Я выйду на тваім прыпынку,
паднясу табе торбачку зь пеўнікам
у жалобным вянку з салатавых лісьцяў,
прыцішана прамоўлю на адвітаньне:
Бывай, парыжанка з Кносу,
і атрымаю ў адказ
спалоханы позірк,
якім не глядзяць на вар’ятаў.
* Пад такой назваю вядома фрэскавая выява маладой жанчыны (XVI ст. да н. э.) з Кноскага палацу на Крыце.
Твае імёны
Я забываю словы.
Словы забываюць мяне.
Мы сустракаемся на белым аркушы,
не пазнаючы адзін аднаго,
сьпяшаючыся разысьціся,
быццам у прыцемнай выгбе
дзе-небудзь у Рызе
каля сабору сьвятога Якуба
або на менскім праспэкце
насупраць кавярні «Паляўнічы».
Толькі твае імёны
яшчэ памятаюць мяне.
Я пакуль пазнаю іх
у крыклівых натоўпах чужых найменьняў,
выводжу іх на паперы
(чамусьці ў ніжнім левым кутку,
чамусьці зялёным атрамантам),
пішу іх сьцішана й асьцярожна,
захінаю рукой
ад ветру з расчыненага вакна —
каб не паляцелі ў невараць
чародкаю зялёных стракозаў.
Баюся заблукаць бязь іх
на гэтай гулкай белай роўнядзі,
дзе так часта надараюцца праявы
пад назваю fata Morgana.
Баюся заблукаць незваротна.
Цябе завуць Трава.
Цябе завуць Неба.
Цябе завуць Вогнішча.
Цябе завуць Дарога.
Архіварыюс Война
Прыкладна раз на год,
звычайна перад Калядамі
паводле грыгарыянскага календара,
мне сьніцца
полацкі архіварыюс Аўгустын Война,
маладжавы манах-базылянін
з залатым зубам,
таемны геданіст
і, магчыма,
мой продак,
які ня першы год
судзіцца з полацкімі езуітамі,
складаючы каліграфічным почыркам
дваццаць сёмую скаргу
каралеўскім камісарам.
Войну замінае спаць гадзіньнік
на касьцёле сьвятога Стэфана.
Война лічыць шарлятанствам
мэханічную галаву з калегіюму,
што гаворыць на ўсіх вядомых мовах,
і наагул
мае да Таварыства Езуса
спадчынную нялюбасьць,
за выняткам айца Папэ, якому
(зусім дарэмна)
давераны вінны склеп
(ён таксама мне сьніцца,
аднак трохі часьцей),
айца Папэ,
які можа нацадзіць з дубовае бочкі,
равесьніцы Літавора Храптовіча,
кухаль старога мёду і —
бывай, любая застуда.
Война здымае з паліцы
мае кнігі з аўтографамі,
сьпярэшчаныя іранічнымі маргіналіямі,
за якімі сарамяжліва хаваецца
чараватая пляшка,
і — у залежнасьці ад настрою —
звоніць па тэлефоне
спачатку айцу Папэ
або адразу мне самому —
тут я прачынаюся
ад начнога міжгародняга званка.
Хтосьці маўчыць у слухаўку,
плывуць па правадах
удары гадзіньніка сьвятога Стэфана,
пяюць на Дзьвіне цыбатыя асначы,
хіхікае па-змоўніцку айцец Папэ,
шэпча ўва мне ўпэўнены голас:
ты таксама
прысьнісься камусьці на Каляды,
набраўшы тэлефонны нумар,
які можна адшукаць
адно ў паперах каралеўскага камісара,
якому падае каліграфічную скаргу
полацкі архіварыюс Аўгустын Война,
маладжавы манах-базылянін,
таемны геданіст
і, магчыма,
мой продак.
Студня