Аліцыя не праводзіла яго ў вітальню, а пайшла прама да Юлькі.
Дзяўчына адарвала ад кніжкі хітрыя вочы:
— Доктар пайшоў?
— Так. Як ты сябе адчуваеш?
Юлька ўстала і пацягнулася:
— Крыху стамілася. Я тут сабе падумала, што пасля заканчэння школы, калі ты возьмеш водпуск, паехалі, напрыклад, на Хель! Гэта было б цудоўна! Я яшчэ ніколі не бачыла мора.
— Убачыш яго яшчэ не раз, — прытуліла яе Аліцыя.
— На вёсцы таксама прыемна, але у чужых… Як шкада, Аля, што ні ў мяне, ні ў цябе няма родных на вёсцы!
— У нас увогуле нікога няма, — сказала Аліцыя, — мы адны.
Дзяўчына моцна прытулілася да яе:
— Мне гэтага дастаткова, Аля, мне сапраўды гэтага хапае, гэта вельмі шмат.
Гадзіннік адбіў сёмую.
Раздзел 5
Вентылятары гудзелі аглушальна, праз адкрытыя шторы сачылася мглістае святло снежаньскага ранку.
Афіцыянты папрыбіраліся ўжо ў свае жакеты, і толькі бармэн, худы пан Грабоўскі, праходжваўся яшчэ за стойкай амерыканскага бара ў маляўнічым каўбойскім касцюме з яркай хусткай на шыі.
Ён замыкаў шафкі і шуфляды, пазвоньваў ключамі, спрытна складваў брудныя шкляначкі і кілішкі ў вялікую бляшаную ванну, якую трымала таўсташчокая пасудамыйка ў белым халаце.
Памочнікі швейцара з імпэтам узяліся за ўборку, ссунулі столікі і хутка пакрылі іх рагатым лесам перавернутых дагары ножкамі крэслаў.
Дзяўчаты ўжо разышліся. На высокім зэдліку ля бара сядзела сама панна Казя (сеньярыта Фіямета — акрабатычнае танга) і пудрыла свой аргенцінскі носік.
Яна, аднак, не зводзіла вачэй з калідора, а менавіта з тоўстага і непразрыстага шкла дзвярэй, на якіх была прыбіта шыльда «Адміністрацыя».
Ужо некалькі дзён з-за гэтага з яе жартаваў і кпіў увесь персанал, аднак яна не адступала.
І цяпер афіцыянты, апранаючы паліто і кідаючы сваё звычайнае «ўсяго добрага», шматзначна пазіралі на яе, а бармэн спытаў:
— Панна Казя, мне здаецца, ці вы чакаеце трамвая?
— Чаго? Трамвая? А вы не ведаеце, пан Зыгмунт, што трамвай з разумнымі разбіўся і ўсе ногі паламалі? — тут жа адрэзала яна.
— Я там з разумнымі не езджу. Ногі ў мяне цэлыя.
— Гэта і відаць, — сказала яна шматзначна.
Грабоўскі, аднак, не мог пацярпець паражэння. Ён дзынкнуў ключамі і запярэчыў:
— Відаць, не відаць, а, пані, панна Казя, гэта насамрэч нязбытная мара, можна сказаць. Ведалі мы такіх, што з неба зоркі хапалі, а як што да чаго, то канец і ніякай перспектывы, можна сказаць!..
Раптам дзверы ў калідоры адчыніліся і выбег касір Юстэк:
— Пан Грабоўскі! Пан дырэктар запрашае!
— Іду!
Ён выцер сурвэткай рукі, выцягнуў з шуфляды дробна спісаны аркушык і пастукаў у дзверы.
Кароткае «ўвайдзіце» — і Грабоўскі апынуўся ў кабінеце.
Дырэктар, канечне ж, сядзеў на пісьмовым стале. Так заўсёды: альбо на стале, альбо на падаконніку, альбо на падлакотніку канапы. Насамрэч невядома, навошта ля стала стаяла крэсла. З моманту набыцця «Аргенціны» Вінклерам ніхто яшчэ не бачыў, каб ён на ім сядзеў.
Цяпер дырэктар курыў папяросу і, ківаючы нагой, слухаў справаздачу дэгустатара:
— …дваццаць шэсць венгерскага, адзінаццаць малагі, сто чатырнаццаць Cordon Rouge, дзве Cordon Vert, трыццаць сем Clicot і восем Cristal…
Панна Тэця, хутка перамяшчаючы валік машынкі, адстуквала названыя ім лічбы ў адпаведных калонках.
— Гэта ўсё, прыяцель? — спытаўся дырэктар.
— Дай божа кожны дзень столькі, — рассмяяўся дэгустатар.
Дырэктар ляпнуў яго па плячы:
— Дробязь, браце, пабачыш — выцягнем яшчэ два разы па столькі! Ну, пан Грабоўскі, як жа там?
— Першы клас, пан дырэктар, сем тысяч дзвесце сорак тры!
— Спойваеце вы людзей, хай вас халера! Ну, вывальвайце на машынку.
Дырэктар адвярнуўся і падышоў да вялікага стала, на якім валяліся стосы банкнот, план сённяшняй ночы. Касір Юстэк сартаваў іх надзвычай спрытна і складваў па сто штук.
— Павінна быць трыццаць два з коптарам, — сказаў дырэктар.
— Будзе, — коратка пацвердзіў касір і падумаў: «Наколькі цяпер па-іншаму працуецца, усё зразумела, ніякіх сварак… Умее працаваць!»
А між тым, Грабоўскі скончыў і, пакланіўшыся, выйшаў. Машыністка выняла з «Раяля» гатовы аркуш і падала дырэктару:
— Я буду патрэбная пасля абеду? — спыталася яна, апускаючы вочы.
Друцкі азірнуўся, і, бачачы, што Юстэк на іх не глядзіць, пагладзіў яе па смуглым тварыку.
— Не, малышка, дзякуй, — сказаў ён з усмешкай, — толькі зрабіце пералік.
— Ну, тады да пабачэння, пан дырэктар, — уздыхнула панна Тэця.