Г.Б.: Нет!!!
V.L.: Можа проста нагу яму адрэзаць?
A.P.: А потым жорстка забіць.
V.L.: Не, навошта садызм? Сэнс прапановы ў тым, каб не забіваць, а толькі адрэзаць нагу, таму што гэта больш гуманна!
A.P.: Ну можна атруціць.
V.L.: Ты крыважэрны, усё б табе забіваць!
A. P.: Гэта мне кажа чалавек, які хоча адняць нагу герою. Смерць - так лепш для героя і для чытача
V.L.: Калі ён памрэ, ён будзе без усіх ног, усіх рук і ўсёй галавы, а я прапаную толькі нагу адрэзаць.
A. P.: Ён будзе цэльнамёртвы, а чытач задасца вечнымі пытаннямі
П.А.: Nielha, bo atrymajecca “Повесть о настоящем человеке”.
І фота з кацейкамі вывешваць не трэба.
Хаця не, фота з кацейкамі ўсё роўна сабрало б больш водгукаў.
А на могілках, як у моргу. Халадавата... Цені даўжэюць і зліваюцца ў восеньскі вечар. Добра, што чорнае паліто сваё ўлюбёнае апранула.
На шэрым някідкім помніку напісана: “Рут Уолес”. Маладая амерыканка пасля вайны прыехала сюды з місіяй ЮНРА. Гуманітарная дапамога. Беларускі хлопчык пачаў тануць, яна выратавала. Застудзілася і памерла. Муж вярнуўся дахаты, яна засталася ў беларускай зямлі. Цікава, ці жывы той хлопчык? Ці носіць ён або ягоныя нашчадкі сюды кветкі?
Смартфон зноў задрыжэў, мусіць, ад жаху перад негуманнасцю маіх фрэндоў.
J.A.: Забіваць)
Т.Б.: Адпраўце ў псіхушку
K.K.: А які герой? Харошы ці не?)
А.А.: Лепш на катарзе згнаіць.
I.K.: А ён яшчэ не шкадуе, што на першай старонцы не загінуў?
A. T.: Пакінуць для працяга наступнага рамана.
N.M.: Не!
Л.Д.: Не, хай жыве!
U.K.: Пытанне, на мой погляд, недарэчнае. Зрабіце галасаванне тады. Падзеі ў рамане адбываюцца пад уздзеяннем вобраза, які, у першую чаргу, сам іх і дыктуе. Творца проста іх фіксуе. Тут больш інтуіцыя. Хаця зараз галоўнае большасці дагадзіць.
B. П.: Нее!
A. D.: Так.
Сама не заўважыла, як, чытаючы каменты, прайшла некалькі крокаў назад да брамы. Яшчэ адзін някідкі помнік... Іван Пуліхаў. Тэрарыст, рабіў замах на генерал-губернатара Курлова... Яго катавалі, цела павесілі на браме Пішчалаўскага замка... Помнік паставіла таварыства паліткатаржанаў. Цікава, калі б Іван, недавучаны студэнт, канспіратыўная мянушка “Вася”, дажыў да трыццаць сёмага, ці мела б помнік ягоная магіла? Ад палкіх рэвалюцыянераў пасля пераможнай рэвалюцыі пазбаўляліся. Адна з паплечніц Пуліхава, нязломная Аляксандра Ізмайловіч, дачка генерала, адбыла адзінаццаць гадоў на Нерчынскай катарзе, а ў трыццаць сёмым сасланая ў ГУЛАГ, у сорак першым па загадзе Сталіна расстраляная дзесь у лясах пад Арлом...
Няма ў свеце іншага жывёльнага віду, які б так нішчыў сам сябе.
S.Z.: Кожны чалавек памрэць, калі прыйдзе ягоны час, лiтаратурны персанаж таксама. Таму пытанне ня ў тым, забіваць яго ці не. Пытанне ў тым, калі завяршыць раман.
I. K.: Гэта проста тэст на крыважэрнасць :)
Е.К.: Калі шчыра чую такое пытанне ўпершыню ў жыцці... Галасую за...
B. Т.: Пашкадуйце!
М.М.: Так, але не боляче, щоб, раптом що, він міг викарабкатися...
H. К.: Не!
V.T.: Не сьмяротнаму пакараньню! А герой станоўчы?
S.H.: Пасачыце. Там бачна будзе ))
A. D.: Забіць нельга памілаваць.
А.Ю.: Пакіньце надзею на працяг..... ён загінуў... мізіньчык варухнуўся....
К.П.: Паспытайце ў героя)
П.С.: не трэба
A. D.: Забіць дзеля чытача, ці дзеля аўтара?
Е.М.: Сам умрет... это ж ясно.
C. И.: Только если он погибнет смертью храбрых!)
I. S.-S.: Забіваць
S.S.: Кніга-гульня! Калі вы хочаце, каб герой памёр перайдзіце на старонку 150, калі хочаце, каб выжыў на старонку 170 :)))
Н.К.: Только в том случае, если в этом есть историческая необходимость. ))
А.Ф.: ТАК!!!
Ж.Р.: Пра што раман і хто галоўны герой?
A. С.: А напішы так, каб было незразумела і адначасова ўсім дагадзі: тым хто хоча, каб ён жыў і тым, хто разумее, што станоўчаму не выжыць...
B. Р.: Ні ў якім разе не забіваць!
М.С.: Ну пакалеч крыху, калі ўжо зусім ня можаш стрымацца...
Л.С.: Няхай жыве і мяняецца да лепшага
Я.М.: Сама не забівай - грэх вялікі! А героі рамана падчас напісання разбяруцца, натхненне прадыктуе... Ужывайся ў сюжэт асцярожна!
В.К.: Не!!!!
I. M.: Хай ще трйшки поживе.
Л. В.: Кубик бросить, здесь не отвечать - тянуть интригу))
0. Т.: На мой погляд, калі ён будзе далей мучыцца, пасля завяршэння раману, то хай жыве. А калі яму трэба памерці, тады можна.
Я зноў схавала смартфон і збочыла з асфальтавай сцежкі на вільготную глебу... Тут як ні намагаешся не наступіць на чыюсь магілу - усё роўна не атрымаецца. І ў мазгу ўвесь час круціцца “Выбачайце... Прабачце...”, нібыта ў набітым аўтобусе прасоўваешся да выхаду, мімаволі штурхаючы спадарожнікаў.