– Ty potworze! – zaśmiała się. – Teraz mi się wydaje, że mam sto.
Właśnie w tym momencie weszła Fee sprawdzić, jak postępują prace w kuchni. Meggie przywitała ją z ulgą.
– Mamo, wiesz, co Justyna raczyła mi zakomunikować przed chwilą?
– Skąd niby miałabym wiedzieć? – spytała łagodnie, spoglądając z obrzydzeniem na zielone ciasteczka.
– Bo czasami wydaje mi się, że ty i Justyna macie swoje sekrety, a teraz, gdy Justyna właśnie powiedziała mi, co zamierza zrobić, ty wchodzisz jak gdyby nigdy nic.
– Mhm, przynajmniej smakują lepiej, niż wyglądają – skomentowała Fee kosztując ciastko. – Zapewniam cię, Meggie, że nie zachęcam twojej córki do spiskowania za twoimi plecami. Czym żeś teraz narobiła takiego zamieszania, Justyno? – zwróciła się do wnuczki, która właśnie wlewała ciasto biszkoptowe do form wysmarowanych tłuszczem i wysypanych mąką.
– Powiedziałam mamie, że zamierzam zostać aktorką, to wszystko.
– To wszystko, tak? Czy to prawda, czy to jeden z twoich wątpliwych żartów?
– Prawda! Zaczynam naukę w teatrze Culloden w Sydney.
– No, no, no! – powiedziała Fee opierając się o stół i spoglądając na córkę krytycznym okiem. – Meggie, czy to nie zdumiewające, że dzieci mają własne zdanie?
Meggie nie odpowiedziała.
– Nie podoba ci się, Nana? – warknęła Justyna gotowa do obrony swoich racji.
– Mnie? Skądże! Nie moja sprawa, co chcesz zrobić z twoim życiem. Poza tym, Justyno, sądzę, że będziesz znakomitą aktorką.
– Naprawdę tak sądzisz? – zdumiała się Meggie.
– Oczywiście, że tak – powiedziała Fee. – Justyna należy do tych, którzy dokonują mądrych wyborów. Prawda, moje dziecko?
– Prawda – Justyna posłała jej uśmiech, odgarniając z oka wilgotny kosmyk. W jej spojrzeniu Meggie zauważyła uczucie dla babki, jakiego ona, matka, nie doświadczyła nigdy.
– Dobra z ciebie dziewczyna, Justyno – orzekła Fee. Dokończyła zielone ciasteczko już z mniejszym obrzydzeniem. – Byłyby całkiem dobre, gdybyś polukrowała je na biało.
– Nie można drzewek lukrować na biało – sprzeciwiła się Meggie.
– Oczywiście, że można, zwłaszcza choinki. Mogą być ośnieżone – powiedziała matka.
– Za późno, są już w kolorze rzygającej zieleni – zaśmiała się Justyna.
– Justyno!
– Ojej! Przepraszam, mamo, nie chciałam cię zdenerwować. Zapomniałam, że jesteś obrzydliwa.
– Nie jestem obrzydliwa – powiedziała Meggie, doprowadzona do ostateczności.
– Przyszłam zobaczyć, czy jest szansa na herbatę – wtrąciła Fee siadając. – Bądź tak dobra, Justyno, nastaw czajnik.
Meggie również usiadła.
– Naprawdę sądzisz, że powiedzie się jej, mamo? – spytała nerwowo.
– A dlaczegóżby nie? – odpowiedziała Fee przyglądając się wnuczce szykującej herbatę.
– Może to tylko widzimisię.
– Czy to widzimisię, Justyno? – zapytała Fee.
– Nie – odpowiedziała Justyna krótko, ustawiając filiżanki i spodeczki na starym kuchennym stole.
– Justyno, nie podawaj ciastek w pojemniku, tylko wyjmij kilka na talerzyk – powiedziała Meggie automatycznie. – I nie stawiaj na stół pełnej bańki mleka, tylko nalej trochę do dzbanuszka.
– Tak, mamo, przepraszam, mamo – odpowiedziała Justyna równie mechanicznie. – Nie rozumiem, po co tyle zachodu w kuchni. Kończy się tym, że muszę nie zjedzone rzeczy z powrotem powkładać na miejsce i zmyć kilka talerzy więcej.
– Zrób, jak ci mówię, i nie mędrkuj. Tak jest o wiele przyjemniej.
– Wracając do tematu – podjęła Fee – uważam, że należy pozwolić Justynie spróbować. Na pewno pójdzie jej znakomicie.
– Chciałabym w to uwierzyć – powiedziała Meggie pochmurnie.
– Justyno, czy opowiadałaś o sławie i chwale? – zapytała ostro babka.
