Праз Люстэрка і што там убачыла Аліса

- Прачытала ў адной кнізе,- адказала яна.- І мне чыталі... Але нашмат лягчэйшыя за гэты. Па-мойму Цілідзін!

- Што датычыцца паэзіі,- прамовіў Ханьці-Данці, артыстычна складаючы рукі,- Калі так, я сам чытаю верш не горш за астатніх.

- Вой не! Навошта! Не турбуйцеся!- шпарка прамовіла дзяўчынка, спадзеючыся, што гэта яго спыніць.

- Тое, што я зараз прачытаю,- Ханьці быццам не чуў Алісіных слоў,- я напісаў спецыяльна, каб цябе пазабавіць.

Зразумеўшы, што ў любым выпадку слухаць прыйдзецца, яна маркотна падзякавала аўтару і прысела.

“Зімой, калі завея злая,
Цябе я песняй забаўляю...”

Зразумала, я гэта не спяваю...- дадаў Ханьці.

- Я бачу,- адказала Аліса.

- Няўжо ты можаш бачыць спеў, калі так, ты маеш выдатнейшы зрок!- сувора адказаў ён. Каб не пакрыўдзіць яго зноў, Аліса замаўчала.

“Калі Вясна зямлю адновіць,
Я растлумачу песні словы.”

- Дзякуй вам вялікі,- прамовіла дзяўчо.

“І летнім сонцам адагрэта,
Ты зразумееш песню гэту.
Як восень загрукоча ў дзверы,
Усё запішаш на паперы.”

- Калі буду іх датуль памятаць,- прамовіла Аліса.

- Твае словы,- адказаў на гэта Ханьці-Данці,- раняць мяне, няўжо ты зможаш гэта забыць?- але працягваў:

“Я рыбкам ў мора ліст даслаў
Ў ім напісаў: “Я пажадаў!”
І ўрэшце рэшт, праз нейкі час,
Ад рыбак атрымаў адказ.
Там напісана: “Мы нічым,
Не можам вам дапамагчы””

- Баюся, што не разумею, аб чым ідзе гаворка,- заўважыла дзяўчынка.

- Не хвалюйся, далей верш будзе значна лягчэй,- адказаў Ханьці.

“Я зноўку рыбкам напісаў,
Слухмянасці патрабаваў,
І атрымаў ад іх адказ:
“Тон памяняць мы просім вас!”
Пісаў ім раз і два пісаў:
Ані радка не атрымаў.
Ад гэткіх спраў я раззлаваў,
Таму кацёл з паліцы зняў.
Пакуль ваду я наліваў,
Я грукат сэрца адчуваў.
Мне лістанош прыйшоў сказаць,
Што рыбы ўжо у ложках спяць.
Яму сказаў: “Тады ідзі
І зараз жа іх разбудзі!”
Не варухнуўся ён. Пачаў
У вуха я яму крычаць.”

Гэтыя радкі Ханьці-Данці насамрэч пракрычаў і зрабіў гэта настолькі громка, што Аліса ўзрадавалася, што яна не на месцы беднага лістаноша.

“Ён мне няўмольнасць паказаў,
Ён “Не крычы”- мне адказаў.
Ён з гонарам прамовіў мне:
“Я разбудзіў бы іх, але...”
Я штопар ўзяў і непахісна
Пайшоў будзіць іх асабіста.
Я дзверы ўбачыў і пачаў
Ў іх стукацца, за іх крычаць:
“Прачніцеся дурныя рыбы!”,
І разбудзіў бы іх, калі бы...”

Пачалася доўгая паўза.

- І гэта ўсё?- баязліва спыталася дзяўчынка.

- Так. Гэта ўсё!- адказаў Ханьці-Данці.- Бывай!

Гэта прагучала настолькі нечакана, што спачатку Аліса разгубілася, але вырашыла, што ёй падобным чынам паказваюць, што болей не жадаюць яе бачыць, і заставацца тут далей не надта шляхетна. Таму паднялася і працягнула яму руку.

- Да хуткай сустрэчы!- як мага больш вясёлым тонам прамовіла яна.

- Нават калі мы сустрэнемся зноў, не ўпэўнены, што пазнаю цябе,- незадаволена адказаў Ханьці, працягваючы дзяўчынцы толькі адзін палец,- вы людзі так падобныя адно да аднаго.

- Але ж твары ў нас розныя.- задумліва прамовіла Аліса.

- Не кажы ерунды,- адказаў ён.- Усе вашы твары выглядаюць заўжды аднолькава - два вока (ён намаляваў іх у паветры пальцам), пасярэдзіне нос, а пад ім рот. Заўсёды адно і тое ж. Але, калі б у цябе абодвы вокі былі з аднаго боку ад носа, альбо рот на ілбе... пазнаць цябе было б даволі лёгка.

- Гэта выглядала б даволі брыдка,- заўважыла дзяўчынка. Але Ханьці-Данці толькі заплюшчыў вочы і спытаў:

- А хіба ж ты спрабавала?

Аліса крыху пастаяла, каб упэўніцца, што з ёй больш не размаўляюць. Але паколькі вочы Ханьці больш не расплюшчваліся, і здавалася, што ён забыўся аб дзяўчынцы, яна яшчэ раз развіталася і, не атрымаўшы аніякага адказу, спакойна пайшла прэч, разважаючы сам-насам:

- Ён самы непрыемнейшы!- Аліса сказала гэта громка, адчуваючы задавальненне ад таго, што ужывае гэткае доўгае слова,- самы брыдотнейшы з тых, каго я колісь сустракала...

Яна не паспела скончыць сваю думку, паколькі адчула ў лесе мацнейшы гук нечага падзення.

Раздзел VII Леў і Аднарог

Праз імгненне Аліса ўбачыла, што лес пачаў запаўняцца салдатамі: спачатку прабег адзін, потым два, тры, а потым дзесяць, а то і дваццаць адначасова. Урэшце рэшт яны пабеглі па лесе цэлымі батальёнамі. Дзяўчынцы, нават, прыйшлося схавацца за дрэва, каб яе не затапталі, і ўжо адтуль назіраць за тым, што робіцца.