Былі ў Рыгора і свае дзівацтвы. Калі ягоныя калегі і канкурэнты цікавіліся чымсьці кшталту бодыбілдынгу, тэлевізійнага футболу ці зімовае рыбы, дык Рыгор быў не такі і выглядаў на іхным фоне белай варонай. Наўрад ці шмат знойдзецца на сьвеце аўтасьлесараў, якія захапляюцца акадэмічнай музыкай, але Рыгор быў менавіта зь ліку гэтых рэдкіх дзівакоў. Часта можна было ўбачыць, як ён абмяркоўвае чарговы дыск з кімсьці са сваіх доўгавалосых сябраў і тыцкае ў вокладку пальцам. Вядома, амаль усе, хто яго ведаў, не зьвярталі на гэтую прыхільнасьць вялікай увагі, бо ў астатнім чалавек ён быў добры, станоўчы і прыязны. Хто будзе чапляцца па дробязях да такога хлопца? Няхай слухае што хоча. Тым больш што другое Рыгорава дзівацтва бадай усім прыходзілася да густу – ён складаў анэкдоты і ўвесь час іх расказваў. Збольшага гэтыя анэкдоты былі нясьмешныя і зразумелыя толькі самому аўтару, але ягоны заразьлівы сьмех кампэнсаваў іхныя хібы.
Рыгор аніколі ня супраць быў пабалбатаць за келіхам піва ды лёгка сыходзіўся з новымі людзьмі. Мы пазнаёміліся зь ім у бары пры лазьні, патрапіўшы за адзін столік, і ён спачатку расказаў мне анэкдот пра беларуса. Надумаліся навукоўцы правесьці экспэрымэнт: хто хутчэй уцячэ зь вязьніцы – француз, японец, габрай ці беларус. Пасадзілі іх у вязьніцу. Француз праз тры дні так моцна па палюбоўніцах засумаваў, што перапілаваў краты і зьбег. Японец празь пяць дзён так моцна па машынах замаркоціўся, што выкапаў падкоп і зьбег. Габрай празь дзесяць дзён так па свае грошы затурбаваўся, што падкупіў наглядара і зьбег. Толькі беларус сядзіць ды сядзіць. Прыйшлі да яго навукоўцы і пытаюцца – ты чаму зь вязьніцы не ўцякаеш? Беларус адказвае – а што, хіба гэта вязьніца? па-мойму, тут нядрэнна!
Далікатна пасьмяяўшыся, суразмоўца расказваў нешта падобнае ў адказ, а пасьля другога келіха адбываўся плыўны пераход ад тэм агульных да тэм асабістых. Рыгор, даверліва зьнізіўшы голас, маляваў сваё невясёлае становішча: яны з маладою жонкай і дзьвюма дачкамі зьмяшчаліся ў невялікім пакоіку ў цешчынай кватэры. У ягоных родных бацькоў кватэра была наогул аднапакаёвая, і жыць там было зусім няма дзе. Ён скардзіўся, што мусіць прыходзіць дадому пазьней з прычыны цясноты і шматлюдзтва. Жонка зь дзецьмі, цешча, цесьць, сваячка, а на салодкае – сярдзітая бабка. На пытаньне, чаму ён не арэндуе асобнага жытла, калі яму цесна, Рыгор слушна адказваў, што зьбірае грошы на ўласную кватэру, а калі здымаць, дык ужо нічога і не назапасіш. Тут ён звычайна хмурыўся ці нават уздыхаў.
Але па-за расповедам заставаўся той факт, што, нягледзячы на даўкасьць і напружанасьць у хаце, зь цесьцем яны добра ладзілі. Больш таго – Рыгор нават клікаў яго «татам». Гэта павялося здаўна, с самога вясельля, калі цесьць пажартаваў: «Ці будзеш татам мяне клікаць?» Рыгор са сьмехам пагадзіўся. Спачатку ў размовах на слове «тата» рабіўся высьмешлівы націск, і абодва ўсьміхаліся, задаволеныя сваім досьціпам і сяброўскімі, нават змоўніцкімі зносінамі. Потым слова ўгрунтавалася, зрабілася звыклае, дый ужо не заўважалася.
Тата, з твару якога амаль аніколі не сыходзіла хітрая ўсьмешка, меў магутную, цяжкую постаць, вялізарныя ногі і рукі, грамавы голас і нос буйной бульбай. Але з носам «бульбай» ён не згаджаўся і сьцьвярджаў, што гэткі тып носу трэба называць «клубніцавы», як слушна прыкмечана недзе ў Буніна. Тата, карыстаючыся сваёй выдатнай памяцьцю, любіў працытаваць каго з клясыкаў, дадаць у размову пераканаўчы афарызм альбо таксама расказаць анэкдот. Тата ўвесь час хадзіў застуджаны, чхаў ды смаркаўся, з чаго ягоны нос чырванеў і бунінскае параўнаньне з клубніцаю яшчэ больш удакладнялася. Застуда яго ані не бянтэжыла, ён і чуць не жадаў ні пра гарачае малако, ні пра цёплыя шкарпэткі, ні пра таблеткі. Наадварот, расчыняў фортку шырэй, абмываўся штораніцы халоднай вадой і піў ледзяны кефір з халадзільніка. Тата, паводле ўласнага выразу, «бадзёра дапрацоўваў» апошнія пяць гадоў перад пэнсіяй, шаўцом у Доме побыту. Калі пыталіся, чаму ён прысьвеціць акіян вольнага часу, які чакае яго на пэнсіі, тата рабіў шырокі жэст, абводзячы рукою сьцены, усю паверхню якіх займалі стэляжы з кнігамі. Ён любіў паўтараць жарт, што выдаткаваныя на кнігі грошы зь лішкам акупіліся непатрэбнасьцю шпалераў. Увесь час, колькі яго ведаў Рыгор, ён заўсёды зьбіраў кнігі, але, здаецца, ніколі іх не чытаў.
