Зноў і зноў вяртаецца паэзія Юрася Свіркі да першавытокаў і шчыра. прызнаецца:
I настойліва ў думках адганяў паэт чорную хвіліну, якая да кожнага прыходзіць без спросу:
На сто пятай вярсце — якраз столькі ад Мінска да Маргавіцы — доўга не сіратой сыходзіў Юрась. I сустракала яго маці Куліна, як некалі і мяне таксама Куліна. Мы абодва з Юрасём кулінчыкі — сыны Кулін.
Сёлета, калі ў апошнюю суботу красавіка прыехаў паэт з сябрамі ў Бягомль, на замку была хата, што яшчэ не забылася і смех, і плач, і шчэбет васьмярых дзяцей. У Юрася пяць сясцёр і двое братоў. Хто зямлю любіць, хто настаўнічае, а самы меншанькі — паэтам стаў.
Маці няма. Студню назад зямля ўжо амаль забрала. На ліпе, якую пасадзіў Юрась у 1951 годзе, у шпакоўню шпакі прыляцелі — яны гарадскімі не зрабіліся. Унізе за ўтравелым гародам у хмызняку цячэ рачулка Мажайка, якую яшчэ на свой лад не спрамілі меліяратары. Рачулка, відаць, помніць, як каржакаваты і задуменны хлапчук лавіў тут ментузоў і першыя рыфмы ў шале салаўёў, а Юрась прыгадвае, як да вайны стаялі над рэчкай вольхі, што сосны.
А надвячоркам у Бягомльскім Доме культуры, па-вясноваму сыраватым, гучалі вершы земляка. Чыталі іх і знакамітыя акторы, што са сталіцы прыехалі, і шасцікласнікі ды васьмікласнікі. На момант здавалася, што гэта падлетак Юрась, якому яшчэ далёка да паўстагоддзя, правярае на гучнасць вершы свае. Ці дападуць да сэрца землякоў, ці выкажуць тое, што хацеў паэт выказаць?
А многім чуўся запытальны голас сумленнага працаўніка літаратурнай нівы:
Паэзія Юрася Свіркі выйшла з мясцін з красой не кідкай, але задушэўнай. Яна задумегшая і прачулая. У літаратуразнаўстве ёсць тэрмін «ціхая лірыка». Хоць, наогул, лірыка і не павінна браць на горла. У тувінцаў, праўда, ёсць гарлавыя спевы. Але гэта не лірыка. I што датычыцца так званай «ціхай лірыкі», дык яе не пакідалі і не пакідаюць у спакоі. То за яе, то супроць яе. Нават скаранялі некалі з такім жа імпэтам, як прысядзібныя ўчасткі, надзелы. А потым электронна-разумныя машыны вылічылі, што якраз гэтыя прысядзібныя надзелы даюць шмат садавіны і гародніны ў агульнадзяржаўны гарод. Ну, гэта лірычнае адступленне наконт лірыкі.
А наогул лірыка Юрася Свіркі ніколі не намагалася крычаць (калі былі спробы, яны не ўдаліся), яна мела за аб'ект душу чалавека, жыла і жыве клопатамі сучасніка, клопатамі роднай зямлі.
Асобна і асабліва трэба адзначыць тую паэзію Юрася Свіркі, якая і высока і глыбока ўзняла славу партызан. Партызанскай памяццю, партызанскай мужнасцю і самаахвярнасцю вызначае паэт і ацэньвае наш дзень, нашчадкам перадае наказ быць вартымі славы партызанскай. Пра родны край ён піша:
Яшчэ задоўга да амаль што моднага цяпер шуму ў абарону прыроды, зялёнага сябра, за чысціню экалогіі, Юрась Свірка, як натура непарыўная з прыродай, з усім родным і блізкім, адчуў трывогу за цішыню і расу, за блакіт і рунь. А лгобоў да лесу ў паэта такая, што нават сваю першую дачку хацеў назваць Баравінай. Па нейкіх прычынах дачку не назваў, затое адна з кніжак носіць імя «Баравіна».
У Юрася Свіркі свая баравіна ў нашай спелай беларускай паэзіі. А на баравіне заўсёды чуваць далёка, гулка, раскаціста. На баравіне крамяны дух зямлі, асветленай сонцам, якому прыемна жмурыцца праз зялёнае голле.
Маладое лета згорблена толькі стагамі. А Юрасю Свірку ў паўдзён яго жыцця хочацца пажадаць яшчэ многа стагоў, тых, што ў літаратуры кнігамі завуцца. Сам паэт лепей сказаў: