— Добра, Том. Калі ты абяцаеш узяць мяне ў тваю банду, я вярнуся на месяц да ўдавы Дуглас і пастараюся прывыкнуць. Толькі ты ўжо вазьмі мяне.
— Добра, Гек, абяцаю! Пойдзем, браце, а я папрашу ўдаву, каб яна не надта прыціскала цябе.
— Праўда, праўда, папросіш, Том? Вось гэта добра! Калі яна не будзе прыціскаць у самым галоўным, то я буду курыць ціханька і лаяцца таксама ціханька і як-небудзь перацярплю. Калі-ж ты збярэш банду і пачнем разбойнічаць?
— О, хутка! Мы можа сёння-ж увечары збярэм хлапцоў і зробім прысвячэнне.
— Што такое зробім?
— Прысвячэнне.
— Гэта што за штука?
— Гэта значыць, што мы ўсе паклянемся стаяць адзін за аднаго і не выдаваць таварышоў, нават калі нас парэжуць на кавалкі, і забіваць кожнага, хто пакрыўдзіць каго-небудзь з нашай банды, і не толькі яго, але і ўсіх членаў што сям’і.
— Вось гэта здорава, Том!
— Але. А прысягу трэба даваць абавязкова ў поўнач, у самым глухім месцы, якое толькі можна знайсці,— самае лепшае ў доме, дзе водзяцца здані.
— У поўнач?
— Ну, але. А прысягаць мы будзем на чыёй-небудзь магіле і распісвацца крывёю.
— Вось гэта так! Гэта, куды цікавей, як быць піратам. Хай ужо так, Том, я буду трымацца ўдавы, пакуль не выйдуся зусім, і калі зраблюся сапраўдным, заўзятым разбойнікам, і ўсе загамоняць пра мяне,— яна сама будзе ганарыцца, што вывела мяне ў людзі.