Вас усіх збяру да кучы,
Засядзімся да расы,
Самагонкаю пякучай
Падагрэем галасы.
Я дарую ўсім няўвагу
I знявагу праглыну.
У старэнькую біклагу
Капну кроплю палыну,
Каб у далечы заморскай
Мне напомніў пра выток
Нашай роднай, нашай горкай
Светлай памяці глыток...
* * *
Вы мяне не клічце, не завіце
У заакіянскі край прыгожы.
Я не буду, як былінны віцязь,
Доўга разважаць на раздарожжы.
У мяне даўно адна дарога
Вызначана памяццю бяссоннай —
Да кутка азёрнага, ляснога,
Дзе мае зялёныя Расоны.
Так ужо мне вызначана лёсам,
Так мне на зямлі наканавана,
Што не трэба казачных дзівосаў,
Цёплага, чужога акіяна.
Я прыду ссівелым і стамлёным
Да маёй любімай Беларусі,
Паздароўкаюся з кожным клёнам,
З кожнаю бярозкай абдымуся.
* * *
Не сціскай маё сэрца скрухаю,
Мітуслівы, куслівы дзень...
Дай я неба начное паслухаю,
Дзе смуга,
Як кругі па вадзе.
Можа,
Там мая ўтома згубіцца,
Лёгка скоціцца з хворай душы
I раскоціцца ўсцяж па бубачцы,
I растане ў біблейскай цішы.
Там чужыя слязінкі бліскаюць,
Непрытомна зрываюцца ўніз...
Для мяне яны сталі блізкімі,
Зразумелымі да драбніц...
У душы маёй разняволенай
Нараджаецца мудры спакой...
I маёю зоркай пасолена
Чаша вечнай юдолі людской.
* * *
На дрогкіх выбоінах
Шляху зямнога
Згубілася многа,
Забылася многа.
Ды помню:
На печы
У вечар зімовы
Матуля шаптала
Чароўныя словы.
Я помню ўсё добра,
Я помню ўсё цвёрда:
"Кацілася торба
З высокага горба..."
I помніцца,
Мроіцца,
Чуецца мне
Прытомлены шэпт:
"Ішоў Бай па сцяне..."
Няма на зямлі ўжо
Ні хаты,
Ні печы.
Унук
У мяне на каленях
Ляпеча.
Яму я шапчу
Таямніча і горда:
"Кацілася торба
З высокага горба..."
I разам з наследнікам
Верыцца мне,
Што Бай барадаты
Ідзе па сцяне.
* * *
Прагульваецца ў небе летні гром,
Пабурквае ляніва і пагрозна.
I рэдкі дождж з высокіх боскіх стром
Няспешна кроплі сыпле на бярозы.
Ён шчодра ласку ўсю сваю раздаў:
Павесялелі мальвы каля хаты,
I цягнуць дзюбкі жоўтыя з гнязда
Няўцямныя малыя птушаняты.
З лістоў сцякае ўніз ліпучы пыл,
У прахалодзе мыецца бяроста...
Усё так светла,
Хораша
I проста —
Гарачы дзень
I чысты дождж сляпы.
Слімак
(іранічная ідылія)
Ля гарода
Ляжыць калода.
На калодзе сядзіць слімак.
Для гарода
I для народа
Ён не робіць шкоды ніяк.
Сонны трошкі,
Ён грэе рожкі.
Не збіраецца саслізгнуць.
Богам створан —
Ніякі воран
Не павінен яго крануць.
А вакол —
Цішыня і згода,
Як суладдзя нябесны знак.
Ля гарода
Ляжыць калода.
На калодзе сядзіць слімак...
* * *
Бывае,
Ледзь не плачу ад тугі я,
Ад жалю,
Што ў грудзях маіх пячэ...
Ці проста ўзрост,
Ці, можа, настальгія
Па тым,
Што не забылася яшчэ?
I хочацца мінулыя гады
Вярнуць,
Зрабіць усё, што не збылося,
I пасяліць зноў залатую восень
У гольія зімовыя сады.
I хочацца напіцца яшчэ раз
Вясны
Па-маладому ненасытна
I беражна,
Як праз густое сіта,
Душой прасеяць
Памяці запас...
Так хочацца,
Пакуль яшчэ жыву,
Не думаць пра апошняе расстанне,
Каб не туга,
А ціхае літанне
Туманіла сівую галаву...
* * *
Песні адны мы спявалі калісьці,
Чулі адзін аднаго ў шматгалоссі.
Толькі аднойчы шляхі разышліся,
З чарак сяброўскіх віно разлілося.