каб напісаць заяву, што ня будзе
займацца камэрцыйнай дзейнасьцю;
затым пайшоў у гарана,
каб давесьці, што ягоныя вершы
ня будуць шкоднымі для вучняў школ;
затым пайшоў у гаргаз,
каб запэўніць, што ягоная творчасьць
не самаўзгараецца;
затым пайшоў у цэнтар занятасьці,
каб даведацца, ці ёсьць якое
вольнае працоўнае месца,
бо і паэтам трэба есьці;
затым пайшоў у жыльлёва-камунальную службу
пацікавіцца, ці можна атрымаць
які-кольвечы пакойчык пад жытло;
затым зноў прыйшоў у гарвыканкам,
каб папрасіць дазволу надрукаваць сваю кнігу;
затым пайшоў…
* * *
Ня думаць пра сон і паразы,
Свабоду карміць з далоні,
Раздаць безмаетным запасы
І выкінуць плэер “Sony”.
І слухаць, як гойсае вецер,
Што робіць падушны вопіс…
Сьмерць – непісьменная лэдзі –
Паставіць свой крыжык-росьпіс.
Закуты ў цяжар цела,
Шукаеш таемныя дзьверы…
Здаецца, патрэбная сьмеласьць,
А досыць адной веры.
На беразе вечнага часу,
Дзе робіцца друзам выгоды,
З апошняга хлеба запасу
Ты корміш птушку Свабоды.
ДРУКАРКА
Як кулямёт зараджана друкарка,
Мігцяць агеньчыкі – да бою пяць хвілін.
І скачуць літары па белым полі шпарака,
Штурхаючы ў кроў адрэналін.
СТАЎ, ДА ЯКОГА ВЯДЗЕ ЎТРАВЕЛАЯ СЬЦЕЖКА
як за павелічальным шклом акварыюма
праплывае міма вялікі карась
парцаляным вокам блізарука ўглядаецца наўкол —
кожным вокам бачыць рознае?
злева
справа
глядзіць цікаўным цялячым позіркам
Ягонае цела --
сьцяна залатой лускі
ягоныя рухі —
гайданьне вершаліны стромкага дрэва
Ён вяртаецца каб яшчэ раз падзівіцца
на надзею
якую ты закінуў y гэты балацяны стаў
* * *
Па палянцы na далінцы
скачуць конікі-наддзьвінцы
ускрай балоцца i вады ля
як жаўнеры маладыя
Скачуць конікі бяз стомы
абмінаюць гай знаёмы
дзьве дарогі стаў для быдла
плот стары сьлед матацыкла
Усё нясецца міма міма
краскі роднага кіліма
пчолы птушкі котка Кася
што ўслед ім пагналася
Залатыя сонца промні
як прадукт каменаломні
За палянкай за далінкай
шлях закрэсьлены галінкай
НА ПОШУКІ ЗЬМЕЯ НАРАТА
О, гэты сьмяльчак, Раул Бопп*,
які накінуў на шыю Зьмею Нарата
пятлю i засіліў гразу сэльвы Амазонкі.
Ён так марыў ажаніцца з дачкою каралевы Лузіі,
што ўлез y скуру сваёй ахвяры
i зьмеям выправіўся на пошукі абраньніцы.
— Куды-ж ты, Зьмей Нарата? — пытаюцца
ў Раула Боппа жыхары сэльвы.
— Хачу я бачыць дачку каралевы Лузіі, —
адказваў усім сьмяльчак Раул.
Няпросты ён выбраў шлях — праз сэльву,
праз балоты, праз выпрабаваньні.
Уладзімер Славук** намаляваў-бы
шыкоўныя ілюстрацыі да гэтай гісторыі.
Зьмей y яго атрымаўся-б як сапраўдны —
блішчыць луска цела пад месячным сьвятлом,
блішчаць вочы Зьмея, выпраменьваючы адвагу i непахіснасьць,
a з пад кожнай купіны, з за кожнага дрэва
сочаць за ім жыхары сэльвы — хіжыя, кіпцюрыстыя, ікластыя;
толькі страшныя абрысы Зьмея Нарата
ратуюць Раула ад нападу кракадзілаў, ягуара i піраней.
О, гэты сьмяльчак Раул Бопп!
Як моцна ён жадае дачку каралевы Лузіі!
Вядома, ён пройдзе праз усе выпрабаваньні,