Зноў асабісгае, зноў згаданае, але нядаўняе. З Анатолем Грачанікавым і Міхасём Стральцовым ездзілі мы ў Гомель на свята вуліцы Петруся Броўкі, без аднаго году аднагодка Паўлюка. Вуліца ў новым мікрараёне. Загалоўкам узнёслай паэмы гучыць імя раёна — Волатава.
Пасля прымаў нас рэктар Гомельскага дзяржаўнага універсітэта, вядомы на ўсю краіну фізік, акадэмік Акадэміі навук Беларусі Б. В. Бокуць.
Гаворку сваю вучоны пачаў з прызнання, што ён родам з Уздзеншчыны, з вёскі Сакольшчына, якая побач з Нізком.
I загучалі зноў трусаўскія радкі:
Барыс Васільевіч расказаў, як вёз ён на родную Уздзеншчыну свайго калегу па навуцы, таксама славутага чалавека, які не быў у мясцінах маленства болын як 40 гадоў. Калі пад'язджалі да Нізка, пачаў Барыс Васільевіч Бокуць чытаць на памяць «Дзесяты падмурак» і нагнаў на вочы зсмляка слёзы радасці і замілаванпя. Сам рэктар, што пазываецца, жыве паэзіяй, хоць па сваёй працы, здавалася б, дужа далёка павінен быў ад яс быць. Выдавецтва «Беларуская Савецкая Энцыклапедыя» імя Петруся Броўкі ў нядаўнім выданні «Беларуская ССР. Кароткая Энцыклапедыя» так характарызуе напрамак захаплення былога адважнага партызана Б. В. Бокуця: «Распрацаваў метады карэктнага рашэння гранічных задач у электрадынаміцы аптычна актыўных крышталяў і метады вызначэння ўсіх параметраў актыўнасці па вымярэнні палярызацыі адбітага і пранікальнага выпрамянення». У земляка Паўлюка Труса, дэпутата Вярхоўнага Савета БССР, «цвітуць на скронях сцені», а сам ён прыгадвае пра гэта ў Гомелі, дзе, дарэчы, сталела і маладосць паэта.
Выдуманая праблема фізікаў і лірыкаў адпала на практыцы, само жыццё падсмейваецца з яе. Значыць, жыве Паўлюк Трус сваёй паэзіяй, наганяе на вочы пілігрымаў слёзы радасці і смутку. Бо ведае таямніцу чалавечай душы...
Словы свае пра паэзію Паўлюка Труса перапыню вершам, прысвечаным паэту, які называецца «Кашуля Паўлюка Труса».
Гэта адтуль, з Нізка, прывезеныя радкі, з радзімы Паэта:
1984
Блакітнавокая паэзія
Маладым прыйшоў у паэзію Сяргей Ясенін, маладым адышоў з жыцця, маладым застаўся навечна жыць у літаратуры сваім трапяткім словам, сваім гранічна чыстым сумленнем, жыць у свядомасці кожнага, хто хоць аднойчы прыпаў да незамутненай крыніцы ягонай паэзіі.
Час выверыў усё патрабавальна і цвяроза, адмёў мякіну вульгарызатарскай крытыкі, мякіну, якой хацелася іншым запарушыць чыстыя вочы ясенінскай думкі, ясенінскага слова. Час ашчадзіў зерне, што, кінутае ва ўдзячную раллю ўражлівых душ, рунее, красуецца, наліваецца, нязводна паўтараючыся ў новых і новых пакаленнях.
Пасля Някрасава Ясенін бадай самы прызнаны, самы ўлюбёны паэт славянскага свету. ён глыбока рускі, а значыць, і глыбінна славянскі. Сяргей Ясенін узбагаціў рускае слова ўсімі адценнямі — ад паганскіх праасноў яго да аналітычных вышынь сучаснага мыслення. Хто ведае, колькі яшчэ часу да ягонай паэзіі, глыбокай і блакітнавокай, квяцістай і русявачубай, будзе звяртацца чалавечая душа, што на нейкі момант усё ж разгубілася перад параджэннем цывілізацыі — горадам. Даўно абагнала «сталёвая конніца» танканогае жарабятка. Ды «мілы, смешны дураслівец» застаўся і пранозлівым ясенінскім сумам, і ягоным шчымлівым напамінам, і ў нейкай меры гістарычнай вешкай, па якой лягчэй вызначыць і разбег, і ўсёхуткую памклівасць новых, ужо нашых дзён.