Юлька атрымала паперку з правіламі абыходжання з малой, яна павінна была яе выкупаць і даваць ёй лекі з пранумараваных бутэлечак. Да вечара яна пазнаёмілася з новай асобай. Гэта быў каржакаваты, барадаты служка, які прынёс нейкі вялікі металічны апарат і, не глянуўшы на Юльку, выйшаў. Праз хвіліну прыйшоў мужчына ў акулярах і, агледзеўшы дзіця, памясціў яго ў апарат, даручыўшы Юльцы прынесці з пакоя нумар 14б тоўстую чорную кнігу.
Так паступова Юлька знаёмілася з гэтым дзіўным домам, які быў поўны людзей, што не бачылі адно аднаго. На першым паверсе, у маленькіх пакойчыках, такіх самых, як і яе пакой, жылі чатыры жанчыны, з якімі ёй нельга было размаўляць пад пагрозай «арышту». Наверсе пакояў павінна было быць значна больш, мяркуючы па колькасці порцый, якія некалькі разоў на дзень туды завозіў ліфт з кухні, што знаходзілася ў падвале. Наверсе таксама быў большы пакой з шасцярымі немаўлятамі і другі з дваімі блізнятамі. Там гаспадарыла гэтая прыгожая жанчына, якая ёй трапілася першай і якая, як яна хутка заўважыла, была нямая. Тут, аднак, павінна быць клініка, нават бальніца, таму што ўсе жанчыны, якія тут знаходзіліся, былі або ў цікавым становішчы, або кармілі. Апошнія патрабавалі найбольшай увагі, таму што не толькі іх саміх трэба было даглядаць, але трэба было вельмі дакладна прытрымлівацца гадзін кармлення, калі ім прыносілі немаўлят.
Некаторыя пацыенткі спрабавалі размаўляць з Юлькай, але яна, баючыся, што яе не выпусцяць больш з пакоя, а таксама стараючыся стрымаць абяцанне, не адказвала ніводным словам. Юльку прымушала задумацца велізарная розніца ўмоў, у якіх знаходзіліся насельніцы гэтага дома. У адных былі пакоі з каляровымі шыбамі, засцеленыя дыванамі, поўныя рознакаляровых тканін, у другіх — голыя сцены, белыя або шэрыя, затое грамафоны, радыёпрыёмнікі і музычныя інструменты, а іншыя проста душыліся ад паху распыленай парфумы. Больш за тое, кожная атрымлівала сваю ежу, па-іншаму была апранутая і адносіны да кожнай былі розныя — ад амаль грубай строгасці да надзвычайнай пяшчотнасці. Кожная асобна хадзіла на прагулку альбо ў сад, акружаны вельмі высокай сцяной, альбо на прасторную тэрасу на даху.
Акрамя жылых пакояў, Юлька пабывала ў цэлым шэрагу такіх, дзе былі абсталяваны розныя лабараторыі, поўныя дзіўных апаратаў, аперацыйныя зальчыкі, газавыя ванны, асвятленне з кварцавых лямп, маленькія звярынцы з пацукамі, трусамі, катамі і марскімі свінкамі. Яна, аднак, усведамляла, што не мае ўяўлення пра ўсю вялікую частку дома, дзе жыў мужчына ў акулярах, якога японец называў прафесарам і ў якога на футляры ад акуляраў была манаграма «К.Б.». Прафесар да японца звяртаўся «калега».
Вось што ўжо ведала Юлька, калі рызыкнула спытацца ў японца (ён ствараў уражанне больш адкрытага чалавека), за што, кім і на які тэрмін яе сюды змясцілі. Яна атрымала адказ, які, праўда, няшмат праясніў, але ў любым выпадку быў суцяшальным:
— Адбылася памылка. Пасля вяртання прафесара з паездкі, а гэта ўжо хутка, вы зможаце нас пакінуць. Я вас запэўніваю, што памылка, якую дапусцілі не па нашай віне, будзе вам кампенсавана такім спосабам, які вы самі выбераце.
Прымушала Юльку задумацца і тое, чаму ні прафесар, ні доктар не пачынаюць з ёй размову пра яе. «Альбо я іх цалкам не цікаўлю (тады навошта яны мяне тут трымаюць?), альбо ў іх няма на гэта часу». Сапраўды, абодва гэтыя мужчыны былі пастаянна занятыя і, відаць, нават вельмі мала спалі. Юлька ўначы не раз, калі была замкнутая ў сваім пакоі, чула іх крокі на калідоры.
І яна не спала начамі. Чым хутчэй яе пакідала дэпрэсія, тым мацней адклікалася ў ёй туга па пану Янку, які, пэўна ж, забыўся пра яе, але ўсё яшчэ шукае. Калі б яна толькі магла нейкім чынам даць яму пра сябе знаць… А можа, ён ужо лічыць яе памерлай? Можа, Аліцыя так запоўніла яго жыццё, што памяць пра маладую няшчасную дзяўчыну цалкам сцерлася з яго свядомасці… О, Аліцыя напэўна зрабіла ўсё, каб аддаліць яго ад ненавіснай кузіны… Аліцыя… Ці магла б яна аддаць Юльку той страшнай жанчыне, якую прафесар назваў тады падчас размовы па-англійску Буфаловай?.. Не, не…