— Без сумнення.
— З іншага боку, мужчыны, занятыя працай, якая традыцыйна лічыцца жаночай, зусім не набываюць жаночых рыс. На Захадзе я бачыла мужчын, якія даілі кароў, шаравалі ганкі, цыравалі панчохі і гэтак далей і ўвогуле не заўважыла, каб яны ўжывалі пудру, насілі спакуслівыя бліскаўкі або хадзілі плаўным крокам.
— Цудоўна! — падняў бровы старшыня Турчыньскі. — Такім чынам, на вашу думку, пол не ўплывае на схільнасці і здольнасці?
Аліцыя Горн усміхнулася:
— Уплывае толькі традыцыя. Я глыбока перакананая, што жанчына вельмі добра можа выконваць любую работу, зусім не губляючы сваёй жаноцкасці. Пра сілу майго пераканання, відаць, найлепей сведчыць факт, што я выбрала прафесію пракурора.
— Дзіўна! І вы не баіцеся, што выкананне вашых прафесійных абавязкаў будзе вымагаць бязлітаснасці, суровасці, часам нават жорсткасці.
— Жорсткасць, пан старшыня, бліжэйшая псіхіцы жанчыны, чым мужчыны.
Старшыня паківаў галавой:
— Так, гэта праўда. Аднак я не разумею, прабачце мне, пані, за адкрытасць, не разумею, чаму вы сталі пракурорам? Сапраўды, вы робіце ўражанне вельмі жаноцкай, а ў разумнай і мэтанакіраванай жанчыны пры выбары прафесіі заўсёды вырашальнымі становяцца матывы вузка асабістыя…
Аліцыя слаба ўсміхнулася:
— Я жанчына.
Запанавала цішыня.
— Я вельмі прабачаюся, — звярнуўся старшыня, — я не хацеў. Не палічыце мяне недалікатным назолам.
— Барані божа! — жыва запратэставала Аліцыя.
— Мне было б крыўдна, калі б адразу, з першага дня знаёмства ў вас склалася дрэннае меркаванне пра мяне.
— Пан старшыня вельмі ласкавы да мяне, а вось наконт знаёмства, дык я даўно вас ведаю. Не раз і не дзесяць я прысутнічала на працэсах, якія вы ўзначальвалі…
— Сапраўды?.. І якое ў вас уражанне?
— Уражанне. дабрыні, — адказала падпракурор, павагаўшыся хвіліну.
— О?! Гэта дрэнна, — усміхнуўся старшыня з прытворным хваляваннем. — З пункту погляду пракурора вы павінны былі мяне безапеляцыйна асудзіць, ці не так?
Абое рассмяяліся, а старшыня кінуў вольна:
— У той жа час у кожным чалавеку тоіцца часцінка акцёра, які прагне дыфірамбаў, нават у такім старым, вельмі старым старшыні суда… Ну, я, відаць, вам надакучыў, а ўжо чацвёртая гадзіна, — ён устаў і падаў жанчыне руку. — Вялікі дзякуй, пані! Такія мілыя і цікавыя афіцыйныя візіты ў мяне рэдкасць. У любым выпадку, жадаю вам поспехаў!
— Дзякуй вам, пан старшыня!
— Пракурор Мартыновіч крыху строгі, але я лічу яго чалавекам, вартым павагі. Спадзяюся, што ў вас складуцца добрыя адносіны. Да пабачэння, пані.
— Да пабачэння, пан старшыня.
Калідоры па дарозе назад падаліся Аліцыі значна карацейшымі. Візіт да старшыні Турчыньскага стварыў ёй выдатны настрой.
— Праз некалькі дзён я адчую сябе тут абсалютна свабодна.
Перад дзвярыма свайго кабінета падпракурор спаткала стажора Мадроня. У яго былі для яе нейкія паперы. Не праглядаючы іх, яна схавала дакументы ў стол, надзела капялюш і футра і выйшла.
Нападала шмат снегу, і шырокі двор блішчэў белізною.
Аліцыя была ў выдатным настроі, аднак хапіла першага позірку на вуліцу, каб твар яе пахмурнеў: па тратуары на супрацьлеглым баку прагульваўся доктар Чухноўскі і ўтаропліваў свае блізарукія акуляры ў вароты палаца Пацаў.
Канечне ж, ён яе не заўважыў, і яна вельмі хацела прамінуць яго хоць у якасці кары за тое, што ён прыйшоў сюды праветрыць свой сентыменталізм старой цёткі. Але яна затрымалася, а калі ён падбег і, цалуючы яе руку, нахіліў сваю шырокую галаву лысеючага бландзіна, Аліцыя рассмяялася:
— Ты нагадваеш мне качку, якая гадуе куранят, не, наадварот, курыцу, якая гадуе качанят!
— Ну і як там, Аля, раскажы, усё добра?
— Дрэнна.
— Што ты кажаш?! — спужаўся ён. — Чаму?
— Таму што ты сюды прыйшоў. Дурная ідэя! Я злая на цябе. Прыгожая гісторыя! Паклоннікі тырчаць перад судом, чакаючы, ці не выйдзе пракурорка.
— Аля, ты не маеш рацыі…
— Даражэнькі, — перарвала Аліцыя, — я не пенсіянерка і не прадавачка. Я не выношу гэтага. Добрую ж рэпутацыю створыць пра мяне гэтае тваё стаянне.
— Але ж як твой жаніх я хіба магу…
— Ах, мой Уладэк, сёння інстытут жаніхоўства страціў ужо нават сваю двухзначнасць, па меншай меры, па агульным меркаванні.
— Акрамя таго, ты ж можаш сказаць, што мы сваякі. У крайнім выпадку…
— Па-першае, дзясятая вада на кісялі, а па-другое, ты і праўда мяне так мала ведаеш, што можаш дапусціць хоць на хвіліну, што я буду камусьці даваць справаздачу?