Паміж зоркай і свечкай

Ах, колькі ў духмяных, рыпучых вазах
Правезлі мы летаў і зім!
I мудрае іншым паспелі сказаць.
А трэба б —
Сабе самім.

* * *

Здавалася,
Што лязгатам метала
Зацюканае, хмарнае жыццё
Адкінула,
Змяло
I растаптала
Да каранёў бацькоўскіх пачуццё.

I можна жыць без голасу матулі,
Без блытанай суседскай гаманы,
Хаваючы ў шматвярховы вулей
Сакрэты,
Недарэчнасці
I сны.

Але яно пакліча,
Так, пакліча
Непераможнай цягаю зямной,
Лясной крынічкай
Ці старой каплічкай,
Ці курганком за вёскай пад сасной.

I набяжыць скупой слязой на вочы
На згубленай і знойдзенай вярсце —
I з каранёў загубленых аднойчы
Зялёнаю націнкай прарасце.

* * *

Якая яна гаючая —
У цёплых сонечных пырсках,
Якая яна пявучая —
У коніках і чмялях, —
Зялёная наша калыска,
Чароўная наша зямля!

Зямля не бывае бруднай —
Чорнай зямля бывае.
Зямля не бывае шэрай —
Пыльнай зямля бывае.
Зямля не бывае беднай —
Яна неўрадлівай бывае ...

Няўтульнай і непрыгожай
Зямля быць ніколі не можа.

Бруднай,
Шэрай
I беднай
Робіць яе чалавек.

* * *

Слава —
Марская вада,
Якой не прагоніш смагі
Ні конаўкаю з вядра,
Ні глыткамі з біклагі.

Хоць ёлкая соль пячэ,
Ды,
Злавіўшы струменьчык цёплы,
Просіць душа:
— Яшчэ!
Хоць кроплю,
Хаця б паўкроплі...

Не гасіць агонь вада.
Ад спёкі язык бялее.
А ў мора
Дна не відаць —
Святы,
Піры,
Юбілеі...

Колькі ні пі віно,
Колькі зорак сабе ні прывінчвай,
А вуснам усё адно
Трэба
Вады крыйічнай.

* * *

Наказ бацькоўскі я збярог
На Полаччыне і Палессі:
Не трэба мудраваць у лесе,
Шукаць нязведаных дарог.

Тут столькі ўжо людзей прайшло
I непрыкметных,
I вялікіх,
Што ў памяці лясной на ўліку
I камень кожны,
Iдупло.

Вядуць сцяжынкі
Да палян,
Да такавішчаў,
Да крыніцаў.
У лесе можна заблудзіцца,
Хіба што ўлезшы ў дурнап'ян.

Тут хтосьці да цябе хадзіў,
I след яго ляжыць гадамі...
Пакуль дарога пад нагамі,
Ты ў гэтым лесе не адзін.