эмігранта, з Камянец-Падольска... На машынку-такі зарабіла і шыць пачала... Паслала бацьку (ён цяпер ужо ля ўнука-спадчынніка жыў) сто долараў. Купіў той каня. Стаў аднойчы запрагаць, конь тузануўся, упаў бацька, ды так, што і не ўзняўся, забіўся насмерць...
Апавядаў Жорж, а за акном шумеў лівень — першы асвяальны дождж за ўсё спякотнае лета. Спусташальная гарачыня панавала на большай частцы тэрыторыі ЗША. Больш як у 20 амерыканскіх гарадах слупок тэрмометра дасягнуў рэкордных адзнак. Самай «спякотнай» лічбай назвала тэлекампанія Эн-Бі-Сі тэмпературу паветра ў 37 градусаў па Цэльсію, зарэгістраваную ў Мінеапалісе, горадзе, куды мы яшчэ збіраліся ехаць. А пакуль што сядзелі, слухалі вясёлыя перакаты грому, жартавалі наконт прывезенага намі ў Амерыку выратавальнага дажджу, а гаспадар наш — як водгулле іншых, ваенных, грымот — трымаў на руцэ пакет з салдацкім пайком 1945 года (канцэнтрат супу, мяса, хлеб, цыгарэты, гумка-жвачка), і нагадваў мне ён шашку толу са спрасаванай памяццю... Колькі разоў прасілі дзеці раскрыць пакет, але Жорж цвёрда адказваў: «Памру, тады раскрывайце — памяніце салдата...» Паказваў Жорж яшчэ такія-сякія рэліквіі вайы (своеасаблівыя трафеі: павязка фашысцкага ваякі «татальай мабілізацыі», вайсковы вымпел...), узнагароды, сярод якіх быў і савецкі медаль — яго атрымаў Жорж да 40-годдзя Перамогі, калі быў нашым госцем у складзе дэлегацыі амерыканскіх ветэранаў. Пабываў ён тады і ў Мінску — заехаў да жончыных родзічаў (маці нашай гаспадыні Надзі Вулляна Багуцкая — дзявочае прозвішча Пахолак — з-пад Карэліч. «Дарэчы, — заўважыў Жорж, — Марыя Кюры, жонка славутага французскага фізіка і сама не менш славуты фізік, па матчынай лініі тамсама была з Багуцкіх...») Пабываў у Белавежскай пушчы (тут ужо здзівіўся проста цудазейаму збегу абставін сам бывалы Уладзімір Лявонцьевіч Бядуля: «Гэта ж трэба прыдумаць так: вы ездзілі недзе побач са мною, а каб сустрэцца, павінен быў я прыехаць аж сюды — у Амерыку»),
А дождж шумеў... І Жорж гаварыў, што ўраджаю ўжо ён не паможа. Мы і самі пабачылі гэта, калі ехалі дарогамі штата Мінесота: чэзлыя, нізенькія, дачасна пажоўклыя сцяблінкі кукуруы. Прыгадваліся і тыя, высачэзныя кукурузныя джунглі, да якіх прымерваўся ў штаце Айова Мікіта Сяргеевіч Хрушчоў. Прыгаваася, як арудавалі ў нашых калгасах і саўгасах «кукурузнікі», насаджаючы сілком «каралеву палёў», якая — хоць распластайся ўсцяж баразён — не хацела расці на пустой зямлі. Прыгадалася мне кукурузная эпапея і тады, калі пасля вяртання з Амерыкі я ішоў полем ад Узнацка да Мачулішча і любаваўся — цяпер ужо сапраўднай Каралевай, што «вымахала», як і тая, у Айове, — раза ў паўтара вышэй за Мікіту Сяргеевіча... Радаваўся: раней у нашай кукурузе і зайцу не было як схавацца — вушы тырчалі з лісця. А цяпер... і тут, як у добрым даўнім кіно — усё па заказе, — выскачыла з кукурузнага «лесу» ліса — яшчэ, відаць, зусім «зялёная», не «саспелая»: ні аблісець, ні абрыжэць не паспела, а таму і празерна цікаўная: глядзела на мяне — як прызнавала: «Ён ці не ён?..» — «Ён, ён», — хацелася крыкнуць мне гэтай праўнучцы, а можа, і прапраўнучцы той лісы, што прыбягала з пушчы красці ў нас, маенькіх пастушкоў, гусей ды гусянят... Ды не крыкнуў, каб не спаоаць, — хай сабе ціха ідзе сваёй сцежкай у кукурузным зарасніку...