але адпачыць
ня ўсім выпадае
* * *
Завершанасьць
ня любіць
кропак
* * *
Сярод чаратоў
схавалася маленькае
гнязьдзечка
з адным яечкам
з іголкаю зачараванай у
сярэдзіне
так так
з той самай славутай іголкай
у якой жыцьцё цмока
захоўваецца
Ды што тут паробіш:
і балота шкада асушваць
і гняздо дратаваць
і яечка біць
ПРОСТА Ў СЯРЭДЗІНУ
Генадзю Айгі
ён адразу адчуў
што я не дзіця расейскіх прастораў
што пачуваю сябе ў гэтым
хаатычным (на маё ўяўленьне)
і няўтульным горадзе на Волзе
ніякавата й журботна
гэтак мы пазнаёміліся
згадваю голас паставу вочы
ч а р а ў н і к
які жыве ў Расеі
бесьсмяротны Дэрсу Ўзала
(каб жыць у Расеі трэба
добрым быць паляўнічым і сьледапытам)
на іртах ісьці паміж
лукойлаў газпрамаў ды менатэпаў
адчуваць пах драпежніка
і пасьпяхова абмінуць усе пасткі і самастрэлы
закон - не хвалюйся і не бяры да галавы – тайга
просты голас проста ў сярэдзіну
у цэнтар у глыбіню як каменчык у студню
і кругі і ціхі водгук
гэтак проста як сьцізорыкам
выразаць сьвістульку каб без
дай прычыны гукаць аблокі
калі ты чараўнік ты тут
побач з шэраю хмараю і гарэзьліваю
вясёлкаю што не зьвяртае
увагу на йтэру й юкас
і яшчэ на безьліч умоўнасьцяў
вось і подых мой зусім рэальны
і сьлед птушкі ў небе
і пацалунак кветкі
(адбіткі губ засталіся на маёй шчацэ)
і не e-mail-у а ветру даручаю вестку
прывітаньне! учора йшоў летні
дождж але калюгі выглядаюць на восеньскія
канец стагодзьдзя
СКОЛ
Таямніца за паверхняй.
Бачу неба, бачу дол.
Нахіляюся і сьмела
Я раблю вялікі скол.
Я ня буду слухаць шэпты.
Дождж цярусіць, лье ў падзол.
Не адмоўлюся ад мэты –
Расчытаці сьвежы скол.
Як пра вецер сьведчаць птушкі,
Пра гульню – фінальны гол.
Мне адкрые таямніцу
Грубы нечаканы скол.
НІЗКАЯ РЭНТАБЕЛЬНАСЬЦЬ
цэлую ноч дзьмуў вецер
але ня вырабіў нават кілявата
* * *
Увесь час нечага не хапае:
сьмеласьці
развагі
вытрымкі
клёку
гарту
настойлівасьці
моцы
абачлівасьці
кемлівасьці
а сёньня не хапіла такой драбязы –
дзесяці рублёў
* * *
можна абмінуць камень
можна абмінуць калюгу
можна абмінуць пост ДАІ
можна абмінуць здраду
можна абмінуць пастку
можна абмінуць сяброўства
абмінуць сябе
н е м а г ч ы м а
2. Птушыны рай
ПТУШЫНЫ РАЙ
Птушыны рай -- як пылок на крылах мятліка.
Птушыны рай -- кліп на песьні анёлаў.
Птушыны рай -- апошні прыстанак.
* * *
Хто бачыў могілкі птушыныя?
Мільёны дробненькіх грудкоў.
А можа ў хвалях мора сіняга
Хаваюць іх, як маракоў?
Дзень-ноч мільгаюць неўтаймоўныя,
Шляхоў пункціры неба ткуць.
Лятаць – вось самае галоўнае!
Няма калі спачыць-заснуць!