Уладзіслаў пераязджае ў Мінск і працуе адказным рэдактарам сельгасперадач на тэлебачанні. Неўладкаванае і цеснае жытло недзе ў раёне сельгаспасёлка. Працуе шмат, ездзіць — таксама. Адным з першых уздымае пласты (прытым самыя глыбінныя) вершаванага рэпартажу. «Будні салігорскія» пачынаюцца падкрэслена-задзірлівымі радкамі:
Рэпартаж перарос рамкі жанру. Пайшоў шырока і меў самы прыязны водгук і ў чытачоў, і ў герояў рэпартажу, і ў крытыцы. Згадваецца, як з непрыхаваным гонарам заўважаў Уладзіслаў, што па салігорскім радыё і ў будні, і ў святочныя дні гучаць ягоныя радкі пра беларускіх шахцёраў.
I былі новыя паэмы — «У лясной старане», «Другая сустрэча з шахцёрамі». I ставіў яму пячатку на сустрэчу з дарогамі, з людзьмі, дакладней, благаслаўляў у шлях галоўны рэдактар «Маладосці» Пімен Панчанка, якога Уладзіслаў паважаў і любіў надзвычайна яшчэ з часоў вайны. Пасля ў аўтабіяграфіі напіша: «Чаму пачаў пісаць вершы — не ведаю. Помню, што вельмі запаў у душу твор Пімена Панчанкі «Балада пра Міколу Сасноўскага», які я знайшоў улетку 1943 года ў лесе ў нейкай газеце, скінутай з самалёта...»
Наогул, пра партызанскае маленства, пра жахі вайны, пра дзіцячы дом Уладзіслаў Нядзведскі пісаў асабліва пранікнёна, асабліва пашанліва. Дзіцячы зборнік так і называўся «Сто братоў і сясцёр», аповесць таксама пра дзетдом — «Хлопцы з другога корпуса».
Гэта радкі з верша «Дома». Дзіцячы дом выхаваў у паэта абвостранае пачуццё калектывізму, сяброўства.
У новай, таксама малой жыллёвымі метрамі кватэры Уладзіслава па вуліцы Астроўскага было заўсёды ўтульна для гасцей. Вузенькі пакойчык, дзе ледзь мясціўся стол і пад стол сарамліва хавалі ногі крэслы, гаспадар з гумарам называў «купэ Берлін — Масква». Шмат каму давялося ехаць у гэтым «купэ».
Генадзь Кляўко — аднакурснік Уладзіслава, Ігар Краўчанка — мастак, скульптар (дарэчы, ён у 1961 годзе рабіў помнік у раёне Хорастава, дзе быў дадзены першы партызагіскі бой на тэрыторыі Савецкага Саюза 27 чэрвеня 1941 года, на дарагім і родным Уладзіславу Палессі), Іван Бурсаў, якога гаспадар называў старшым братам і які шмат пераклаў Уладзіслава Нядзведскага на рускую мову, былы партызан, і баявіты журналіст, і перакананы халасцяк Алесь Траяноўскі.
Калі зараз праходжу каля гэтага дома, робіцца трывожна. Тады нам і сталасць, і старасць здаваліся адцягненымі філасофскімі паняццямі. Тады далёка было да цяжкой зімовай труны па вуліцы Яна Гамарніка, да кватэры, што стала апошнім прытулкам для сябра.
Асабліва застаўся ў памяці Уладзіслаў Нядзведскі ў паездках, іх і злічыць цяжка. З кожнага падарожжа прывозіў паэт новыя вершы, матэрыялы рэдакцыйнага заказу. Трэба было бачыць яго радасць, калі даведаўся ён, выхаванец Мікашэвіцкага дзіцячага дома, што ў мясцінах ягонага маленства знойдзены паклады граніту.
Яму на лістку календара ў выдавецтве «Мастацкая літаратура», дзе працавалі апошні час разам, напісаў я вясёлае прывітальнае чатырохрадкоўе:
Пра пастаменты тонкі майстра гумарэсак не думаў. Але ўпартая працавітасць ягоная недзе была блізкай да гранітнай цвёрдасці. А душа была лірычнай, балючай, успрымальнай. Далёка не поўнае выбранае, што выдадзена ў 1976 годзе, адкрывае фотаздымак Уладзіслава Нядзведскага ў ласкавым бярэзніку. У зімовых бярозах чаканне вясны, чаканне зялёнага лісця.
Уладзіслаў Іосіфавіч Нядзведскі не дачакаўся свайго пяцідзесятага ліпеня — забрала зіма, вайна забрала праз столькі год. З намі засталася паэзія дарог і сустрэч!