А ці часта звяртаемся мы да спадчыны, як часта звяртаемся да сваіх папярэднікаў? Ці чытаем мы, акрамя сябе, да сябе падобных, г. зн. сабратаў, калег па пяру і пары. Часцей глядзім, каго гладзіць па шэр.сці, каго супроць шэрсці. Наклейваем ярлыкі: традыцыйная ггаэзія, наватарская, авангардысцкая. Горш, што задужа яшчэ паэзіі, дзе пульс не праслухваецца нават самай звышсучаснай апаратурай. Чытача як стрэлянага вераб'я на мякіне гіе правядзеш. Сапраўдная паэзія — хоць парыжанка яна, хоць сялянка — шануе пачуццё густу, у ёй прывабная адсутнасць пераболыпвання, ламання, адным словам, натуральнасць і непасрэднасць, уласцівыя парыжанцы і сялянцы, уласцівыя і сапраўднай паэзіі. А вычварнасць, крыклівасць, хваравітая боязь правінцыяльнасці і ёсць правінцыяльнасць. Карацей, як любіць паўтараць вытанчаны знаўца паэзіі Міхась Стральцоў, у выніку такая перанапружаная паэзія ад варон адстала і да паваў не прыстала.
У сваіх лепшых узорах і прадстаўніках нашая беларуская паэзія даходлівая і зразумелая, інтэлектуальная і зямная. Я веру, будзе ў нас чытач, будзе развівацца наша мова, будуць у нас і новыя поспехі.
1985
Цвёрдая цана слова
Якая радзіма паэта — такі і сам паэт. Гэта даўняя ісціна. Полаччына — цемя нацыі, цемя Беларусі. Гэта яна дала ўсходняму славянству Францыска Скарыну. Гэта яна захавала крынічна-чыстую беларускую мову вякам наступным. Генадзь Бураўкін — палачанін ад першага свайго радка да кропкі. Полацкі характар, полацкі позірк на жыццё, полацкі абсяг думкі і пачуцця. Як прапраўнук Скарыны шчырэе ён на радасць «люду паспалітаму».
Сам паэт родам з вайны (нарадзіўся Генадзь Мікалаевіч Бураўкін 28 жніўня 1936 г.), ягоная паэзія таксама родам з вайны.
Крытыка называе пакаленне Генадзя Бураўкіна пакаленнем, апаленым вайной, але, відаць, дакладней было б назваць яго пакаленне не спаленым вайной, якое цудам ацалела, каб быць маладымі вачыма памяці і прысуду, напаміну і перасцярогі.
Крытыка пазывае пакаленне Генадзя Бураўкіна філалагічным пакаленнем, бо ў асноўным усе прадстаўнікі гэтага пакалення маюць гуманітарную адукацыю. Але гэтаму пакаленню не столькі філфакі універсітэтаў і педінстытутаў далі веданне слова, прышчапілі любоў да роднага слова, колькі вёска і пасёлак, маці і суседзі перадалі ў спадчыну праз вякі пранесенае і затуленае ад лютавеяў часу слова,— каб бераглі, каб шанавалі, каб гранілі. Беларускае слова да пакалення Генадзя Бураўкіпа прыйшло не з газеты і радыё, не з фальклорных запісаў, а з псршых вуснаў тых, каму слова роднае гучыць натуральна, адзіна правільна, адзіна магчыма. Назаву колькі імёнаў з пакалення Генадзя Бураўкіна толькі паэтаў, каб чытач меў пэўнае ўражанне пра сучасны стан нашай паэзіі, гэта — Васіль Зуёнак і Міхась Стральцоў, Кастусь Цвірка і Юрась Свірка, Янка Сіпакоў і Уладзімір Паўлаў, заўчасна адышоўшыя ад нас Сымон Блатун і выдатнейшы знаўца паэзіі Варлен Бечык.
Крытыка называе пакаленне Генадзя Бураўкіна задзірыстым. Праўда, не гэтак і часта называе, як раней, і не ўсіх называе ўжо. Але пакаленне гэтае прыйшло ў літаратуру ў часіны ачышчальных вятроў ва ўсім нашым грамадстве, у часіны найбольшай шчырасці і адкрытасці ў адносінах паміж людзьмі ў нашым грамадстве, у часіны, якім спрыялі гістарычныя рашэнні XX з'езда нашай партыі.
I гэта зусім не поза, а натуральная праява характару Генадзя Бураўкіна, калі ён, пасталелы, правераны справай і славай, кажа:
З першых публікацый у прэсе адчуваўся самабытны талент Генадзя Бураўкіна, пачынала праяўляцца грамадзянскасць таленту паэта, трыбуннасць і актыўнасць паэтавага слова. I разам з тым лірычнасць, мяккасць, стрыманая расчуленасць. (У свой час Рыгор Бярозкін любіў кінуць вясёлую заўвагу, што некаторыя думаюць, што паэт-трыбун і спаць павінен на трыбуне.) У Генадзя Бураўкіна былі добрыя настаўнікі, такія, як Уладзімір Маякоўскі, Уладзімір Лугаўской, па-зямляцку блізкі Пятрусь Броўка. Пафас у Генадзя Бураўкіна заўсёды плоцевы, вобразны, канкрэтна-адрасны, лірыка адкрытая і цнатлівая, задушэўная і мужная.
Пра гэта папросіць позні Генадзь Бураўкін. А малады член літаб'яднання пры «Чырвонай змене», вострапрофільны Генадзь будзе прывозіць з канікул з роднай Полаччыны вершы, у якіх захоча «прайсці па зямлі самым верным любімым сынам», у якіх будзе запрашаць прыехаць на Полаччыну і паблукаць яе прасторамі, а не за морамі шукаць экзотык. Малады Генадзь Бураўкін будзе ўпэўнена казаць: