— Юлечка! — жахнулася Аліцыя.
— Пачакай жа! Дык вось, падымаюся я па лесвіцы (а ён сказаў, добра, што будзе чакаць, але пасля гэтага тыфу ў яго адразу міна змянілася), я падымаюся па лесвіцы і гляджу крадком у акно, а мой хлопец — лататы!.. Аж пыл закурэў!..
Яна пляснула ў далоні і ад душы засмяялася.
— Добра я яго правучыла, а?
— Так, Юлька, — прамовіла Аліцыя, — але на будучыню, настойліва прашу цябе, не дазваляй да сябе чапляцца. Катэгарычна. Зрэшты, падрабязней пра гэта мы пагаворым заўтра. Як жа сёння прайшлі твае заняткі?
— Добра, дзякуй. Мяне выклікалі на латыні і матэматыцы. Ах, Аля, ты ж мне нічога не кажаш, ці скончыўся гэты працэс?
— Так, скончыўся.
— І што?..
— Прыгавораны да бестэрміновага зняволення.
— Панна Юлька, — жаласліва сказаў доктар, — дзе гэта хто бачыў паўгадзіны парыцца ў футры і ботах…
— Я забылася, — дзяўчына рассмяялася і выбегла ў вітальню.
Чухноўскі і Лэньчыцкі дапамагалі Юльцы падчас вячэры, пакуль Аліцыя пераапраналася.
Адвакат па тэлефоне дамовіўся наконт ложы ў «Аргенціне», і а палове на дзясятую яны паехалі ў кіно на Марлен Дзітрых.
Калі ад’язджалі, Юлька плёскалася ў ванне, таму з ёй усе развіталіся праз дзверы.
— Сур’ёзна, Аля, — сказаў доктар, калі яны селі ў таксі, — ты павінна быць больш строгай з Юлькай. З яе ўзбуджальнасцю і тэмпераментам, не дай божа, можа лёгка здарыцца няшчасце.
— Сапраўды, твая праўда. Хоць я і магу па заслугах ацаніць яе моцна развітое пачуццё самазахавання і асцярожнасць, аднак прыгоды накшталт сённяшняй могуць паўтарыцца.
Фільм сапраўды быў цікавы і меў шэраг момантаў высокай мастацкай вартасці.
Менш, чым астатнім, ён спадабаўся Чухноўскаму:
— Мяне не цікавяць ненармальныя, — гаварыў ён, — у мастацтве я хачу бачыць жывых і нармальных людзей.
— Ты хацеў сказаць пасрэдных? — спытаўся адвакат.
— Хоць бы і так, абы такіх, якіх сустракаем у жыцці.
Аліцыя паціснула плячыма:
— Сябра мой, а ці часта мы ў жыцці сустракаем нармальных людзей? Амаль у кожнага ёсць большае або меншае псіхічнае расстройства… Але давай не будзем пра гэта. Уладэк злуецца, — звярнулася яна да Лэньчыцкага, — што мы ідзём у «Аргенціну», вось яму ўсё і не падабаецца.
Гартэнзія была так блізка, што яны пайшлі пешшу. У процівагу вялікім неонавым рэкламам, што апявалі выгоды «Аргенціны» на ўсіх вялікіх артэрыях горада, існаванне самога клуба на Гартэнзіі выдавала толькі малая алебастравая шыльда з выціснутымі на ёй літарамі: «Аргенціна». Удзень гэтага надпісу зусім не было відаць, толькі ў дзесяць вечара загараліся схаваныя за алебастрам каляровыя лямпачкі, і тады выступаў надпіс.
Па шырокіх мармуровых прыступках, засланых пухнатым белым дываном, уваходзілі ў хол, а адтуль па бакавой лесвіцы ў ложы.
Прыслуга вітала адваката Лэньчыцкага як старога знаёмага. Ложу, канечне, забраніравалі, і гэта сапраўднае шчасце, бо ўжо зараз не было ніводнай вольнай.
Негрыцянскі аркестр у белых смокінгах граў бастон.
Ложа была так закрыта, што з залы, размешчанай амаль на тры метры ніжэй, немагчыма было ў яе зазірнуць. Затое Аліцыя бачыла ўсё. Абстаноўка залы нагадвала круглы двор іспанскага палаца, ложа — балкон за рашоткай, зарослы плюшчом. Служкі ў строях аргенцінскіх каўбояў завіхалася, звонячы шпорамі, паміж нізкімі масіўнымі столікамі.
Публікі было яшчэ няшмат, але яе большала.
— Ну, як пані падабаецца гэтая карчма? — паціраў рукі Лэньчыцкі.
— Падабаецца, тут вельмі міла.
Падалі мноства халодных закусак, каньяк, вермут і чырвонае віно.
— Гарачага тут не падаюць, — растлумачыў адвакат, — у асноўным з-за паху страў, але, нягледзячы на гэта, у «Аргенціне» бывае горача.
Ён выглянуў у залу і дадаў:
— О, паглядзіце, пані: у гэтай ложы над фантанам цяпер нікога няма, але каля першай з’явіцца Павінецкі. Яшчэ не было выпадку, каб ён не справакаваў скандал….
— Віншую, — паціснуў плячыма Чухноўскі.
— Менавіта гэта мяне вельмі радуе, — на злосць яму падкрэсліла Аліцыя.
— А там, — працягваў адвакат, — каля бара, вы бачыце гэтага, з гваздзіком на лацкане?..
— Бачу.
— Гэта маёр кавалерыі, барон Шэген, венгр, але служыць у нас. Ён як трохі дзябне, то спявае венгерскія песні, і голас у яго каласальны.
— Як гэта, — раздражняўся Чухноўскі, — і яму тут дазваляюць такія выбрыкі?
— А чаму не? Ты б хацеў могілкі зрабіць з начнога клуба ці морг? Гэта ж выдатна, што людзі тут адпачываюць.
— А гэта хто? — спыталася Аліцыя.