I тыя, хто да сівых валасоў пранёс у душы затоеную, не кожнаму воку давераную любоў да паэзіі, адказваюць не раздумваючы — Пімен Панчанка.
Ветэраны, воіны і помснікі народныя, а іх штогод меней і меней, з сумам і ўспомненай радасцю, нібыта рэха маладосці гукаючы, адказваюць — Пімен Панчанка.
Адразу ж пасля Вялікай Айчыннай вайны стаў паэт адным з першых у шарэнгу байцоў за праўду і справядлівасць, у шарэнгу барацьбітоў за мір, за яснае неба і распагоджаныя ўсмешкі. Доўга ж тады цягнецца «мода» на Пімена Панчанку. На вокладках зборнікаў паэзіі вышэйшай пробы даты: «Дарогі вайны» — 1943 год; «Далёкія станцыі» — 1945 год; «Гарачыя вятры» — 1947 год. Няцяжка прыкінуць, колькі гадоў было тады майстру, калі ўлічыць, што нарадзіўся ён 23 жніўня 1917 года.
Не модай, не шанцаваннем у літаратурным жыцці, не пасляваенным асабліва чулым да паэзіі чытачом і не надта густанаселенай пасля вайны роднай літаратурай тлумачыцца поспех панчанкаўскага слова. Поспех гэты адразу выніковы і трывалы, забяспечаны залатым запасам вечнай маладосці таленту, гранічнай шчырасцю і адкрытасцю.
Кожны радок паэта як аголены нерв лініі высокага напружання, той ліпіі, якая яднае сэрцы людскія, якая ў момант кароткага замыкання дае ўспышкі азарэння, ад якіх вякам свстла.
Вялікая Айчынная вайна была найсуровым выпрабаваннем для народнага духу, яна гартавала няшчадна, яна правярала на трываласць і вечнае слова паэзіі. I вершы Пімена Панчанкі ваеннага часу, такія пранізлівыя, такія адкрытыя, увайшлі ў залаты фонд усесаюзнай паэзіі. Малады гадамі, але сталы майстэрствам вярнуўся паэт з франтоў. Славутае «Вока снайпера» заканчвалася радкамі:
З 1943 года, калі пісаўся гэты верш, прайшло шмат часу. Але вока паэта, лютае да ворагаў, да ўсёй пошасці і погані, што яшчэ ашываецца на закутках у баку ад нашых велічных спраў, адкрыта для ўсяго светлага.
Пімен Панчанка імкнецца ўбачыць як мага болей і ўсё ўбачанае ўзважыць на шалях нашай праўды, на шалях свайго сумлення. Не адна «Тысяча небасхілаў» скарылася паэту, і ўсе «Чатыры кантыненты» не ўмясцілі радасці і гневу ягонага. Усю паэзію самага любага для чытацкай душы паэта ў нашай рэспубліцы можна назваць імем аднаго з ягоных зборнікаў — «Кпіга вандраванняў і любові». Таму Пімен Панчанка, як ніхто іншы, самы багаты на сяброў (дый на ворагаў не бедны, бо яўна ж не даспадобы ўсім прайдзісветам, марнатраўцам словы лютасці, словы непрымірымасці) і ў нашай краіне, і далёка за яе межамі.
Не выпадкова старэйшымі таварышамі, паплечнікамі, аднадумцамі паэта былі Янка Купала і Аляксандр Твардоўскі, Пятрусь Броўка і Аляксандр Фадзееў, Аркадзь Куляшоў і Міхаіл Святлоў, Іван Мележ і Аляксандр Пракоф'еў. У Сібіры і ў Балгарыі, на Каўказе і ў Чэхаславакіі — паўсюль ведаюць, любяць і цэняць Пімена Панчанку — бескампраміснага, рашучага і пяшчотнага.
У свае сталыя гады майстра пытае чытача свайго, і сябе адначасова пытаннем правярае, і сам жа адказвае:
Гэта не вершы, якія напісаны за пісьмовым сталом па ўсіх законах вершавання, гэта словы, што самі папрасіліся ў паэта, каб ён занатаваў іх, каб з людзьмі падзяліўся радасцю адкрыцця іх.
Панчанкаўскае слова, заўсёды нечакана выбуховае — яно ад партызанскіх падрыўнікоў, што пад адхон эшалоны куляць умелі, непасрэдная спадчыннасць. Панчанкаўскае слова глыбінпае, баравое, на ім раса з даспелых яблыкаў і з азяблай атавы роднай Бягомльшчыны — яно ад матулі, ад народа па душэўнай спадчыне.
Панчанкаўскае слова заўсёды полымнае і непрымірымае да ўсяго таго, што яшчэ часам тармозіць наш наступальны рух у заўтрашні дзень,— яно ад агнёў рэвалюцыі і партызанскіх, ад рэвалюцыйнай спадчыннасці аднагодка Кастрычніка.