Наша паэзія імкнецца разабрацца ва ўсім, што адбываецца ў свеце, сумленна і сказаць пра гэта праўдзіва, некамплементна. Не змяніліся ў нашай роднай паэзіі і яе адносіны да працы, да чалавека. Беларуская паэзія па-ранейшаму дэмакратычная і глыбока народная. У Лету лунулі часіны, калі паэт вяшчаў нешта, а народ альбо ўспрымаў нешта, альбо не ўспрымаў. Сёння ва ўсіх адны задачы, адны трывогі, адны клопаты. Праўда, права на ўвагу чытача трэба заслужыць.
— Калі мастак набывае сапраўдную ўладу над чытачом? Як вы разумееце асобу творцы — у абавязковым спалучэнні філосафа, раздумцы, педагога, грамадзяніна, мастака?
— Мастак, думаю, не павінен імкнуцца да ўлады наогул і тым болей да ўлады над чытачом. Ён мусіць імкнуцца, каб яго зразумелі, каб яго выслухалі, а для гэтага абавязаны і ведаць болей, і адчуваць глыбей, і думку думаць маштабней. Ведаць не наогул, а душу чалавека, адчуваць патрабаванні часу, думаць словам, дзе ў адно зліты холад думкі і шчэбет пачуцця. Сёння ў мастака з'явіўся самы падступны і моцны вораг — тэхнакратыя, якая міжволі вядзе да робатызацыі думкі і ўчынку, да прытуплення пачуццяў. Задача мастака захаваць у недатыкальнасці карані «вечназялёнага дрэва жыцця». У ідэале сапраўдны мастак сучаснасці ўсеабдымным сваім позіркам набліжаецца да ідэалу творцы эпохі Адраджэння — ён і філосаф, і раздумца, і педагог, і мастак, і, вядома ж, грамадзянін. Варта, дарэчы, заўважыць поспех у сусветным маштабе фільма Алеся Адамовіча «Ідзі і глядзі». Ен невыпадковы. Паэзіі з дакументалістыкай цяжка спаборнічаць, дужацца, але яе не павінна пакідаць думка пра дужа неабходны сёння наш узаемны дыялог з чытачом.
З— аўсёды дужа складана суадносіліся адно з адным у мастацкай творчасці інтарэсы моманту, актуальнасць праблемы і вечныя каштоўнасці жыцця і мастацтва. Як вы разумееце сувязь мастака з сучаснасцю і вялікім часам — гэта «адкрытае адзінства» (Бахцін) культуры сённяшняга дня, культуры эпохі, культуры чалавецтва? Якім паўстае ў гэтай сувязі паняцце нацыянальнага? Як гэтае паняцце змянілася для беларускай культуры і літаратуры на працягу дваццатага стагоддзя?
— Інтарэс моманту, актуальнасць праблемы мусяць быць падпарадкаваныя вечным каштоўнасцям жыцця і мастацтва. Момант мінае, актуальнасць траціць сваю пякучасць, а вечныя паняцці застаюцца. Але якраз з паасобных эпізодаў, момантаў сучаснасці паступова вырастае спаконнае. Агульнае праяўляецца ў характэрным, прыватным, вечнае на пэўным этапе можа адбіцца, выявіцца ў імгненным, толькіштохвілінным. Няма мастака наогул, ёсць мастак свайго часу. Чым дакладней і глыбей спасцігне ён свой канкрэтны час, тым далей ён застанецца ў вечнасці, імя якой чалавечая памяць. Культура сённяшняга дня ўзаемазвязана з культурай эпохі, а ў канчатковым выніку з культурай усяго чалавецтва. Пра адзінства ўсечалавечай культуры пераканальна кажуць факты падабенства старажытных абрадаў, павер'яў, паданняў, казак, легендаў. Папараць-кветка, што расцвітае на Іванаў дзень, у беларусаў — Купалле, Ліга — у латышоў. У геніяльнай паэтэсы Чылі Габрыэлы Містраль апяваецца кветка, што расцвітае ў дзень святога Яна — «Святаянскую ўначы кветцы чырвань берагчы».
Нацыянальнае — гэта тое пачуццё, адчуванне канкрэтнай радзімы, якое даецца чалавеку разам з жыццём. Нацыянальны характар, нацыянальны пагляд на рэчы, адчуванне свайго слова перадаецца быццам бы па спадчыне. Вядома ж, абавязковы тут фактар — родная мова, нездарма ў беларусаў яна завецца матчынай, бо маці спявае на гэтай мове першую калыханку, вучыць дзіця першым словам, вучыць яго спазнаваць свет, абжывацца ў свеце, прывучаць свет да сябе і сябе да свету. Мову нездарма называюць душой народа, нацыі. Птушка па голасу, народ па мове вызначаецца, адрозніваецца. На працягу дваццатага стагоддзя для беларускай культуры і літаратуры паняцце нацыянальнага не было адназначным. На пытанне Янкі Купалы «А хто там ідзе?» не ўсе на пачатку стагоддзя адгукнуліся: «Беларусы!» Нацыянальная самасвядомасць, самаўсведамленне сябе як нацыі, як народа, абуджаная ў народаў царскай «единой и неделимой России» рэвалюцыяй 1905 года, у беларусаў расла хоць і марудна, але ўпэўнена. Нечуваны ўздым народнага энтузіязму, небывалы рост нацыянальнай культуры ў нас у Беларусі стаў вынікам Вялікай Кастрычніцкай рэвалюцыі. Вялікая Айчынная вайна ў сваіх выпрабаваннях загартавала беларускую нацыю, умацавала яе веру ў свае сілы. Заканамерны быў пасляваенны ўздым літаратуры, мастацтва і народнай творчасці. Ды вось бяда: паступова пачалі зачыняцца беларускія школы. Дзеці з роднай мовай знаёмяцца з трэцяга класа, а не з першага, не з ясельнага і дзетсадаўскага ўзростаў. Але як некалі Максім Багдановіч ішоў да роднай мовы праз кнігі, праз фальклорныя запісы бацькі, так сёння пачынае вяртацца творчая і тэхнічная інтэлігенцыя да роднае мовы. Вяртанне гэтакае не хуткае, як хацелася б, як жадалася б. Адсюль і нізкія тыражы беларускіх кніг. Адсюль і пэўная няўпэўненасць і разгубленасць беларускіх пісьменнікаў: для каго яны пішуць, да каго звяртаюцца, хто іх чытас і чуе?