Аднак былі ў таты і такія аспэкты, што Рыгора ятрылі. Прыкладам, бясконцае сядзеньне ў прыбіральні з часопісам ці газэтай, манера калупаць запалкай паміж зубоў, альбо агідная звычка пляваць у попельніцу. Да падобных бытавых дробязяў дадавалася прынцыповае непадабенства ў густах і поглядах на шэраг музычных пытаньняў. Тутака сама час заўважыць, што тата таксама выходзіў вельмі дзіўны чалавек, бо людзі, занятыя папраўкай абутку, ні да кніг, ні да спрэчак пра музыку звычайна ня схільныя. Але, як кажуць псыхолягі ды псыхіятры, паняткі слушнасьці і дзівацтва вельмі няпэўныя і дакладных межаў ня маюць. Не сакрэт таксама, што дзіўнае цягнецца да дзіўнага, а дзівак – да дзівака, і хто ведае, калі б тата любіў паляваньне ці рыбу замест кніжкаў, як бы ў Рыгора склалася зь ягонай дачкой.
Калі гаварыць дакладна, дык тата быў прыхільнікам раньняга барока і нават схіляўся да рэнэсансу, у той час як для Рыгора музычная гісторыя пачыналася з рамантыкаў. Як чалавек дасьведчаны, мудры і тактоўны, тата старанна абыходзіў гэтую розьніцу густаў, і калі ім здаралася слухаць музыку разам, дык запісы абіраліся так, каб дагадзіць абодвум. Але Рыгор, сам ужо даўно не хлапец, ня быў гэткім жа памяркоўным, як тата. Часам, стаўшыся не ў гуморы, ён выклікаў тату на спрэчку, каб давесьці слушнасьць сваіх густаў і зьняпраўдзіць татавы погляды. Тата сварыцца не любіў, але ад поглядаў ніколі не адступаўся. У гэтых спрэчках высьветлілася, прыкладам, што ён аддаваў вялікую пашану клявэсыну, а фартэпіяна лічыў скажэньнем чыстае ідэі; што ён пакінуў ззаду рамантычную пустэчу, фальшывы надрыў мадэрну і бясплодныя сучасныя пошукі – і дасягнуў сапраўднае музычнае чысьціні. Аднойчы ў лаянкавым запаленьні тата сказаў, што глядзіць на Рыгора, зь ягонымі Вагнэрам і Малерам, як на падлетка, не дарослага да сьпелых уяўленьняў пра мастацтва. Рыгор запомніў гэта, і часта ўспамінаў, калі зь іроніяй, а калі са злосьцю. Ён быў упэўнены, што гэтая навамодная прыхільнасьць да барока – ня болей за піжонства.
Нягледзячы на гэткія абуральныя рознагалосьсі, сваркі ў іх былі нячастыя. Тата з Рыгорам разам елі – цесьць умеў добра гатаваць. Пілі разам таксама даволі часта, дакладней, Рыгор піў піва, а тата ўхвальна складаў яму кампанію. Відавочна, таце падабаўся захмялелы Рыгор. Сам ён алькаголю не ўжываў аніколі, што служыла адвечнай тэмай весяліцца: непітушчы шавец – нонсэнс! Тата аджартоўваўся, кажучы, што ў кефіры таксама ёсьціка невялічкі градус. Ён верыў, што кефір мае гаючы эфэкт і пры рэгулярным яго ўжываньні людзі робяцца доўгажыхарамі. Але калі на Рыгора знаходзіў настрой выпіць, тата адразу прыкмячаў гэта і даставаў яму з халадзільніка запацелую бутэльку моцнага «Сябра», прыгаворваючы, што першым глытком трэба выпіць роўна палову. Пасьля вячэры яны перамяшчаліся ў татаў пакой, дзе знаходзіўся балкон, і можна было шмат курыць і гучна гутарыць. Тата ставіў нэўтральную музыку, якая не выклікала абурэньня ні ў яго, ні ў Рыгора, штосьці з Гэндэля ці Гайдна, і яны да позьняе ночы аддаваліся ўзьліваньням за зачыненымі дзьвярыма.
У дні жа ўмеранасьці пасьля вячэры Рыгор закрываўся ад таты ў сваім пакоі і прасіў яго таксама зачыняць дзьверы, дзеля гукаізаляцыі. Стаміўшыся за дзень, Рыгор мог увесь вечар прасядзець на канапе, лагодзячы сябе півам з салёнымі сухарыкамі і слухаючы Брукнэра. Зрэдку ён браў пачытаць штосьці ў таты, пераважна пра падарожжы. У такія вечары нашмат утульней было пагасіць верхняе сьвятло і запаліць таршэр з аранжавым абажурам. Пацягваючы піва з вэнджанымі каўбаскамі, ён ляжаў на баку, абапёршыся на пухоўку, і не сьпяшаючыся чытаў «Зямлю Саньнікава» альбо «У нетрах Усурыйскага краю». Прачытаўшы гадзіну-другую, Рыгор вырашаў, што ўжо досыць позна, і ніхто не перашкодзіць яму дадаткова павячэраць, спакойна і разважана.