Заснуў ён адразу. Яго здаровы арганізм працаваў спраўна, без збояў, і пасля пяці гадзін здаровага сну з былой лёгкасцю быў гатовы да самага актыўнага жыцця.
На працягу гадзіны Друцкі пагаліўся, памыўся, апрануўся і патэлефанаваў Залкінду:
— Ці ёсць пан Залкінд?
— А хто гэта? — спытаўся жаночы голас.
— Гэта Вінклер.
Адказам на гэта быў гучны піск у трубцы.
«Што за чорт», — падумаў Друцкі.
— Капітане! Капітане! — усклікваў радасны жаночы голас. — Гэта я! Люба! Добры дзень, дарагі капітане! Як жа я рада!
— Пані Люба? Ага! Цудоўна! Вы сёння прыехалі?
— Сёння, сёння раніцай, дарагі капітане! Барыс! Барыс! Капітан звоніць! Вось дык удалы прыезд, капітане; гэта для мяне добры знак: першы званок, на які я адказала, быў ваш! Менавіта ваш!.. Глядзі, Барыс, якое шчасце! Я думала, што звар’яцею ад радасці, калі даведалася, што вы прыехалі ў Польшчу!..
У трубцы пачуўся голас Залкінда:
— Яна не хоча аддаваць мне трубку — вось што ты, капітане, вытвараеш з маёй роднай жонкай!
— Зараз жа прыязджайце да нас, тэрмінова прыязджайце, — крычала Люба.
— Зараз не магу, мае родненькія, але а шостай-сёмай, канечне, прыеду. Як жа здароўе, пані Люба? Дапамагла Крыніца?
— Ах, што там здароўе, калі б я ведала, што капітан у Варшаве, то гэта б мне больш дапамагло, чым Крыніца. І з вамі бачылася б, і здаровая была б, і па сорак пяць злотых за дзень не плаціла б за пансіён і лячэнне. Але вы мяне не пазнаеце, я цяпер — старая баба, замужняя баба, я так пабрыдчэла з нашых амерыканскіх часоў, што вы мяне не пазнаеце…
— Няпраўда, — улез у размову Залкінд, — нічога не пабрыдчэла, яшчэ папрыгажэла…
— Ой, што ты кажаш, Барыс! Не слухайце яго, бо падумаеце, што я не пабрыдчэла і яшчэ расчаруецеся. А вы яшчэ майго малога не бачылі, майго самага салодкага дзіцяці!..
Нарэшце Залкінд узяў трубку, і Друцкі мог яму расказаць, што ўчарашняя выручка зноў пабольшала, што справы ідуць выдатна і што праз месяц «Аргенціна» пэўна будзе самым папулярным начным клубам сталіцы.
— Каб вашы словы ператварыліся ў золата, капітане, — адказаў яўрэй, — ды нават і не трэба ператвараць, бо яны не што іншае, як найчысцейшае золата!
Паглядзеўшы на гадзіннік, Друцкі хутка развітаўся з Залкіндам і выбег на вуліцу.
Загадаў ехаць на плошчу Люблінскай уніі, адкуль тры крокі было да ўніверсітэцкай псіхіятрычнай клінікі.
— Ці на месцы яшчэ пан Бруніцкі? — спытаўся ён у дзяжурнага.
— Так. А вы прыватна ці…
— Прыватна.
Дзяжурны паклікаў хлопца, і Друцкі даў яму сваю візітоўку.
Праз хвіліну прафесар сам выйшаў на калідор.
— Калі ласка, — коратка сказаў ён.
Яны падалі адзін аднаму руку.
— Я прыйшоў, Караль, аддаць табе пазыку і падзякаваць за яе. Дазволіш? Ці, можа, ты заняты?
— Сядай, калі ласка.
Прафесар уважліва прыгледзеўся да Друцкага:
— Я бачу, ты хутка асвоіўся ў Варшаве. Табе пашанцавала?
Друцкі кіўнуў галавой.
— Дзякуй табе. Так. Я саўладальнік «Аргенціны».
— Аргенціны? Што гэта такое? Фірма?
Друцкі рассмяяўся:
— Чалавеча! Дзе ты жывеш? Усе ж часопісы поўныя абвестак пра «Аргенціну», на вуліцах каля двух дзясяткаў светлавых рэклам, тысячы плакатаў!.. «Аргенціна» — гэта начны клуб, бар, танцы…
— Ага! Не ведаў. Я ніколі не бываў у рэстаранах, а тым больш у начных.
Друцкі паціснуў плячыма:
— Дрэнна.
— Што ты маеш на ўвазе?
— Проста на выгляд ты страшэнна стомлены, змардаваны, спустошаны ўшчэнт. Нельга ж жыць толькі працай. Як псіхіятр ты лепш за іншых ведаеш, што адпачынак абавязковы…
Бруніцкі махнуў рукой:
— Гэта не для мяне.
— Чаму?
— Не радуе мяне гэта.
— Я цябе разумею, — праз хвіліну сказаў Друцкі, — я разумею хутчэй тваё нежаданне, тваю незацікаўленасць у забавах пасрэдных людзей…
— Пасрэдна шчаслівых, — паправіў прафесар, і яго вусны скрывіліся ў горкай усмешцы.
— І ўсё ж, — стаяў на сваім Друцкі, — усё ж я настойваю: спрабуй. Спадзяюся, ты не сумняваешся, што я да цябе больш чым прыязны.
Прафесар Бруніцкі апусціў галаву:
— Ну… так… я думаю, так…
У яго голасе і знешнім выглядзе было столькі мукі, што Друцкі адчуў у грудзях амаль фізічны боль.
— Караль, — паклікаў ён, — Караль! Дарагі сябар! Ох, калі б я толькі ведаў, як вырваць з цябе гэтую страшную муку! Я паўжыцця за гэта аддаў бы!
Прафесар схапіў яго за руку:
— Так, так, і я так думаю, — сказаў ён з бляскам у вачах. — І я думаю, што ты павінен мне дапамагчы!