— Чорт! — вылаяўся госць скрозь зубы. — Што за агідны звярынец!
У той жа момант у дзвярах, схаваных за парцьерай, шчоўкнуў замок і на парозе з’явіўся худы нізкі чалавек у чорным. Яго незвычайна дробная і ненатуральна белая рука павольна пацягнулася да выключальніка, і яркае святло заліло пакой.
Два чалавекі моўчкі прыглядаліся адзін да аднаго.
— Як справы, Факір? — урэшце парушыў маўчанне гаспадар, і яго вузкія вусны скрывіліся ў слабай усмешцы. — Рады бачыць цябе зноў.
Госць працягнуў руку і моцна патрос вузкую далонь прафесара:
— Дрэнна, — адказаў госць нізкім голасам, — таму ты маеш прыкрасць мяне бачыць, дарагі Караль.
Ён глядзеў прама ў тоўстыя лінзы прафесара, праз якія на яго пазіралі праніклівыя чорныя вочы, і дадаў:
— Дазволіш сесці?
— Ну канечне, калі ласка, дарагі Факір, прабач мне няўважлівасць.
Гаспадар падсунуў да госця крэсла — і да яго даляцеў моташлівы смурод хлараформу.
— Я адарваў цябе ад працы, — сядаючы, заўважыў Факір.
— О, зусім не.
— Мне так падалося. Ад цябе патыхае хлараформам. Я з задавальненнем закурыў бы.
— Гэта яшчэ з клінікі, — цвёрда адказаў прафесар. — У клініцы ўсё смярдзіць хлараформам.
Доктар дастаў вялікі залаты партабак і падаў Факіру.
— М-да… — пачаў госць праз хвіліну. — Ты багаты… Вельмі багаты.
— Вельмі, — абыякава паўтарыў прафесар. — А што ж ты хацеў? Я не ўмею марнаваць грошы.
— Вельмі спачуваю, — рассмяяўся госць. — І па-ранейшаму абдзіраеш пацыентаў?
— Не. Я ўжо некалькі гадоў не практыкую.
Велізарны буры кот цяжка саскочыў з канапы і пачаў церціся аб ногі свайго гаспадара.
— Ты палюбіў катоў, — заўважыў мужчына, які называў сябе Факірам. — Яны цікавяць цябе як псіхіятра? Не разумею, як можна трымаць дома столькі гэткай брыдоты.
Прафесар не адказваў і па-ранейшаму не зводзіў вачэй з госця.
— Даўно мы не бачыліся, — урэшце прамовіў ён. — Гадоў дзесяць, мо і болей… Але ты не пастарэў. Вочы гараць, дыхаеш на поўныя грудзі… Відаць, твой лад жыцця табе на карысць…
— Але саракоўнік адчуваецца. Глянь, у мяне на скронях пасівелі валасы.
Прафесар іранічна ўсміхнуўся.
— Цябе гэта, хіба, не турбуе, жанчынам такое падабаецца… А лёгкая сівізна валасоў дадае, між тым, пэўнай паважнасці, саліднасці, што, думаю, толькі табе на карысць.
Госць акінуў гаспадара панурым позіркам.
— Халодна мне, — сказаў Факір. — Я не адмовіўся б ад кілішка гарэлкі.
— На жаль, у мяне няма… Магу, хіба, прапанаваць спірту…
— Давай.
Праз хвіліну прафесар вярнуўся з вялікай аптэчнай бутляй. Ад яго адзення зноў патыхнула хлараформам.
— Ты галодны? — спытаўся доктар.
— Мне ўсё роўна, — парыраваў Факір. — Зараз я хачу сагрэцца.
Ён наліў сабе поўную чарку і выпіў залпам.
— У цябе шырокая глотка, — заўважыў прафесар.
— Дай мне яшчэ папяросу: ад цябе страшна нясе гэтым хлараформам.
— Табе здаецца, — скрывіўся гаспадар. — Ну, расказвай ужо: даўно ты ў Варшаве?
— Сёння прыехаў.
— Доўга збіраешся тут пасціся?
— Яшчэ не ведаю, пабачым.
— А… А не баішся, што цябе пазнаюць?
Госць паціснуў плячыма.
— Сумняваюся… Столькі гадоў, — зацягнуўся ён. — Ты нічога пра яе не чуў?..
— Не. Відаць, яна ўжо дарослая, выйшла замуж.
— Д’ябал!..
— А ты сабе паламаў жыццё. Калі ты ўцёк за мяжу, я думаў, аднак, што нейк станеш на ногі. Але хто раз трапіць на крывую сцежку…
— Давай забудзем пра гэта, — перарваў доктара Факір, наліў сабе новую чарку і ўмомант яе асушыў.
— Адкуль ты прыехаў? — запытаўся прафесар.
— З усяго свету.
— Табе, відаць, ва ўсім свеце зрабілася зацесна, калі ты рызыкнуў вярнуцца.
У голасе прафесара прагучала зласлівая нотка.
— Слухай, Караль, — буркнуў госць, — не па тое я да цябе прыйшоў, каб ты з мяне кпіў. Ведаеш… мне губляць амаль няма чаго!..
Позірк прафесара праслізнуў па высокім ілбе, сціснутых сківіцах, шырокіх плячах і спартыўнай фігуры госця.
— Супакойся, — ціха загаварыў гаспадар. — Ты ведаеш, што я цябе не баюся, як і тое, што… А да тваёй маральнасці і праблем з законам мне справы няма. Я над гэтым… не таму, што па старой дружбе адчуваю нейкія абавязацельствы ў дачыненні да цябе, а проста… па разліку.
— Я цябе не разумею.