Бо смяротны для жывога, мусіць,
Стронцыя разбэшчанага груз —
Знікне на Палессі белы бусел,
Як тады пазнаем Беларусь?
ТАМ НАД ПРЫПЯЦЦЮ
Эх, не ворана крыло над ракою той,
Не груганаў чарада там над Прыпяццю –
Гэта зорная палынь незагойная,
Гэта хмара наплыла з-пад Чарнобыля.
Не татары па зямлі дзікай конніцай,
Не Батыя табуны накапыцілі –
Гэта ў хаты да людзей гора ломіцца,
Гэта хмара наплыла з-пад Чаронобыляя.
Не ваўкі там ля ракі заскуголілі.
Не сляза цячэ з вачэй, бо чыровоная –
Гэта плача Чарнабыль па-над гонямі,
Гэта хмара праліла з-пад Чарнобыля.
* * *
Калі ў грахах угрузне свет,
І пойдзе брат вайной на брата,
Калі праз безліч чорных бед
Сумленне не разбурыць краты
І на пагібель мір спаўзе,
Нібы вужака, козкі, брыдкі
І сатана расчыніць зеў
Для вечнай, апраметнай пыткі,
І крумкачы здзяўбуць крывавыя сляды –
Ты, думаеш, што Бог разгубіцца тады?
О, не! – пашле да вас паэта,
І прыйдзе ён – і выратуе свет.
Загадка неба на зямлі,
О, ты, зняважаны паэт!
А што вы зразумець маглі?
На гэтым свеце і на тым –
Нішчымны ваш адказ…
Ні з чым вы!
Каб не сказалі вы аднойчы:
“Мы ведаем, уразумелі, Ойча,
Твой промысел і вышні сэнс.
Улічвай наш наступны цэнз…”.
Так неба шле да вас паэта,
Каб вам не ўцяміць і павек:
Ён сярод вас жыве – і гэта
Яшчэ не Бог, і ўжо не чалавек.
* * *
Бруіцца час крыніцамі,
Цячэ жыцця ручай,
Ды з прыкрым берагам рака,
і ловіць кропелькі рука, —
І не спатоліць смагі,
Не напіцца нам,
І не канчаецца
Адчай
Радка.
ДУМА ЯЦЬВЯГА
Водарам спелых вішняў
Вабіць світанак сіні.
З хата на ганак выйшаў —
Сэрца дрыготка стыне.
Дзесць у сяла на ўскрайку
Апошні спявае певень...
Ці іншага трэба раю? —
Хай доўжацца гэтыя спевы!
Не трэба мне, Божа, нічога,
Але ж бунтуе згадка,
Трэба спытаць у Бога:
"Хто я такі, загадка?"
Не беларус я кажуць,
А палешук этнічны —
Шлях парз душу праляжа,
І прападзе ў антычнасць...
Бо на зямлі яцьвягаў
Княжылі, панавалі,
Чорна-крывавыя сцягі
Неба запаланялі.
Дзе майго продка корань,
Адкуль маё племя выйшла? —
Сэрца смуга агорне
Пасярод спелых вішняў.
Вабіць да спелых вішняў,
Стыне світанак сіні...
Ты прамаўчаў, Усявышні —
Губляюць пытанні сілу.
ЧЫТАЧАМ ГАЗЕТ
Мільгаюць імёны і даты,
Пракручваюць кола назад.
Газетчыкі, нібы салдаты,
Наладзілі глупства парад.
Стракатых артыкулаў процьма,
Жабрацкія торбы ідэй.
Газеты, як рыбіна лоцман,
Вядзе да крывавых падзей.
І мы чарадой чалавечай,
Бы статак бязглуздых пачвар,
Натоўпамі лезем на плечы,
На голавы, як на пажар.
Абцасы, падэшвы, анучы —
Па целу, па сэрцы, душы!
Сабачыя дзеці вы, суччы,
Як можна жывое душыць?!
Балюча ўсярэдзіне - ой-кі!
Хоць падай на брук ды маўчы.
Ну, колькі ж вас, сколькі ж вас,
сколькі?.... —
І падлы жывой не злічыць.
ДЗВЯРЫНЕЦ
Калідорам — дзверы, дзверы…
Дзверы справа, дзверы злева, —
Там начальнікі сядзяць.
У пакоях шмат паперы
А патрэбную — не ўзяць.
Не, не ўзяць яе радзімай,
Нібы пропуск, той што ў рай,
Час — гадзіна за гадзінай,
Адчыняй і зачыняй.
Кожны кажа на суседа,
А сусед, кіўком — няма!
Так праходзіш да абеда,
Ды змарнуеш час дарма.
А пасля глядзіш — і вечар,
Плечы горбіць стома дня.
І здаецца, што навечна
Валакіта-паражня.
Што цяпер і мне да скону
Той паперы не здабыць,
Што няма нідзе закону,
Застаецца толькі піць.