— На вайсковай службе іначай нельга, — сказаў старшы пісар, гультайскі пацягваючыся на сваім ложку, — гэта ўжо так спрадвеку вядзецца: як ні адкажы, як ні зрабі, — заўсёды над табою вісяць хмары і пляжыць цябе гром і маланка. Бяз гэтага няма дысцыпліны.
— Правільна сказана, — сказаў Швэйк. — Ніколі не забудуся, як пасадзілі рэкрута Пэха. Ротным камадзірам быў у нас лейтэнант Моц. Вось сабраў ён рэкрутаў і пытаецца: хто адкуль. «Перш-наперш, жаўтаротыя, — зьвярнуўся ён да іх, вы павінны навучыцца адказваць коратка і ясна, як бізуном ляснуць. Дык вось пачнем. Адкуль вы, Пэх?» Пэх быў інтэлігентны хлопец і адказаў так: «Ніжні Боўсаў — Unter Bautzen, дзьвесьце шэсьцьдзесят сем дамоў, тысяча дзевяцьсот трыццаць шэсьць чэскіх абываталяў, гэтманства і чын, воласьць Соботка, былая вотчына Косьці, прыхадзкая царква сьвятой Кацярыны з чатырнаццатага стагодзьдзя, рэстаўравана графам фон-Вацлавам Вратыславам Нэтоліцкім, школа, пошта, тэлеграф, станцыя чэскай таварнай лініі, цукровы завод, млын з пільняй, хутар Вальха, шэсьць кірмашоў на год…» Лейтэнант Моц кінуўся на яго і пачаў біць яго па мордзе, прыказваючы: «Вось табе першы кірмаш, вось табе другі, трэці, чацьверты, пяты, шосты…» А Пэх, хоць і быў рэкрут, падаў рапарт камандзіру батальёна, у канцылярыі была тагды вясёлая шантрапа. Ну, і напісалі яны там, што ён накіроўваецца з рапартам да батальённага камандзіра з прычыны кірмашоў у Ніжнім Боўсаве. Камандзірам быў тагды майор Рогель. «У чым справа?» — запытаўся ён у Пэха, а той і ляпнуў: «Асьмелюся далажыць, пан майор, у Ніжнім Боўсаве шэсьць кірмашоў». Ну, тут майор Рогель на яго закрычаў, затупаў нагамі і зараз-жа загадаў завесьці яго ў вайсковы шпіталь у аддзяленьне для вар‘ятаў. З таго часу Пэх стаў самым апошнім салдатам — не салдат, а няшчасьце.
— Салдат выхаваць справа нялёгкая, — сказаў, пазяхаючы старшы пісар Ванэк. — Салдат, які ня быў ні разу пакараны на вайсковай службе, — не салдат. Гэта, можа, у мірны час так было, што салдат, які адбыў сваю службу бяз ніводнага пакараньня, потым меў усялякія перавагі на грамадзянскай службе. Цяпер якраз наадварот, тыя самыя салдаты, якія ў мірны час ня выходзілі з пад арышту, на вайне выявіліся, як найлепшыя салдаты. Помню я радавога з 8-й маршавай роты Сыльвануса. У таго, бывала, што ні дзень — то пакараньне. Ды якія пакараньні! He саромеўся ўкрасьці ў таварыша апошні крэйцэр. А калі папаў у бой, дык першы прарваў драцяную загароду, трох узяў у палон, і аднаго тут-жа па дарозе застрэліў за тое, быццам, што здаваўся яму няпаўным. Ён атрымаў вялікі сярэбраны мэдаль, нашылі яму дзьве зорачкі, і, каб яго потым не павесілі пад Дуклей, быў-бы ён ужо даўно камандзірам разодзелу. А не павесіць яго ніяк нельга было. Пасьля бою раз падахвоціўся ён ісьці на рэкогносцыроўку, a патруль другога палка застаў яго, калі ён шнырыў у кішэнях трупаў. Нашлі ў яго гадзіньнікаў штук восем і шмат пярсьцёнкаў. Павесілі яго ля штабу брыгады.
— З гэтага відаць, — глыбокадумна заўважыў Швэйк, — што кожны салдат павінен сам сабе заваёўваць становішча.
Пачуўся тэлефонны званок. Старшы пісар падышоў да тэлефону. Нават збоку можна было разабраць голас паручніка Лукаша, які пытаўся, што з консэрвамі. Потым пачаў даваць дыхту.
— Праўда-ж іх няма, пан обэр-лейтэнант! — крычаў у тэлефон Ванэк. — Адкуль ім там узяцца, гэта толькі фантазія інтэнданцтва. Зусім дарэмна было пасылаць туды людзей. Я хацеў вам тэлефонаваць. Я быў у кантыне? Хто сказаў. Кухар-окультыст з афіцэрскай кухні? Сапраўды я дазволіў сабе туды зайсьці. Ведаеце, пан обэр-лейтэнант, як назваў гэты самы окультыст усю паніку з консэрвамі? «Жах ненароджанага». Зусім не, пан обэр-лейтэнант, я зусім цьвярозы. Што робіць Швэйк? Ён тут. Загадаеце яго паклікаць?.. Швэйк да тэлефона, — крыкнуў палкавы пісар і ў дадатак шапнуў: — калі вас запытаюць, у якім выглядзе я вярнуўся, скажэце, што ў поўным парадку.