— Зноў нас агітуюць... — прамовіў нехта з вучняў.
— Ды не агітуем, а падводзім да думкі, што не на замежных рок-гуртах канчаецца свет, а і ў нас ёсць мастацтва, добрыя ансамблі і спевакі-салісты...
— Хто? — зноў ледзь не хорам закрычалі хлапчукі. — «Ласкавы май», «Наўтылус Пампіліус», «Кіно» — і ўсё...
— Ну, Лявонцьеў, Пугачева, Сяроў... — працягвалі ўсё тыя ж хлапчукі. — Але ні ў якае параўнанне яны не ідуць з Майклам Джэксанам, Мадоннай, Сандрай, Сабрынай...
Гэта быў «пік» гаворкі, пасля якога, канешне ж, пра нейкі канцэрт і адпаведны настрой у бацькоў і размовы не магло быць. Канцэрт перарвалі, і ўсе разышліся.
Вечарам Вераніка і Вадзім ішлі разам: яна — з рэпетыцыі, ён — з трэніроўкі, і абмяркоўвалі падзеі мінулага дня.
Вераніка вось ужо шэсць гадоў як займалася ў дзіцячай драматычнай студыі, якая была створана пры мясцовым тэлебачанні. У Галоўнай рэдакцыі народнай гаспадаркі працавала рэдактарам мама Веранікі, Вера Іванаўна. Аднойчы, на дзіцячым навагоднім ранішніку, які па традыцыі наладжвалі супрацоўнікі тэлебачання для сваіх дзяцей, кіраўнік дзіцячай драмстудыі Святлана Анатольеўна Маланкіна заўважыла, як артыстычна дэкламавала вершы адна прыгожая стройная дзяўчынка. Гэта была Вераніка Рагозіна, якая тады вучылася ў першым класе. Святлана Анатольеўна падышла да яе, пагутарыла з маці, і такім чынам Вераніка стала юным акцёрам дзіцячай драмстудыі. Студыя так захапіла Вераніку, што ўвесь свой вольны час яна аддавала толькі ёй. Тут было ўсё незвычайным: студыйная атрыбутыка з тэлекамерамі і маніторамі, сафітамі і мікрафонамі, рэжысёрскімі апаратнымі з пультамі... Рэпеціравалі ў розных дапаможных пакоях, а калі праца над ролямі была закончана і спектакль быў амаль гатовы, прызначаўся спецыяльны прагон, або генеральная рэпетыцыя ў студыі. Затым спектакль запісвалі на відэастужку. Для Веранікі, як і для астатніх юных акцёраў, гэта быў самы хвалюючы момант. I нялёгка, і ў той жа час вельмі цікава. Ты сам сабе бачыш на маніторы, і таму хочацца выканаць тую ці іншую ролю яшчэ лепш. Калі спектакль стаяў у праграме, Вераніка заўсёды паведамляла Вадзіму, усім, хто хацеў паглядзець па тэлевізары, якая з яе «артыстка». Праўда, Вадзім бачыў «геніяльную артыстку», як называў ён Вераніку, не толькі па тэлевізары, але ў самой студыі. Вераніка расказвала, які гэта непаўторны працэс, калі спектакль запісваецца на відэастужку. Вадзім не вытрымаў і папрасіў, каб Вераніка правяла яго на запіс. Пазней ён не раз бываў у студыі: на рэпетыцыях і на запісах.
Вадзім другі год наведваў секцыю барацьбы ў дзіцяча-юнацкай спартыўнай школе. Яна стаяла амаль побач са студыяй тэлебачання, праз вуліцу, у невялікім парку. I таму Вадзім заўсёды заходзіў па Вераніку, калі канчаліся трэніроўкі. На трэніроўку ён ішоў на гадзіну раней за Вераніку. А вось ішлі назад, дамоў, разам. I рэпетыцыі ў Веранікі, і трэніроўкі ў Вадзіма заканчваліся адначасова. Ён стаяў у вестыбюлі студыі, чакаў, пакуль каля паста міліцыі не з'явіцца Вераніка і, нібы козачка, подбегам па мармуровых сходках не спусціцца да яго. Выходзілі на вуліцу праз высокія шкляныя дзверы і адразу дзяліліся ўражаннямі: ён — пра секцыю, яна — пра драмстудыю.
Сёння ў іх тэма гаворкі была адна: канцэрт у класе, які не атрымаўся, па сутнасці, з-за яго, Вадзіма, і Максіма Лобана.
— Вадзім, не грызе сумленне, што так няўдала атрымалася з канцэртам? — Вераніка глянула сябру ў вочы.
— А што яны ўсе разумеюць у сучаснай музыцы? — «Усе» — меліся на ўвазе бацькі.
— Ну, навошта ж ты так... усіх агулам...
— Яны ўсе — рэтраграды... Ім цяжка зразумець нас. Давай ім фальклор, як дваццаць гадоў назад. А час змяніўся... Ты чуеш, што сёння спявае Грабеншчыкоў — «Наш бронепоезд в огне...», Кузьмін — пра карабель: «Оказалось, никуда не плывем...» А рок-гурт «ДДТ» з Юрыем Шаўчуком? Гэта ж крык душы!
— Ты можаш нешта прымаць ці не прымаць, але ты павінен паважаць нашых бацькоў...
— За што іх паважаць? Што яны разам з нашымі дзядамі загубілі краіну? Перабудоўваць тое, што яны збудавалі, давядзецца яшчэ і нам, трэцяму пакаленню.
— Люблю смелых, мэтанакіраваных людзей, а не проста «крытыканаў».
— А я не крытыкую, я ўсяго толькі паўтараю іншых...
— Дрэнна паўтараць, трэба самому думаць... Спадзяюся, калі будзе створаны спецыялізаваны матэматычны клас, а ён, ходзяць чуткі, адкрыецца з новага навучальнага года, ты без нічыёй падказкі вырашыш: пераходзіць ці не ў яго?
— Ды я хоць сёння гатовы перайсці. А што, мне больш нічога не свеціць, акрамя матэматыкі. Гэта было б здорава, калі б такі клас адкрыўся...