Праз хвіліну Залкінд перагортваў старонкі тэлефоннай кніжкі, потым узяў трубку і назваў якісьці нумар.
— Ці ёсць пан Абрам Цінкельман?.. Пана Мечыслава таксама няма?.. Тады мне пана Рыбчыньскага… Гэта пан Рыбчыньскі? Што гэта такое, пане Рыбчыньскі, калі вы заплаціце мне гэтыя сем тысяч?.. Як хто гэта? Залкінд! Я вам судовага выканаўцу прышлю!.. Што?.. У мяне на вас ужо здароўя не хапае… Што?.. Жалезна?.. Ну добра, толькі шкада, што Цінкельмана няма…
Залкінд закрыў рукой трубку, падміргнуў Друцкаму і сказаў па-англійску:
— Думаеш, капітане, яго няма?
Друцкі не мог стрымаць смех. Розніца паміж Залкіндам-гандляром і Залкіндам-гангстарам была неверагодная.
А між тым, знайшоўся Цінкельман, якому Залкінд паведаміў, што зараз у Варшаве праездам знаходзіцца адзін амерыканец, які, верагодна, мог бы зацікавіцца пакупкай «Аргенціны», аднак жа ён, Залкінд, і не думае ўгаворваць амерыканца заняцца гэтай карчмой-банкрутам, але можна паспрабаваць пагутарыць.
Дамовіліся сустрэцца ўжо заўтра ўвечары ў той самай «Аргенціне».
Па парадзе Залкінда Друцкі ў той жа дзень пераехаў у атэль «Брысталь» і ўлёгся спаць ва ўтульны, чысты і шырокі ложак. Ён сам ужо ўсур’ёз не ўспрымаў свае сумненні наконт заключэння гэтай арыгінальнай здзелкі з Залкіндам.
Ён абавязкова справіцца і пакажа Варшаве, як павінен выглядаць начны клуб, асуджаны на поспех! Рэкордны!
Засынаючы, Друцкі ўспамінаў незнаёмку з кавярні. Няўжо і сапраўды ён ніколі яе раней не бачыў?..
«Пародзістая шэльма…»
Раздзел 3
У акруговым судзе з панядзелка атмасфера была напружаная.
Усё пачалося з таго, што пракурор Мартыновіч стаў у дзвярах канцылярыі і, звяртаючыся да юрыста-стажора Мадроня, сказаў сваім бурклівым і выразным голасам:
— Пан загадвае на дзвярах кабінета пасля падпракурора Карчыньскага прыбіць надпіс «Падпракурор Аліцыя Горн». Зразумела?
— Так, пан пракурор.
Дзверы замкнуліся з лёгкім трэскам. У канцылярыі замоўклі ўсе машынкі, усталявалася поўная цішыня.
— Дык як? — запытала панна Сэркоўска з аддзела пісьмаў.
Стажор Мадронь прыкінуўся дурнем.
— Як зваць гэтага новага? — зашчабятала панна Лятасікуўна з-пад акна.
Мардонь раззлаваўся, бо ўсе ўперыліся ў яго.
— Што вы ўсе на мяне ўтаропіліся, як на ідала?! Я ведаю столькі, колькі і вы. Вы ж чулі: падпракурор Аліцыя Горн.
— Як, падпракурор Аліцыя Горн, — абурыўся стары пан Ролька. — Як быццам жанчына?
— Не, фазан, — скрывілася на яго панна Сэркоўска.
Амаль усе паўставалі з месцаў і абкружылі стол Мадроня.
— Калі Аліцыя, то пэўна жанчына.
— Але даруйце! Хто калі-небудзь бачыў жанчыну-пракурора?
— Як вы кажаце?
— Аліцыя Горн.
— Так, так, — паківаў галавой пан Ролька. — Распуста ды і толькі. Ну і часы, а?
— Цьфу! — шматзначна пацвердзіў лысы як калена пан Гарбарчык. — Нечуваныя!
— Не стойце вы над душой, — слязліва прасіў Мадронь. — Яшчэ стары ўвойдзе.
— Але ж, пане, гэта проста скандал! Баба стане пракурорам?
— Канец свету!
— А што тут дрэннага? — паціснула плячыма пані Венцкова. — Мне цікава, чаму гэта жанчына не можа быць пракурорам?
— Што-о-о? — абурыўся пан Ролька. — Як вам, сівой даме ды маці траіх дзяцей, не сорамна такое гаварыць?
— Сівізна, прабачце, не аргумент. А, між іншым, факт, што жанчыны не саступаюць мужчынам у розуме.
— Не толькі не саступаюць, але і пераўзыходзяць, — закрычала чапурыстая стажорка Цеханавецкая. — Менавіта пераўзыходзяць! А асабліва ў Польшчы. Усе іншаземцы кажуць, што полькі нашмат разумнейшыя за палякаў.
— Ха? — дабрадушна ўсміхнуўся, гладзячы лысіну, Гарбарчык. — Калі б я быў на трыццаць гадоў маладзейшы, то паверце мне, пані, і я пераконваў бы вас…
А ў гэты час з усіх аддзелаў, патрывожаных паннай Сэркоўскай, да канцылярыі пачалі сцякацца шпіёны. Узнік такі базар, што пра заканчэнне дыскусіі наконт жаночага розуму не магло быць і размовы.
Толькі калі стажор Мадронь акуратна вывеў надпіс і, урачыста яго несучы, выйшаў на калідор, за ім рушыла цэлая працэсія.
З той хвіліны апошнія дзверы ў калідоры на першым паверсе сталі мэтай бясконцых пілігрымак, якія прадпрымаліся з самых аддаленых закуткоў будынка, у тым ліку з кабінетаў суддзяў, адвакатаў, прэсы.
Кожны хацеў на свае вочы пераканацца, што на першы погляд недарэчная плётка зусім не плётка, а такая ж недарэчная праўда.
На дзвярах, прымацаваная кнопкамі, вісела кардонка з надпісам «Падпракурор Аліцыя Горн».
Мужчыны паціскалі плячыма, а на пытанне «ці ведаеце вы, хто такая Аліцыя Горн» адказвалі: