Максім. І шкодная.
Люба. Што шкодная, то праўда. Гэта ж малако ад каровы адбярэ, і крапіва не памагае, што на Купалле над хлевам павесіш.
З’яўляецца Ляснічыха.
Ляснічыха (складаючы накрыж рукі). Літасць боская на ўсіх веруючых і гнеў божы на ўсіх недаверкаў…
Міхась. Выходзіць, вы ў бога верыце, а кажуць жа, што з нячыстай сілай звязаны.
Ляснічыха. Мне падуладны дваякія сілы: неба і пекла.
Адась. А якой жа магіяй вы больш займаецеся, белай ці чорнай?
Ляснічыха. Нараўне. На добрых людзей я ангелаў насылаю, на ліхіх — чарцей пускаю.
Дзед Струкач. Ты, баба, хітрая, але ты б узяла паказала нам цуд які.
Яніна. Што вы, дзядуля?
Ляснічыха. Хто сілу сваю растрачвае без патрэбы, той не можа быць моцным… (Дастаўшы карты і тасуючы іх.) Ну, каму паваражыць, усю праўду далажыць: што было, што будзе, згадаць; добрую параду даць… Як, ніхто не хоча варажыць?.. Тады, можа, каго палячыць? Я зелляў шмат маю і ўсім памагаю — ад кашлю і колькі, ад усялякай болькі…
Дзед Струкач. Ведаю: ты і здароваму хваробу ўгаварыць можаш.
Міхась. І грэшнага ў рай адправіць.
Адась. Нічога дзіўнага. Лекі папраўляюць і атручваюць.
Ляснічыха. А я кабета спагадлівая: нікому ні ў чым не адмаўляю… Але ў мяне няма атруты. У мяне ёсць толькі жывая і мёртвая вада.
Максім. А што ў вас яшчэ ёсць, цікава?
Ляснічыха. Усё ёсць. Калі хлопец не кахае, зелля дам — і спадабае. Каб дзяўчыну ашукаць, магу і такога зелля даць.
Дзед Струкач. А ты старога памаладзіць можаш?
Ляснічыха. Магу, толькі гэта вельмі, вельмі дорага каштаваць будзе.
Дзед Струкач. А брыдкага прыгожым таксама зрабіць можаш?
Ляснічыха. Вядома. Толькі і гэта не па мужыцкай кішэні… А чаму ты пытаешся?
Дзед Струкач. Бачыш, і мне б хацелася дзеўкам падабацца.
Ляснічыха. Табе? Дзеўкам?
Дзед Струкач. А што? Ды я яшчэ каб абняў каторую ды пацалаваў, дык яна б не ведала ад шчасця на якім свеце знаходзіцца.
Ляснічыха. Абняў, пацалаваў… А далей што?
Дзед Струкач. І далей не падкачаў бы, стары конь баразны не псуе.
Ляснічыха. От лунь сівы!
Дзед Струкач. Я сівы, але яшчэ маю кавалак сілы. Я яшчэ б і ажаніўся, каб так дзе кабеціну ўсмятку знайшоў.
Ляснічыха. Ат, што мне зубы з табой скаліць! Няма ў мяне часу на гэта. (Да моладзі.) Дык прыходзьце да мяне, мілыя, усяго магу даць: любізніку, разлюбізніку — чаго каму трэба будзе. (Выходзіць.)
Адась. Во дзе шарлатанка!
Яніна. Чыстая шайтанка! Добра, што і пайшла адсюль.
Дзед Струкач. Пайду і я. Не буду перашкаджаць вам. Паглядзеў на вас крыху, і хопіць з мяне. Гуляйце, весяліцеся сабе. (Выходзіць.)
Люба. Ну, а зараз, хто хоча ўбачыць у сне свой лёс або свайго суджанага, няхай памыецца ў пшанічнай расе і, не размаўляючы ні з кім, адпраўляецца спаць. Тое, што прысніцца ў гэтую ноч, збудзецца абавязкова. Так што бягом да пшаніцы!
Дзяўчаты выбягаюць.
Адась (адвёўшы Міхася, Лявона і Максіма ўбок). Мне трэба, хлопцы, пагаварыць з вамі. Правядзём крыху дзевак і назад вернемся.
Міхась. Ёсць што новае?
Адась. Ёсць.
Лявон. Дык добра.
Прыбягаюць дзяўчаты, усе з мокрымі тварамі.
Лявон. Яня!
Міхась. Люба!
Адась. Што вы, паглухлі?
Лявон (пяе):
Смех.
Міхась (да Любы). Можа, цябе правесці дахаты?
Люба. Я і без цябе зайду… Цьфу, спакуснік!
Яніна (гледзячы на Любу). Ха-ха-ха!
Лявон (да Яніны). Што, і ты прагарэла?
Яніна. Не, я ж толькі… А каб цябе немач!
Весела гамонячы паміж сабою, моладзь і музыканты разыходзяцца.
Лявон. Пачакай, Янечка. Раз нашы вянкі, як і душы, сышліся, дык дазволь мне пярсцёнак падарыць табе. На, вазьмі разам з сэрцам маім.
Яніна. Я буду берагчы яго і клянуся табе святым Іванам Купалам, што я буду твая.
Лявон. А калі бацька ўсё-такі не захоча выдаць цябе за мяне?
Яніна. Клянуся табе яшчэ раз: я буду твая… або нічыя.