Так, па загуменнях i агародах, Матузка амаль ужо мiнаў вёску. Захоплены ўласным спрытам i жвавасцю, ён на час забыўся пра пагрозлiвыя абставiны, таму зусiм нечакана для яго ўгары заверашчэла нешта страшнае i, страсянуўшы наваколле, грымнулi тры выбухi. Якраз у тым кiрунку, куды трэба было бегчы, у адно iмгненне знесла саламяную страху з хаты. У паветры мiльганулi кроквы, шматкi саломы, кавалкi комiна, i ўсё знiкла ў гушчары садоў, толькi воблака пылу цiха паплыло ў блакiтнае неба.
«Мiны», — падумаў Матузка i здзiвiўся, адчуўшы пад сваiм целам цвёрдыя галiнастыя сцяблы бульбоўнiку. Падаць не меў ён намеру, а выйшла гэта неяк само сабой, неўпрыцям. Страшныя выбухi развеялi ўзнёслы настрой байца, але, каб не трацiць часу i не напаткаць якой бяды, Матузка не стаў асаблiва смуткаваць i яшчэ паскорыў бег.
Зрубленая з яловых вярхоў, счарнелая ад дыму i часу старэнькая лазня, у якой шмат гадоў мылiся людзi гэтай вёскi, набыла цяпер новае значэнне. Яна стала апорай непрыкрытага правага фланга, над якiм навiсла цяпер пагроза абыходу i якi асаблiва непакоiў лейтэнанта. Гэта было глухое месца наводшыбе, ля самага лесу. Вакол лазнi густа i згодна лезлi ўгору i ўшыркi быльнёг, крапiва, дзядоўнiк i iншая раслiнная непатрэба, якой нямала развялося на спустошанай вайною зямлi.
Матузка абышоў лазню, але Галкiна нiдзе не ўбачыў. Тады ён прыслухаўся i пачуў шамаценне галля: гэта кулямётчык маскiраваў свой акоп на ўзмежку пад лазовым кустом. Ён ужо акапаўся i цяпер старанна хаваў сляды свежай глiны, рассыпанай наўкола. Хлопец працаваў распрануты, у прапацелай бруднай майцы, а гiмнасцёрка яго ляжала пад дыскамi побач з кулямётам на брустверы.
У паветры тым часам завылi новыя мiны, i Матузка, не чакаючы запрашэння, скочыў у цесную ячэйку, якая ледзь змясцiла дваiх. Трохi здзiўлены кулямётчык не вельмi прыязна агледзеў нечаканага пасланца. Гэта быў дужы i сур’ёзны хлопец, ненамнога старэйшы, але з выгляду куды мажнейшы за Матузку. Рысы яго твару вылучалiся той грубаватай буйнаватасцю, якая разам з некаторай панурасцю ў поглядзе рабiла яго старэйшым за свае, можа, i невялiкiя гады. А свежы кiрпаты твар Матузкi, на пераноссi крануты рабацiннем, i тонкая постаць падлетка ўжо завельмi маладзiлi яго. Такiм чынам, рознiца ў выглядзе двух байцоў, зведзеных вайсковым лёсам, была даволi прыкметная.
З хваляваннем выклаўшы загад лейтэнанта, Матузка чакаў, што Галкiн паскардзiцца на цяжар новай задачы, аднак кулямётчык флегматычна заўважыў, гледзячы ўдалячынь:
— Вядома, не пушчаць, а то абыдуць.
Матузка хоць i бачыў раней гэтага байца, але мала ведаў яго. Галкiн служыў у кулямётным узводзе, трымаўся заўсёды сваiх хлопцаў i толькi ўчора быў перададзены стралкам для ўзмацнення галаўной паходнай заставы. Размаўляць жа iм давялося толькi першы раз, таму малады баец хацеў блiжэй пазнаёмiцца са сваiм часовым начальнiкам.
Але Галкiн маўчаў, i гэтая маўклiвасць усё больш не падабалася Матузку. Ён пачаў здагадвацца, што кулямётчык сваёй негаварлiвасцю хоча трымаць яго воддаль, маўклiва напамiнаючы маладому салдату, што не час яшчэ iм раўняцца. I сапраўды, Галкiн, якi быў ад прыроды не лёгкi на слова, гэты раз i зусiм не меў жадання пачынаць размовы. З ранiцы яго дапякала незразумелая трывога.
Ён ведаў, што з правага боку няма больш нiкога, усе сiлы паходнай заставы згрупаваны на тым баку вёскi. Праўда, дагэтуль тут было спакойна, гiтлераўцы паказалiся недзе на левым фланзе, спрабуючы, вiдаць, ударыць па дарозе, але хто ведае iх сапраўдныя намеры? На вайне трэба быць асаблiва пiльным, каб не даць ашукаць сябе, i Галкiн, ладзячы пазiцыю, увесь час пазiраў у нiзiну i прыкмячаў усё, што рабiлася ў баку ворага.
Ад лазнi на ўвесь прасцяг праглядалася нешырокая травянiстая лагчына, якая падступала да вёскi. Справа, уздоўж лугавiны, цягнуўся па адхону ельнiк, зараснiкамi шырокага ўзлеску амаль даходзячы за ўпадзiны. Там, дзе палоска маладога алешнiку заходзiць далёка ў нiзiну, гiтлераўцы могуць паспрабаваць прабрацца ў лес, каб абысцi вёску з яе безабароннага боку. Кулямётчык ужо заўважыў у тым кiрунку некалькi постацей, занятых невядома чым, i таму байцу было зусiм не да размовы.
Прыцiснуўшыся да халаднаватай сцяны акопа, Матузка таксама пачаў углядацца ў гэты небяспечны ўчастак. Вiнтоўку ён паклаў на бруствер побач з кулямётам, але ў гэты час за вёскай затрашчалi рэдкiя стрэлы, i баец падцягнуў яе да сябе. Галкiн не зварухнуўся. Схiлiўшы набок галаву, ён прыслухоўваўся да гукаў бою i сiлiўся зразумець па iх, што адбываецца ў вёсцы. На яго заклапочаным твары не шмат адбiвалася думак, аднак нiводная праява яго пачуцця не заставалася непрыкмечанай яго напарнiкам.