Актыўны грамадскі дзеяч, нястомны падарожнік і прадстаўнік Беларусі на самых паважных міжнародных форумах, бунтоўны паэт Генадзь Бураўкін адчувае адказнасць за час, за нашае заўтра, яго турбуе лёс планеты, але як паэт ён любіць жыццё поўна, кахае адкрыта, з бураўкінскім выклікам ханжам і прыкідшчыкам:
А помніце, у «Паэме расстання» Юры Гагарын бачыў сонца «маленькім, лагодным — вяснушкаю на Валіным твары».
Паэзія Генадзя Бураўкіна любіць сонца, ненавідзіць цемру і цемрашалаў усіх масцей. Неспакой за мірнае неба, на якім так хораша адчувае сябе сонца, не пакідае паэта ні на хвіліну:
Імя Генадзя Бураўкіна добра вядома ўсім, хто любіць і цэніць акрэсленае дзёрзкай думкай і сагрэтае ўтрапёным пачуццём слова, хто шукае шчырых адказаў на самыя трывожныя пытанні, хто хоча сасмягла прыпасці — каб прычасціцца — да незамутненай дробязнасцю і мітуснёй крыніцы ранішняй чысціні і неспакою — да крыніцы паэзіі.
У паэзіі спакон вякоў былі, ёсць і будуць сынкі і насыпкі, любімчыкі і пастылыя. I салодкай пакутай, і жаданай катаргай, недасяжгіай мрояй і вытанчаным рамяством называлі яе. Уладзімір Маякоўскі нават «бабай капрызнай» абазваў, цвелячьг эстэтаў. У Генадзя Бураўкіна адносіны з Яе Недаступнасцю паэзіяй зайздросныя для многіх калег і каляжаііак, у яго з паэзіяй любоў узаемная. Што называецца, з першага позірку. Бо не вытоптваў доўга сцяжьшак пачаткоўства, не прымяраўся, што модна, а што не ў модзе, не ўзважваў на шалях асцярожнасці, пра што можна крычаць, а пра што лепей прамаўчаць. Да свайго чытача ішоў смелы і даверліва-безабаронны. I паэта адразу пачулі, прызналі за свайго спачатку чытачы, а пасля і самыя асцярожпыя крытыкі. Талент паэта развіваўся, як прынята гаварыць апошнім часам, паскоранымі тэмпамі, майстэрства расло надзіва натуральна і відавочна. Генадзя Бураўкіна ведаюць шырока і далёка за межамі нашай краіны.
Паэта ведаюць, чакаюць кожнай ягонай новай кнігі, чытаюць.
У паэта няма, пэўна, болей запаветнай мары, болынага сыноўняга жадання, як патаемнага аднаго — вярнуць народу песню, сваю ўласную паслаць у народ, каб потым з трывогай чакаць, ці палюбілася, ці прыжылася, ці зрабілася роднай. У Генадзя Бураўкіна, слова якога робіць перспектыўным і плённым сённяшні дзень нашай паэзіі, самая адказная і жаданая пара. Народ прымае ягоныя песні — і радасныя, і зажураныя, і поўныя ласкі, і абуджаныя гневам. I дужа ўсцешна і цёпла, як на прыпарных паплавах ля Полацка, бывае, калі ловіш сябе на тым, як, пачуўшы мяккія крокі зімы, пачынаеш паўтараць за Генадзем Бураўкіным: «Завіруха мяце, завіруха». Здаецца, нядаўна прыляцела песня з усесаюзнага тэлеэкрана, а ўжо яе спяваюць, напяваюць, ёй усміхаюцца ў парку, у кіно, у трамваі, у чарзе па кнігі паэзіі. А колькі закаханых удзячныя паэту, што дапамог зачараваць сваёй «Зачарованай...», прызнацца сяброўцы ў вернасці. Даводзілася назіраць, як пад песню на верш Генадзя Бураўкіна на плечы юнакоў ападалі залатыя галовы каханых. На ўрачыстых канцэртах і ў застоллях, у дарогах далёкіх гучаць сёння песні Генадзя Бураўкіна.
Ажно часам і ўявіць цяжка, што некалі іх не было. Здаецца, яны гучалі ўвесь час.
Паэт вяртае народу самы вялікі доўг — песню. За сваю прызнае паэтаву песню народ!
Сёння паэзія Генадзя Бураўкіна ў самым поўдні, у якім «няма вячэрняй асцярожнасці і ранішняй туманнасці няма». А поўдзень — пара сталага роздуму над жыццём, над зробленым, пара сенавання, пара стагавання. Даверлівы з чытачом, як з самім сабой, паэт адкрываецца:
Вернасць роднай мове праносіць праз усё жыццё паэт Генадзь Бураўкін, робячы ўсё, каб нашае слова гучала шырока і далёка.
I па-бураўкінску шчыра гучаць радкі прызнання: