— Ага! — усцешыўся Друцкі. — І што?
— Мне расказалі, што ў Варшаве тры машыны «рынкляр». Адна належыць графу Любоцкаму, другая — пані Цітхен і трэцяя — прафесару Бруніцкаму. Усе трое карыстаюцца гэтымі машынамі ўжо некалькі гадоў і цалкам задаволеныя.
— Некалькі гадоў?
— Так, пан дырэктар, мне сказалі, што яны цалкам задаволеныя. Канечне ж, яны выпытвалі ў мяне, хто цікавіцца іх машынамі, і прапанавалі прыслаць аўтамабіль, каб паспрабаваць на ім паездзіць, але, як вы пажадалі, пан дырэктар, я не назваў вашага прозвішча.
Друцкі падзякаваў і выйшаў на вуліцу.
«Усё зразумела, — падумаў ён, падаючы вадзіцелю адрас Бруніцкага, — Караль утаіў. Аўто, якое я бачыў у першы дзень вечарам, — гэта быў яго „рынкляр“».
У холе вілы прафесара Друцкі заспеў доктара Кунокі, заглыбленага ў чытанне. Ён сардэчна і амаль весела прывітаў Друцкага:
— Я вельмі рады вас бачыць. У вашым ладзе жыцця ёсць нешта, што распаўсюджвае вакол вас нейкую вітальную радасць.
— Не перабольшвайце, доктар, — засмяяўся Друцкі, але яму стала прыемна.
— О, не! — нахіліў галаву японец, — я не перабольшваю. Я думаю, што мы наогул недаацэньваем кампаніі мілых, вясёлых і здаровых людзей. А дзейнічае гэта нават… гаюча. Так, пане, гаюча! Вядома, што ўсе целы вылучаюць рознага тыпу энергію, аднак мы не звяртаем увагу на фізічную энергію, што сыходзіць ад людзей, з якімі мы сустракаемся. Калі мы з вамі бачыліся апошні раз, то гаварылі, здаецца, пра народныя забабоны.
— Так, пра звяртанне навукі да забабонаў, якімі яна грэбавала.
— О, глядзіце, — ажывіўся Кунокі, — яшчэ адзін прыклад. Некаторыя індыйскія плямёны вераць у тое, што маладосць, сіла і здароўе могуць уздзейнічаць, як полымя: той, хто дае, нічога не губляе, а той, хто бярэ — набывае. Таму старыя і слабыя людзі спяць у адным ложку з маладымі і здаровымі. Яны перакананыя, што менавіта падчас сну аздараўляльная энергетыка маладога цела найбольш узмацняецца.
— І што? — здзівіўся Друцкі. — Гэта перакананне сапраўды мае нейкае значэнне?
— Я вам так скажу: не ведаю, ці мае, але ведаю, што павінна мець.
— Справа, канечне ж, у энергетыцы, так сказаць, псіхічнай?
Доктар Кунокі патрос галавой.
— На маю думку, але папярэджваю, што гэта не меркаванне афіцыйнай навукі, дык вось, я думаю, што энергетыка фізічная, як і энергетыка радыю, жалеза…
— Словам, электроны? Часткі атамаў?
— Так.
— Незвычайна! Тады і чалавечае мысленне?..
— Таксама энергетыка, што эмпірычна пацвярджаецца выпадкамі тэлепатыі. Так. Дык вось ваша энергетыка, ваша аўра проста гаючая. Я гэта на сабе адчуваю.
— Значыць, я павінен, — засмяяўся Друцкі, — даваць сябе ў арэнду на гадзіны бальніцам у якасці апарата для лячэння. Але насамрэч, мне здаецца, што ў вашых словах шмат рацыі, доктар. Я сам назіраў дзіўны пад’ём настрою ў натоўпе.
— Вось бачыце. Узаемны абмен энергіяй.
— Альбо падчас гульні! Вы, хіба, ведаеце, што я валодаю начным клубам. Дык вось, весялосць, напрыклад, перадаецца вельмі хутка. Як толькі некалькі чалавек разгуляюцца ды расшалеюцца, праз пяць хвілін настрой ідзе ўгору. Я якраз угаворваў Караля адпачыць у маёй «Аргенціне», але дзе там. Вы, доктар, павінны яму параіць, каб ён хоць раз паспрабаваў.
— Я толькі за. Я цалкам з вамі згодны.
— А што, яго няма дома? — спытаўся Друцкі.
— Ёсць, толькі ён нечым заняты. Праз хвіліну прыйдзе. Спадзяюся, вы не злуяцеся на яго, што ён міжволі прымусіў вас быць у кампаніі зануды…
— Пане доктар! — перарваў Друцкі. — Вы і сапраўды лічыце мяне настолькі абмежаваным, які не здолее ацаніць кампаніі аднаго з найразумнейшых вучоных нашага стагоддзя?..
Японец паспрабаваў запярэчыць, але Друцкі не даў яму вымавіць ні слова:
— Гэта я, доктар, павінен прыплачваць за кожныя пятнаццаць хвілін размовы з вамі, з настолькі дасведчаным чалавекам, які мае такі шырокі кругагляд. Дарэчы, я хацеў у вас пра нешта спытаць. А менавіта, ці праўда, што бародаўкі лечацца ўнушэннем?
— Натуральна, — з задавальненнем пацвердзіў японец, — бародаўкі — гэта від псіхічнай хваробы.
— Вось-вось. Я чытаў, — сказаў Друцкі, — што бародаўкі ўзнікаюць на скуры чалавека пасля моцнага непрыемнага ўражання ад выгляду такіх самых бародавак у іншых.
— Не зусім так. Але блізка да праўды. Найчасцей радзімыя плямы, бародаўкі і лішаі пэўнага роду — гэта вынікі ўражанняў, перажытых маці пэўнай асобы падчас цяжарнасці.
— Што? — ускочыў Друцкі. — Дык гэта ўгляданне.
— Угляданне.
— Доктар, вы верыце ва ўгляданне?
Японец зрабіў няпэўны рух рукой: