— Канечне, Караль.
Яны развіталіся на бліжэйшай стаянцы таксі, і Друцкі паехаў на Наваліп’е.
Кватэра Залкінда выглядала сёння як магазін кветак. Велізарныя карзіны хрызантэм, вялікія букеты пурпурных руж, цудоўныя архідэі, сапраўдныя кусты белага бэзу і пасярод салона нерухомая Люба, гібкая, прыгожая, экзатычная, пахучая…
Друцкі ішоў толькі да яе і бачыў яе вочы з павалокай і пачуццёвыя вусны з чорнай мушкай над верхняй губой…
Яна ляніва працягнула да яго абедзве рукі і нічога не сказала.
— Люба! Ты проста цуд! — выпаліў Друцкі. — Нельга быць такой прыгожай! Я бачу, што цябе павітала кветкамі ўся Варшава, але няма на свеце такіх прыгожых, якія прагнуў бы я табе падарыць!
Толькі цяпер Люба зрабіла ласку і ўсміхнулася:
— Капітане…
Яе голас дрыжэў ад хвалявання.
— Капітане… Як жа мне добра ад таго, што я вас бачу і што… вы мяне бачыце… Кветкі, гэта ад Барыса, ён заўсёды так псуе мне сустрэчу…
Толькі цяпер Друцкі заўважыў Залкінда, які сядзеў у крэсле і глядзеў на жонку, як на сонца.
Друцкі моцна паціснуў яго руку са словамі:
— Джэк! Слухай! Ніколі не пакідай мяне сам-насам з тваёй жанчынай!
Барыс весела рассмяяўся:
— Я не баюся, капітане, ты мяне сабой не застрашыш.
— Чорт! Няўжо я такі стары конь?!
— Стары… сябар, — падхапіў Залкінд.
— Але ж яна расцвіла! Пані Люба! Гэта так павінна выглядаць маці сямейства? — жартаўліва выкрыкваў ён. — Не, сур’ёзна, Джэк надта мне давярае!
— І мне надта, — рассмяялася Люба.
— Ну, ну! Мае дарагія! — пратэставаў з абуранай мінай муж.
— А дзе ж ваш наследнік трона?
— Ужо спіць, — расчулілася Люба, — ён вельмі стаміўся, бедалага, але я павінна вам яго паказаць, хадземце, толькі на дыбачках.
Яна ўзяла Друцкага за руку і ўсе трое перайшлі ў дзіцячы пакой. У белым ложачку мірна спаў худы, чорны, як смала, хлопчык.
— Прыгожы? — спыталася Люба.
— Вельмі, — пацвердзіў Друцкі.
— А падобны і на мяне, і на Любу, праўда? — прамовіў Залкінд.
Багдан хацеў прыгледзецца яшчэ лепей, і Люба запаліла яшчэ адну лямпу.
— Так, лоб, валасы і носік матчыны, а вусны і авал твару бацькавы, — выказаў сваё меркаванне Друцкі. — Дзіўнае падабенства…
— А па характары, — захапляўся Залкінд, — выкапаны я. Аж часам смех разбірае.
З-за таго, што лямпу трымалі вельмі блізка, доўгія вейкі ўздрыгнулі, і хлопчык раптам расплюшчыў вочы.
Гэта былі велізарныя блакітныя вочы з фенаменальна цёмна-залатымі зрэнкамі.
— Спі, маленькі, спі, — пагладзіў яго бацька і патушыў лямпу, — ідзіце, дарагія мае, ён зараз засне, скарб мой найдаражэйшы.
Друцкі выцер лоб і ішоў за Любай, як непрытомны. У яго галаве віравалі думкі.
Калі яны апынуліся ў гасцінай, Друцкі ўважліва паглядзеў на Любу. Яе вусны асвятляла слабая ўсмешка.
— Пані Люба… Што гэта значыць, што гэта можа значыць?!
Яна паклала абедзве далоні яму на грудзі і прашаптала:
— У яго твае вочы, капітане, найпрыгажэйшыя вочы на свеце!
— Мілы Божа!
— Ты што шкадуеш яму іх, капітане?..
— Але як? Якім цудам? Можа, якое-небудзь пракляцце вісела нада мной! Адкуль у вашага дзіцяці гэтыя вочы?!.
Люба злажыла рукі:
— З мяне, з мяне, Джон.
— Але гэта нейкія чары!
— Чары, — кіўнула яна галавой. — Нашто ж ты, капітане, зачараваў мяне, тады на борце, калі я дрыжала, як ліст, калі твае рукі сціскалі аж да страшнага болю суставы маіх рук…
— Шаленства!
— Ты навёў чары, — гаварыла Люба ўсё хутчэй, — моцныя чары, капітане… Выпіла тады я твае вочы, твае найпрыгажэйшыя, найцудоўнейшыя вочы… Так, капітане, я прагнула тады цябе ўсяго…
— Ціха! — цыкнуў Друцкі.
— Барыс ведае…
— Як гэта ведае? Ён заўважыў гэта падабенства?
— Не. Але ён ведае, што я тады кахала цябе, капітане.
Друцкі закусіў губу.
— Я тады не ведала, што ўжо нашу пад сэрцам сына Барыса і што дам яму твае вочы, капітане.
— Але як? Як?! Якім чынам?!
— Простыя людзі сказалі б, што «загледзелася я» ў гэтыя вочы.
— І ты ў гэта верыш? Верыш! Вось дык шчасце! — закрычаў раптам Друцкі. — У мяне цяпер ёсць бясспрэчны доказ для Караля! Люба! Віват!
Люба здзівілася, не разумеючы нагоды для яго радасці. З суседняга пакоя пачуліся крокі Барыса.
— Ціха, Люба, калі-небудзь я табе гэта растлумачу. Ну, што, — звярнуўся Друцкі да ўваходзячага Залкінда, — сын спіць?
— Спіць мая радасць. Люба, можа б ты нам дала што перакусіць?
У Друцкага быў выдатны настрой.
Папіваючы гарбату, ён расказваў гаспадарам пра справы ў «Аргенціне», як стабільна павышаецца наведвальнасць і каса і як ён задаволены, што справа стала залатым дном.