– To też odgrywa rolę – powiedziała Justyna. Postawiła na stole stary kuchenny brązowy dzbanek do herbaty i szybko usiadła. – Nie narzekaj, mamo, nie będę w kuchni podawać herbaty w srebrnej zastawie. Nie przekonasz mnie.
– Ten dzbanek jest całkiem odpowiedni – uśmiechnęła się Meggie.
– Nie ma to jak filiżanka dobrej herbaty – westchnęła Fee popijając. – Justyno, dlaczego przedstawiasz matce sprawy w tak złym świetle? Przecież wiesz, że nie chodzi o sławę i chwałę, lecz o powołanie, mam rację?
– Powołanie, Nana?
– Tak, powołanie! Czujesz, że urodziłaś się tylko po to, aby grać, mam rację?
– Tak.
– Dlaczego więc nie powiesz tego matce? Czemu musisz ją denerwować stekiem impertynenckich bzdur?
Justyna wzruszyła ramionami, wypiła herbatę i podała matce filiżankę prosząc o dolanie.
– Bo ja wiem? – powiedziała.
– Nie wiem – poprawiła ją Fee. – Mam nadzieję, że na scenie będziesz stosować właściwą wymowę. Ale odpowiedz: chcesz być aktorką, bo czujesz powołanie?
– Przypuszczam – powiedziała Justyna niechętnie.
– Ach,, ta ślepa duma Clearych! Może być przyczyną twojego upadku, chyba, że nauczysz się ją kontrolować. Ta głupia obawa, że staniesz się pośmiewiskiem, że się ośmieszysz. Chociaż nie uważam, by twoja matka mogła być tak okrutna. – Poklepała Justynę po dłoni. – Ustąp troszeczkę, Justyno, idź czasem na ugodę.
Justyna potrząsnęła głową i powiedziała:
– Nie mogę.
Fee westchnęła.
– Dziecko, wiedz, że masz moje błogosławieństwo, jeśli ci ono w czymkolwiek pomoże.
– Dzięki, Nana, doceniam to.
– Bądź więc taka miła i powiedz wujowi Frankowi, że w kuchni czeka herbata.
Justyna zniknęła, a Meggie przyjrzała się uważnie Fee.
– Wiesz, mamo, jesteś zdumiewająca.
Fee uśmiechnęła się.
– Musisz przyznać, że nigdy nie próbowałam wpływać na to, co zamierzają robić moje dzieci.
– Prawda, nigdy – powiedziała Meggie czule. – I my też to docenialiśmy.
Po przyjedzie do Sydney Justyna najpierw zajęła się usuwaniem piegów. Ze względu na ich liczbę zabieg musiał być rozłożony na dwanaście miesięcy. Potem przez całe życie miała unikać słońca, by piegi nie wróciły. Następnie znalazła sobie mieszkanie, co w tamtych czasach w Sydney nie było sprawą łatwą. Ludzie budowali własne domy i nie do pomyślenia było mieszkanie w kamienicy. W końcu jednak udało się jej wynająć dwupokojowe mieszkanie w Neutral Bay, w jednym ze starych wiktoriańskich domów na nadbrzeżu. Ciężkie czasy zmusiły właściciela do przerobienia domu na kilka ciemnych mieszkań. Czynsz wynosił tygodniowo pięć funtów i dziesięć szylingów, co wydawało się zdzierstwem wobec faktu, iż kuchnia i łazienka były wspólne dla wszystkich lokatorów. Mimo to Justyna cieszyła się.
Mieszkanie w Bothwell Gardens dostarczało jej więcej wrażeń niż praca w teatrze, która polegała głównie na podpatrywaniu zza kulis innych aktorów. Czasami zagrała maleńką rólkę, przede wszystkim jednak uczyła się na pamięć tekstów Szekspira, Shawa i Sheirdana.
Bothwell Gardens składało się z sześciu mieszkań oraz apartamentu gospodyni, pani Devine. Pochodziła z Londynu, miała sześćdziesiąt pięć lat, wyłupiaste oczy i zwyczaj żałosnego pociągania nosem. Gardziła Australijczykami i wszystkim, co australijskie, ale nie przeszkadzało jej to w ograbianiu australijskich lokatorów. Głównym obiektem jej zainteresowań były koszty gazu i elektryczności, a słabością sąsiad Justyny, młody Anglik, który z pogodą korzystał z przywilejów, jakie dawała mu jego narodowość. Nazywał się Peter Wilkins i był pośrednikiem handlowym.
– Nie szkodzi połechtać nieco staruszkę wspomnieniami z Anglii – wyznał kiedyś Justynie. – Nie wtrąca się do mnie. Wam, dziewczynom, nie wolno grzać się elektrycznymi piecykami nawet w zimie, a ja dostałem taki piecyk i mogę go używać całe lato, jeśli mam na to ochotę.