Наогул, са словам, з роднай беларускай мовай у паэта былі асаблівыя адносіны: улюбёнасць сыноўняя і ашчаднасць аратайная, бо ведаў сейбіт, што
Вырваць з сэрца народнага, вырваць з адгранёнай вякамі фразы на тлум, на глум, на пустую забаву.
I слова давяралася святочна-ўражлівай душы, спрагнёна-бянтэжлівай думцы паэта. З роднай Рудзеншчыны прыходзілі, як блізкія сваякі, як дарагія землякі, сцежкі, студні, млыны, гукі, пахі — іх прыводзіла роднае слова, матчына, суседчына, зямляцкае. Праз усю творчасць Генадзя Кляўко праходзіць вобраз сцяжынкі той, што бяжыць з маленства, з успамінаў, з пажарышчаў і чарэмхавых вёснаў. I ўвесь час падспудна жыў страх, што сцяжынка гэтая можа абарвацца. Бо паэт задоўга адчуваў сваё расстанне са сцяжынай жыцця. Адсюль і такая прага працы, жаданне паспець сказаць, хоць канспектыўна акрэсліць абсяг задуманага і прадуманага.
«Сцежкаю месяца Ходзяць у лета казулі». «Дзесьці на сцежцы нясмела Ціўкнуў сініцай лядок».
Першая правадніца ў свет клопатаў і чаканняў, яна хатняя, свойская,
Гэтая сцяжынка і прыбегла ў спаленую вёску, дзе «...Палі прыстані — Абгарэлыя каміны Трымаюць памяць вайны». Сцяжынка памяці, сцяжынка крэўнасці з роднымі мясціпамі не парывалася праз усё нядоўгае жыццё паэта.
Праца і толькі праца гаіла памяць, а памяць у сваю чаргу працу жывіла. Апошнія гады, калі Генадзь Кляўко пасля сакратарства ў «Вожыку» працаваў намеснікам галоўнага рэдактара часопіса «Полымя», неабходна-звычным было мне чуць па тэлефоне ранішні голас паэта, у якім хрыпавата-аглухла ад доўгага начнога маўчання, ад маўклівага заклінання радка бяссоннем гучала стома і радаванне плёну. Пісаў шмат, пісаў па-майстэрску стала, так, як пішуць, развітваючыся, калі мала часу, а сказаць трэба багата.
А сцяжына дапытлівасці, жадання ўбачыць новыя мясціны, далёкія і незнаёмыя, каб даражэйшыя ды балючэйшыя родныя сталі, клікала ў свет. Гэтая сцяжына і завяла Генадзя, Уладзіміра Караткевіча і мяне, трох адназастольнікаў, на бераг Ціхага акіяна, у горы Сіхотэ-Аліня і ў фадзееўскую з непрыручанай яшчэ тайгой Чугуеўку. Пасля Уладзімір Караткевіч напіша «Чазенію», а Генадзь успомніць,
Сейнер нагадаў паэту той «воз аж да нябёс, дзе ўзятак лета везлі двое» і дзе
Сейнер у акіяне і воз сена з вёскі Варонічы сустрэліся. I ў Варонічах, дзе нарадзіўся будучы паэт, пашанцавала мне разам з Генадзем быць на вяселлі ў ягонага пляменніка. Яшчэ мацней, чым сейнер, гайдала нас з нетрывалымі бартамі трохтонка па лугавіне, усіх гасцей забраўшы разам са смехам, песнямі, жартамі, нават скокамі. А за сталом сыпалі, калі адарвалі маладых, і звонкую манету і яшчэ званчэйшыя словы: «Дару кучу медзі, каб сыны былі, як мядзведзі. Дару бульбы падполле, каб было дзяцей застолле...» А на раніцу, нашчачыся і расолам і не толькі ім, пачулі мы з Генадзем ад ягонай цёткі Надзі — былой партызанскай сувязной, вясёлую, крамянейшую за тыя гуркі, якімі мы снедалі, песню —
Увесь тыдзень песня па-гаспадарску разабрала. Дасціпна, з гумарам. Пасля гэтую песню прывезлі ў Мінск, і пайшла яна гаспадарыць у застоллях. Нават у Рагойшаў «Паэтычны слоўнік» трапіла як узор.
Іскрыстае, з гумарынкай, з хітрынкай слова было па натуры Генадзю. Гумар ягоны быў натуральны, з народных крыніц зачэрпнуты, з ведання побыту і характараў людскіх узяты.
У блакноце з грыфам уладзівастоцкай газеты, дзе стажыраваліся мы ў 1965 годзе, на першай старонцы вокладкі рукой Генадзя напісана мне прысвячэнне: