Другім быў бог паэзіі, бяседы, застолля, вандровак, спрэчак і згод — у адной асобе, шматаблічны. Бо сам Генадзь Кляўко быў шчыра і да безабароннай наіўнасці аддадзены паэзіі. Ён быў гасцінным і шчодрым гаспадаром, які мог у любых умовах зрабіць стол, нібы разаслаўшы абрус самабраны. У вандроўках, у падарожжах ён выклікаў давер і прыязнасць. у спрэчках Генадзь як чалавек фізічна і духоўна надзелены здароўем быў спагадліва-разважлівым. У згодзе, у сяброўстве ён быў верны і далікатна ўважлівы.
Памятаю, як ён прыкідваў, каго запрашаць будзе на сваё пяцідзесяцігоддзе (сяброў меў багата — вялікі спіс бясконца цягнуўся), як ён хацеў жыць, бо пачынаў пісаць лепей і лепей. Але першы паўстагадовы юбілей адзначалі сябры і родныя Генадзя Якаўлевіча без яго (нарадзіўся ў 1932 годзе, а памёр — у 1979). Гучалі вершы, песні. Успаміналі, шкадавалі, сумавалі. Радаваліся таму здабытку, што паспеў зрабіць паэт. Плакала жонка, плакаў бацька. Маці маўчала з сухімі вачыма — яна ўжо выплакала свае слёзы. I самі гучалі ў нашых сэрцах радкі верша Генадзя Кляўко «Добры чалавек»:
З турботнай думкай пра людзей, пра родны край жыў і працаваў шчодры руплівец Генадзь Кляўко. Чалавечная творчасць яго будзе яшчэ доўга зразумелая і патрэбная людзям.
Калі праводзіў я ў апошні шлях свайго сябра, пастукаліся мне ў сэрца радкі развітання — не адразу, балюча, сутаргава, бо рыхтаваўся перад тым да звонкага юбілею Гснадзя.
1981
Народны
Яшчэ афіцыйна не ўведзены ў школьныя падручнікі, ён з першых кніг сваіх стаў хрэстаматыйным для ўсіх, каму блізкае беларускае, шчырае і праўдзівае слова паэзіі.
Яшчэ задоўга да ўказаў ён быў народным паэтам Беларусі, народным, бо выйшаў з народа, разумеў клопаты і справы народныя, з народам дзяліў і светлую і чорную часіну.
Але ён улюбёнец не толькі роднай мовы, свайго краю. Многія мовы нашай сям'і народаў хочуць далучыць да сябе самабытны голас Пімена Панчанкі. Амаль немагчымы для перакладу (а гэта адна з адзнак самабытнасці і непаўторнасці паэтычнага таленту), наш народны колькі ўжо дзесяцігоддзяў і ашаламляе і радуе перакладчыкаў, прыводзіць у адчай сваёй недаступнасцю і дорыць самыя дарагія хвіліны радасці, калі ўдаецца перадаць ім вуглаватае і ёмістае, па-народнаму шматаблічнае і па-майстэрску адгранёнае слова беларускага паэта на іншай мове.
Самабытнасць Пімена Панчанкі прыроджаная, а таму і непаўторная. Сама Бягомльшчына, баравая і лугавая, сціплая і шчодрая, партызанская і аратайная, калыхала праз вякі песні і казкі, ашчаджала сакавітыя і хрумсткія словы, чакаючы майстра, выразніка дум сваіх.
Арыгінальнасць Пімена Панчанкі не вымушаная, яна натуральная, як натуральны прыглушаны голас паэта, нібыта летні той гром, што, здаецца, збіраецца на папас, ды ў любое імгненне, памаладзелы, можа сасватаць самую наравістую навальніцу.
Звычайна на пытанне, хто ваш улюбёны паэт, самыя трывалыя аматары паэтычнага слова (а імі ва ўсе часы былі і ёсць навучэнцы, студэнты) адказваюць не змаўляючыся, адказваюць і ў Мінску, і ў Брэсце, і ў Полацку, і ў Мазыры, далёка за межамі рэспублікі нашай — Пімен Панчанка.