Тому раптам зрабілася неяк няёмка; у галаве яго мільганула непрыемнае падазрэнне. Ён пільна паглядзеў у твар цёці Поллі, але твар гэты яму нічога не сказаў. І ён адказаў:
— Не, цёця, не надта.
Старая працягнула руку і памацала сарочку Тома.
— Але цяпер табе, відаць, не вельмі горача. Ты ніколькі не спацеў.
І яна з гонарам падумала, як лоўка яна праверыла, ці сухая сарочка, а нікому і ў галаву не прышло, што яна сабе думае. Але Том ужо паспеў сцяміць, куды гне цётка. І ён папярэдзіў далейшыя роспыты:
— Нашы хлопчыкі падстаўлялі галаву пад кран, каб асвяжыцца. У мяне валасы да гэтага часу мокрыя. Бачыце!
Цётцы Поллі аж прыкра зрабілася: як магла яна выпусціць такі важны доказ? Але зараз-жа ў яе з’явілася бліскучая думка.
— Том, але каб абліць вадой галаву, табе пэўна не было патрэбы пароць каўнер у кашулі ў тым месцы, дзе я прышыла яго? А ну, расшпіліся!
Трывога знікла з твару Тома. Ён расшпіліў куртку. Каўнер сарочкі быў моцна прышыты.
— Ну, добра. Добра. Маладзец! А я была ўпэўненая, што ты гуляў і купаўся. Але на гэты раз я памылілася. Я думаю, што на справе ты лепшы, як здаешся.
Цёця Поллі была крыху незадаволена, што хітрыкі яе прапалі дарэмна, але затое яна была рада, што з гэтага часу Том ступіў на шлях паслухмянства.
Але Сід сказаў:
— Нешта мне здаецца, што вы прышывалі яго каўнер белымі ніткамі, а тут чорныя.
— Ну, вядома, я прышыла белымі ніткамі... Том!..
Але Том не захацеў чакаць працягу і, апынуўшыся за дзвярыма, крыкнуў:
— Будзе табе ад мяне за гэта, нягоднік!
Схаваўшыся ў надзейным месцы, Том агледзеў дзве вялікія іголкі, утыркнутыя за каўнер яго курткі і абмотаныя ніткамі. Адна іголка была з чорнай ніткай, другая — з белай.
— Яна не заўважыла-б, каб не гэты Сід. Ах, чорт, яна-ж рознымі ніткамі шые, то чорнымі, то белымі,— дзе-ж мне ўпомніць? Хай ужо шыла-б аднымі!.. А ўсё-такі я Сіду за гэта дам,— хай мяне чорт возьме, калі не дам!
Праз дзве хвіліны — і нават менш — ён ужо забыўся на свае непрыемнасці.
Справа ў тым, што ён навучыўся ў аднаго негра свістаць і цяпер мог без перашкоды практыкавацца ў гэтым мастацтве. Негр пераймаў свіст птушак, перарываючы яго гурканнем, для чаго трэба было трохі датыкацца языком да нёба. Чытач, мусіць, памятае, як гэта робіцца, калі ён калі-небудзь быў хлопчыкам. Дзякуючы надзвычайнай стараннасці, Том хутка зразумеў ў чым тут справа.
Ён весела шагаў па вуліцы.
Улетку вечары доўгія. Яшчэ было светла. Раптам Том абарваў свой свіст. Перад ім быў чужы, незнаёмы хлопчык, крыху большы за яго самога. З’яўленне новай асобы ў такім маленькім гарадку, натуральна, выклікала напружаную цікавасць у Тома. Да таго-ж хлопчык быў добра апрануты,— добра апрануты ў будні дзень! Гэта-ж нешта незвычайнае! На ім была надта прыгожая шапачка; яго сіняя суконная куртка, шчыльна ахапляўшая цела і зашпіленая на ўсе гузікі, была зусім новая і чысцюткая, таксама як і яго штаны. На нагах у яго былі чаравікі, хоць дзень не быў святочны. На шыі ў яго была яркая істужка — гальштук! Наогул, у яго быў выгляд гарадскога франта, што абражала Тома да глыбіні душы. Чым больш глядзеў Том на гэты цуд, тым вышэй задзіраў ён свой нос, паказваючы, што не цікавіцца такім убраннем, і тым бяднейшым здаваўся яму яго ўласны касцюм. Абодва хлопчыкі не сказалі ні слова. Але варта было аднаму зрабіць крок, як рабіў крок і другі — толькі ў бок, па кругу. Пры гэтым яны ўвесь час стаялі тварам да твару і глядзелі адзін аднаму ў вочы. Нарэшце Том сказаў:
— А я магу цябе пабіць.
| Ой, глядзі, задам я табе перцу. |
— Ну, паспрабуй!
— Што-ж, і адлупцую.
— Не здолееш, куды табе!
— Не, магу!
— Не, не можаш!
— Не, магу!
— Не, не можаш! Крыху памаўчалі. Потым Том сказаў:
— А як цябе завуць?
— Не твая справа!
— Ой, глядзі, задам я табе перцу!
— Ну, дык чаму не даеш?
— Скажы яшчэ два словы...
— Два словы! два словы! два словы!.. Вось табе! Ну?
— Во які спрытны! Я-бы мог, каб захацеў, адкалашмаціць цябе адной рукой, прывязаўшы другую сабе за спіну.
— Чаму-ж не калашмаціш? Ты-ж кажаш, што можаш.
— Вядома, магу! І дам, калі ты будзеш чапляцца да мяне.
— Ай, ай, ай! Бачылі мы такіх!
— Франт! Думаеш, што расфуфырыўся, дык ужо і важная асоба! Ой, які капялюш!
— А ну, паспрабуй збіць яго ў мяне з галавы! Вось тады і ўбачыш...
— Лжэш!
— Сам ты лжэш!
— Ты задзіра і манюка!
— Добра, правалівай!
— Эй ты, слухай, калі будзеш яшчэ дражніцца, я адарву табе галаву.