З вялікай павагай успамінае Вілает Рустамзадэ пра свае сустрэчы з П. М. Машэравым, з Петрусём Броўкам — людзьмі, якія былі жывым увасабленнем мужнасці і таленавітасці беларускага народа — партызана, творцы.
Азербайджан і Беларусь. Агонь памяці з гадоў ліхалецця аб'ядноўвае нашыя краі, нашыя думкі, нашыя справы.
Фікрэт Садыг. Ён на дзесяць гадоў маладзей ад Краіны Саветаў. Пасля вайны служыў у Беларусі, таму так запалі ў сэрца яму і песня беларуская, і слова нашае, таму і гора зямлі беларускай ягоным стала. Адзін з першых ён напісаў верш пра Хатынь. I жалобны водгул званоў памяці чуецца ў пранікнёнай паэме «Трынаццаць свечак», якая праз гады гневам і верай перагукаецца нейкім чынам са славутай ясенінскай паэмай пра 26 бакінскіх камісараў. Рускі паэт пісаў пра блізкую для яго азербайджанскую зямлю, пра няскораных і непахісных ленінцаў, азербайджанскі паэт усхваляваную споведзь выказаў «У суцяшэнне Івану Рыгоравічу Новікаву, пісьменніку-пабраціму, ветэрану-салдату. Памяці Паўла Рыгоравіча Новікава, які паў смерцю харобрых у баях за вызваленне Венгрыі».
Звяртаючыся да Івана Новікава, які ў гады Вялікай Айчынпай вайпы нёс вызваленне і святло праўды нашай народам Еўропы і ў мірны час зброяй публіцыстычнага слова абараняе добрае імя савецкіх людзей, добрас імя роднага Мінска, Фікрэт піша:
Фікрэт Садыг. Імя і прозвішча даўняга і шчырага сябра Беларусі самі па сабе гучаць радкамі паэзіі. Садыг у перакладзе азначае — верны, адданы, нязменны; Фікрэт — думны, той, хто думае, мысліць. Продкі Фікрэта ўмелі даваць імя, чаго не скажаш пра сучасных турботнікаў горада. Наколькі ўзнёсла гучыць імя паэта, настолькі прызямляе ўсю ўзнёсласць адрас, дзе жыве муза ягоная: 8-мы мікрараён, 22-я Нагорная вуліца. Ці не ад гэтых сумных лічбаў і ўзнікла ў Фікрэта аднойчы нечаканая просьба. На радзіме паэта, а Фікрэт, дарэчы, зямляк вялікага Сабіра, быў вечар паэзіі, было пасля і застолле. I ў самы разгар бяседы Фікрэт папрасіў сакратара райкома: хачу ў лесе (гэта каля славутай Шамахі) пакрычаць, бо ў горадзе цесна і нельга. Тады ўважылі просьбу госця і псранеслі частаванне ў лес. I крычаў Фікрэт, гукаў голас маленства свайго. Успамінае:
— Такая акустыка. Голас назад вяртаецца.
У даволі вялікай для нашай малой, але цеснаватай для азербайджанскай сям'і кватэры Фікрэта ўсё запоўнена ягонымі жартамі, досціпамі, кнігамі і сувенірамі з вандроўніцкіх дарог. На стале дыміцца далма (па дарозе дахаты Фікрэт абабегаў некалькі крам і рынкаў, каб купіць неабходны для далмы катык — кіслае малако). У лісце вінаграда закручваецца мяса — нешта накшталт нашых калдуноў. Фікрэт тлумачыць: «У ліст вінаграду замуроўваем мяса ці якую начынку». Слова «замуроўваць» аднолькава гучыць па-азербайджанску, як і па-беларуску.
Дыміцца далма. Гаспадар успамінае, як хораша было на святкавашіі 90-годдзя Янкі Купалы. У лесе пад Вязынкай ад праліўнога дажджу ратаваў празрысты сінтэтычны тэпт. Старэйшына групы (а павага да старэйшага ў Азербайджане традыцыйная) сказаў не захапляцца «Белавежскай». Тады Фікрэт пракруціў штопарам дзірачку ў лёгкай страсе і падставіў свой кілішак. Старэйшына запытаўся, для чаго ён робіць гэта. Фікрэт адказаў: раз нельга «Белавежскую» — буду піць беларускі дождж. А на зямлі паэта і дождж хмельны...