Пятрусь Усцінавіч, нібы між іншым, гаворыць пра 12 сельсаветаў. Адзін і той жа загад даводзілася перапісваць у ваенкамаце яму, 13-гадоваму юнаку, 12 разоў, каб у кожны сельсавет дайшоў голас улады, якая абараняла інтарэсы працоўнага народа, інтарэсы і ўшацкага сялянства.
Тут, на Ушаччыне, пачыналася кніга «Разам з камісарам», адсюль пайшла яна ў свет смела, упэўнена, горда. Хада яе не спыніцца доўга. Быць побач з камісарам, поплеч, разам — гэта значыць заўсёды знаходзіцца на лініі барацьбы праўды са злом, святла з цемрай, заўсёды быць гатовым да бою як салдат рэвалюцыі, як верны сын партыі; такім быў Пятрусь Усцінавіч Броўка, такімі з намі засталіся ягоныя няўрымслівыя творы. Слова роднай партыі было для паэта надзеяй, апорай.
У Вялікіх Дольцах заўсёды жаданага земляка сустрэлі піянеры, калгаснікі. Хлеб-соль. Палявыя кветкі, сціплыя і шчырыя.
Верны сваёй звычцы, раненька ад'язджаў з Аленай Міхайлаўнай Пятрусь Усцінавіч з Ушач. Гэта быў апошні ягоны прыезд на радзіму і апошні ад'езд з роднай зямлі, дзе ён застаўся сваімі творамі, сваімі думамі, сваімі паўсядзённымі клопатамі пра землякоў.
А ў мамінай хаце, як і пры жыцці мамы маёй, радыё было ўключана ўвесь дзень. I дужа непаўторна-родна, блізка гучаць новыя вершы Петруся Броўкі, сцвярдліаючы ягоную сталую прысутпасць на зямлі дзядоў і прадзедаў, адкуль сілу брала напоўненае святлом, радасцю, смуткам і гневам Броўкава слова.
У гэтай жа мамінай хаце быў шаноўным госцем Пятрусь Броўка. Частавала мама яго па-ўшацку клёцкамі з душамі і хатняй бражкай, не столькі моцнай, як вясёлай. I пяяла мама мая славутаму паэту ўшацкія песні, а ён падпяваў, не спатыкаючыся на словах,— помніў усё! I гучала маміна песня:
А потым Пятрусь Усцінавіч прыгадаў сваю песню і, як у юначыя гады, зацягнуў зычна:
Колькі разоў і асабіста мне, і іншым казаў ён словы, дарагія сэрцу майму:
— Ах, якая маці Куліна ў Грышкі Барадуліна была. А якая беларуска. А як яна спявала. А як частавала па-ўшацку.
Дагэтуль чуецца мне голас Петруся Усцінавіча, поўны захаплення і шчырага замілавання.
Ужо ў Мінску званю Петрусю Усцінавічу і кажу, што слухаў новыя вершы ў роднай хаце, калі сам аўтар недзе да сталіцы пад'язджаў. Хвалю артыстаў — стараліся чытаць не шаблонна, не казённа. Паэт згадзіўся, але і заўважыў:
— Артысты стараліся, але ім трэба мову вучыць. Замест «ногі прэлі» — «ногі пралі». Ім, вядома, не зразумела, як у лапцях ногі прэюць, але ж неабходна мову вывучаць і ведаць...
Наогул, да роднай мовы народны паэт ставіўся надзвычай чуйна, ашчадна, любоўна. I калі папрасілі Петруся Усцінавіча падпісаць для ўшацкага музея зборнік «Што сэрца праспявала», ён з задзірыстай хітрынкай перапытаў:
— Як пісаць: вушацкаму ці ўшацкаму?
I так застаўся, відаць, адзін з апошніх аўтографаў на кнізе для землякоў: «Вушацкаму музею народнай славы з найлепшымі пажаданнямі! Пятрусь Броўка. 21.1.80 г.».
Аднаго разу пацікавіўся я, чаму пішацца Усцінавіч, па-ўшацку ж павінен быў быць Юстынавіч.
Сапраўды, бацька быў Юстын, але як запісалі ў пашпарце, дык і не было калі перарабляць. Звалі малога не Пётр, а Пятрок Юстынёнак.
На наступны дзень пасля ад'езду Петруся Броўкі расказваю былому разведчыку брыгады імя Панамарэнкі Пятру Трафімаву, самаму заядламу ўшацкаму шафёру, пра дарогу на Пуцілкавічы.
— Ведаю. Там Броўка жыве. Недалёка Вечча. Там Лабанок стаяў.
У гэтых проста аброненых словах шмат сімвалічнага сэнсу. Паэт нібыта нікуды і не выязджаў з родных мясціп — ёп заўсёды дома, бо дом гэты непадуладны ні часу, пі любым ліхалеццям, дом гэты ў сэрцы народа, у памяці сучаснікаў і нашчадкаў.
Ушаччына, край подзвігу і песні, была заўсёды з паэтам. Любоў да роднага краю ў Петруся Броўкі была ўзаемная.
Гэтая любоў рабіла радкі старэйшыны нашай паэзіі ўзнёслымі і прачулымі, шчырымі і пераканальнымі. Крынічпая, баравая, партызанская старана, дзякуючы глыбока народнаму таленту земляка, стала вядомай далёка за межамі Бсларусі. Яна стала сімвалам паэтычнага натхнення, сімвалам гаючай і цудадзейнай крыніцы вершаванага слова.