Такiм кляшчом быў i малы Грануй... Ён жыў, затулiўшыся ў сваю абалонку, i чакаў на лепшыя часiны, на сваю нагоду. Свету не аддаваў нiчога, акрамя свайго бруду: нi ўсмешкi, нi бляску з вачэй, нi нават паху. Усякая iншая жанчына адштурхнула б такое дзiця. Але не мадам Гаяр. У яе ж не было нюху, яна не ведала, што ён не пахне, i не чакала ад яго нiякага душэўнага парыву, бо яе душа была замкнёная.
Затое iншыя дзецi адразу адчулi, што з Грануем нешта не тое. З першага дня новенькi наводзiў на iх страх. Яны абыходзiлi яго калыску i шчыльней цiснулiся адно да аднаго на сваiх ложках, быццам у пакоi пахаладала. Меншыя часам плакалi сярод ночы; iм здавалася, што ў спальнi дзьме. Другiм снiлася, што ён як бы забiрае ў iх дыханне. Аднаго разу старэйшыя згаварылiся задушыць яго. Яны навалiлi яму на твар рыззя, i коўдру, i салому. Калi мадам Гаяр на ранiцу адграбла яго з-пад кучы лахманоў, ён быў увесь спiсяжаны, стурзаны, увесь у сiняках i гузах, але жывы. Тыя паспрабавалi паўтарыць гэта яшчэ некалькi разоў -- пустое. Проста так, сваiмi рукмi сцiснуць яму горла цi затулiць рот i нос, што было б больш пэўна,-- яны баялiся. Яны не хацелi да яго дакранацца. Яны iм грэбавалi, як велiзарным павуком, якога не хочацца, гiдка душыць.
Калi ён падрос, яны адмовiлiся ад замахаў на яго жыццё. Яны, здаецца, зразумелi, што знiшчыць яго нельга. Замест гэтага яны пачалi цурацца яго, прынамсi, пазбягаць сутычак. Яны яго ненавiдзелi. Яны яго i не раўнавалi, i не зайздросцiлi яму. На такiя пачуццi ва ўстанове мадам Гаяр не было анiякiх прычын. Iм проста замiнала ягоная прысутнасць. Яны не чулi ягонага паху. Яны яго баялiся.
Калi пры гэтым паглядзець аб'ектыўна, у iм не было нiчога такога, што палохала б чалавека. У падлетках ён быў не тое каб высокi, не дужа дужы, хай сабе i брыдкi, але ж не такi табе й брыдкi, каб аж палохацца, убачыўшы яго. Ён быў не агрэсiўны, не хiтры, не падступны, ён нiкога не правакаваў. Ён лепей сабе трымаўся наадасобку. Дый iнтэлект ягоны, бадай што, меней за ўсё мог наганяць страх. Ён устаў на абедзве ножкi толькi ў тры гады, першае слова вымавiў -- у чатыры, гэта было слова "рыба"-- яно выхапiлася ў яго ў момант раптоўнага ўзрушэння, як рэха, калi на вулiцу Шарон явiўся здалёк нейкi гандляр-рыбнiк i пачаў на ўсё горла нахвальваць свой тавар. Наступныя словы, якiя ён выпусцiў з сябе, былi: "пеларгонiя", "казiны хлеў", "савойская капуста" i "Жан Страхалюдзiна" (мянушка памагатага ў садоўнiка з недалёкага кляштара Жанчын Мiраносiц, мадам Гаяр часам наймала яго на самую брудную i цяжкую працу, i ён запомнiўся тым, што нi разу ў жыццi не ўмыўся/. Што да дзеясловаў, прыметнiкаў i часцiц, дык iх у Грануя было яшчэ меней. Апрача "так" i "не" -- iх, калi на тое, ён сказаў упершыню досыць позна -- ён вымаўляў толькi асноўныя словы, адны назоўнiкi i назвы канкрэтных рэчаў, раслiн, жывёл i людзей, i тое толькi тады, калi гэтыя рэчы, раслiны, жывёлы або людзi выпадкова ўрывалiся ў ягоны нюх.
Седзячы пад сакавiцкiм сонцам на кастры букавых дроў, якiя патрэсквалi ад цяпла, ён упершыню вымавiў слова "дровы". Да гэтага ён сотнi разоў чуў гэтае слова. Нават i разумеў яго: зiмой яго часта пасылалi па дровы. Але сам прадмет -- дровы-- не здаваўся яму дастаткова цiкавым, каб вымаўляць яго назву. Гэта адбылося толькi таго дня ў сакавiку, калi ён сядзеў на кастры. Касцёр быў складзены як бы лавай каля паўднёвай сцяны хлява мадам Гаяр пад паветкай. Верхнiя цуркi пахлi горача i саладжава, з глыбiнi кастра падымаўся лёгкi дух моху, ад сасновай сцяны хлява плыў цёплы струмень смалы.
Грануй сядзеў на дровах, расставiўшы ногi i абапершыся на сцяну, ён заплюшчыў вочы i не варушыўся. Ён нiчога не бачыў, нiчога не чуў i не адчуваў. Ён проста ўдыхаў пах драўнiны, якi клубiўся вакол яго i збiраўся пад дахам, як пад каўпаком. Ён пiў гэты пах, тануў у iм, прасякаўся iм аж да самай апошняй клеткi, сам рабiўся дрэвам, ён ляжаў на кучы дроў, як драўляная лялька, як драўляная лялька, як бурацiна, як мёртвы, пакуль праз доўгi час, можа, праз паўгадзiны, не вырыгнуў з сябе слова "дровы". Так, быццам ён быў увесь перапоўнены дровамi, быццам быў сыты дровамi па горла, нiбы яго жывот, глотка, нос былi закладзеныя дровамi,-- вось як ён званiтаваў гэтым словам.
I гэта схамянула яго, уратавала ад знясiлення драўнiнай, ад яе паху, якiм можна было задыхнуцца. Ён падабраўся, ссунуўся з кастра i паклыпаў прэч на драўляных нагах. Яшчэ некалькi дзен ён быў сам не свой ад iнтэнсiўнага нюхальнага ўражання, i калi ўспамiн з новай сiлай выплываў перад iм, ён марматаў сам сабе, як заклён: "Дровы, дровы".