- Нажаль, я не ведаю,- падумала Аліса, а ўголас самотна сказала,- Ужо ніяк!
- Падумай лепш,- адказала жывёла,- гэта не адказ!
Аліса думала, думала, але нічога не прыходзіла ёй ў галаву.
- А ты сама, ці можаш адказаць, хто ты ёсць?- сарамліва спытала дзяўчынка.- Раптам і мне гэта дапаможа!
- Адкажу крыху далей,- прамовіла Казуля,- Тут я не памятаю!
Далей праз лес яны ішлі разам. Аліса ласкава абдымала Казулю за мягкую шыю. Так яны і дабраліся да нейкай палянцы. Тут Казуля нечакана падскочыла ў паветра і ўсхамянулася, звольніўшыся ад рук дзяўчынкі.
- Я Казуля!- у захапленні ўскрыкнула яна,- Ёйку! А ты чалавечае дзіця!- яе вялізныя прыгожыя вочы напоўніліся небяспекай, і праз імгненне яна збегла.
Аліса стаяла, гледзячы ёй услед, і была гатовая заплакаць з прыкрасці, таму што нечакана згубіла сваю маленькую спадарожніцу.
- Я ўспомніла свае імя!- прамовіла яна раптам,- як добра! Аліса... Аліса... Цяпер ужо ніколі больш не забудуся... Так! Цікава, куды мне рухацца далей?
На гэтае пытанне адказаць было не вельмі цяжка, бо праз лес ішла толькі адна сцежка, але на ёй стаяў слуп з двума указальнікамі.
- Напэўна,- вырашыла Аліса,- хутка сцежка падзеліцца на дзве, і тады ўсё будзе верна.
Але гэтага не здарылася. Дзяўчынка крочыла наперад усё далей і далей, але паўсюль сустракала аднолькавыя слупы з двума указальнікамі ў адзін і той жа бок: на першым было напісана “ДА ДОМУ ЦІЛІДОНА”, а на другім - “ДА ДОМУ ЦІЛІДЗІНА”
- Хучшэй за ўсё,- вырашыла Аліса,- Яны жывуць разам! Чаму я не падумала аб гэтым раней... Але не буду заставацца ў іх надта доўга. Я толькі павітаюся і спытаюся, як выйсці з лесу. Хоць бы дабрацца да Апошняй Клеткі пакуль не звечарэла!
Дзяўчынка ішла далей, размаўляючы сама з сабою, пакуль сцежка рэзка не павярнулася. Яна ледзве не наляцела на двух маленькіх і тоўстых чалавечкаў. Спачатку яна згубілася, пытаючыся зразумець, хто яны, пакуль не здагадалася, што на яе пытанне адказ адзін.
Гэта...
Раздзел IV
Цілідон і Цілідзін
Браты стаялі пад дрэвам, абняўшы адзін аднога за плечы, але Аліса хутка разабралася, хто з іх хто, бо той што злева меў на каўнеры вышыванку “ДОН”, а той што зправа - “ДЗІН”.
- Напэўна, -вырашыла Аліса,- “ЦІЛІ” вышыта на іх каўнерах ззаду.
Браты працягвалі стаяць на месцы і не варушыліся, таму Аліса на кароткі час забылася, што яны жывыя. Яна абыйшла іх са спіны, каб паглядзець, ці ёсць якія надпісы ззаду, і імгненна была напалохана, калі той, хто меў вышыванку “ДОН” прамовіў:
- Калі ты лічыш, што мы з воску, плаці грошы. На васкавыя фігуры дарма не глядзяць. Ніяк.
- І ў адваротным выпадку,- дадаў брат з вышыванкай “ДЗІН”,- калі ты раптам вырашыла, што мы жывыя, табе трэба было сказаць нам штось.
- Вох, прабачце, калі ласка!- толькі і змагла вымаміць Аліса, бо ў яе галаве навязліва гучала старая песенька, і дзяўчынка траціла ўсі сілы, на тое, каб не пачаць спяваць яе ўголас:
- Я ведаю, аб чым ты думаеш,- сказаў Цілідон,- але ты не маеш рацыі. Ніяк.
- І ў адваротным выпадку,- дадаў Цілідзін,- калі б ты мела рацыю, гэта было б праўдай; а калі б гэта было праўдай, то было б бясспрэчным. Але ж гэта лухта. Лагічна.
- Я разважала,- ветліва паведаміла Аліса,- якім чынам лепей выйсці з лесу, бо хутка будзе цёмна. Калі ласка дапамажыце мне!
Але браты толькі глядзелі адно на аднаго і ўсміхаліся.
У гэты момант яны выглядалі, як вялізныя школьнікі і Аліса не устрымаўшыся тыкнула Цілідона пальцам і крыкнула:
- Першы
- Ніяк,- ўзбуджана крыкнуў ён і гучна закрыў рот.
- Другі,- крыкнула дзяўчынка, тыкнуўшы Цілідзіна, адчуваючы, што той хучшэй за ўсё крыкне сваё ўлюбённае “І ў адваротным выпадку!” і не памылілася.
- Ты не маеш рацыі,- енкнуў Цілідзін.- Спачатку ты павінна была сказаць: “Дзень добры ў хату!” і паціснуць нам рукі.
Тут браты ўзялі адзін аднаго за руку, а вольныя працягнулі Алісе, каб павітацца з ёй.
Дзяўчынка вырашыла, што калі паспрабуе павітацца з кожным па асобку, можа пакрыўдзіць іншага; таму лепшым выйсцем палічыла схапіць абедзве вольныя рукі разам. Праз імгненне ўсе троя танчылі ў невялічкім карагодзіку. Потым Аліса ўспамінала, што гэта здавалася настолькі натуральным, што яна нават не здзівілася, калі пачула аднекуль музыку. Было такое ўражанне, што грала дрэва, пад якім яны танчылі. Аліса палічыла гэта неверагодным, але здавалася, што дрэва церла галінай аб галіну, як смыкамі па скрыпках.