Аляксей павітаўся i пачаў выглядаць новенькую. У гэтым аднастайным натоўпе свежага чалавека пазнаеш адразу. Яна ж павінна быць з чамаданамі i нейкімі рэчамі. У калідоры чамаданаў не відно. Ён падняўся на дыбачкі, выцягнуўся на ўвесь свой ледзь не двухметровы рост i праз галовы зазірнуў у пакой, поўны жанчын. Ix галасы зліваліся ў адзіны гул. З-за фіранкі даносіўся голас загадчыка:
— Таварышы, цішэй! Нельга ж працаваць.
Калі выходзіла адна, ёй на змену за фіранку шмыгала другая, а гэтую засыпалі пытаннямі, што i як.
— Абяцаў, калі будзе, даць i дроў i газы. A калі тое будзе?
— Ці варта столькі чакаць, каб пачуць абяцанку? — бубнеў высокі круглатвары мужчына з пустым рукавом, заткнутым за папругу.— Хадзем да самога ў райком.
— А дзе райком табе возьме, калі няма? — пярэчыў сухенькі настаўнік у кіцелі i ў картовай кепачцы.
У куточку «прыёмнай» Аляксей заўважыў некалькі чамаданаў i тоненькую вастраносую дзяўчынку з чорнаю грыўкаю. Ён праціснуўся да яе, павітаўся i сказаў:
— Каторы ваш чамадан? Паехалі.
— Прабачце, куды паехалі? — замітусілася дзяўчына.
— У школу, вядома.
Аляксей нагнуўся, каб забраць рэчы, i быў упэўнены, што настаўніца прыехала толькі да ix, i гэтае дзяўчо з грыўкай яна i ёсць.
— А вы з якой школы? — запытала дзяўчына.
— Вядома, з Біязінскай.
— Павезлі б якраз у другі бок. Гэта Вера да вас. А мне ў Троіцкую.
— А вы хіба не Вера Рыгораўна?
— Не-е... Я Ліна Лушнікава. Будзем знаёмы,— яна працягнула тоненькую халаднаватую далоньку.— А вам батанік або хімік не трэба? Вазьміце мяне. Ну, калі ласка. Мы хацелі разам з Верай.
— Схадзіце,— Аляксей кіўнуў на фіранку,— папрасіце добра, i паедзем разам.
— Прасіла. I гаварыць не даецца. А вас паслухае. З дырэктарамі ён іначай гаворыць.
— Дык то з дырэктарамі.
— А вы хіба не дырэктар?
— Маю тры пасады адразу,— усміхнуўся Аляксей.— Конюх, заўхоз i проста хто куды пашле.
— Вера чакала-чакала i пайшла ў сталоўку. Там знойдзеце яе. Высокая прыгожая бландзінка ў клятчастым жакеце. Пазнаеце адразу,— сказала Ліна i адвярнулася да акна, расчараваная, што ўсё ж прыйдзецца разлучыцца з Вераю i ехаць у Троіцк.
Сталовая была непадалёк ад плошчы. Доўгая стадола з незасланымі столікамі, з фікусам у вялікай кадзі i з «Мядзведзямі на лесараспрацоўках» на сцяне. Прыбіральшчыца збірала міскі, два настаўнікі з афіцэрскімі планшэткамі дапівалі піва, a ў куточку сядзела светлая нейкаю нетутзйшаю чысцінёю дзяўчына. Пасма пшанічных з падпалінкаю валасоў падала на белы лоб, шэры ў вялікую клетку жакецік туга сціскаў выразны стан.
Аляксей ледзь не страявым крокам падышоў да яе.
— Добры дзень, Вера Рыгораўна. Прыемнага апетыту.
— Добры дзень,— заспяшалася i памкнулася ўстаць.— Вы па мяне? А я зачакалася. Думала, не прыедзеце. Ужо хацела прасіцца ў другую школу.
— Дапівайце чай. Я пачакаю.
Аляксей адышоўся да буфета, узяў куфаль піва i тузіну ракаў. У Тары ix было процьма. Цягалі ix сюды хлапчукі торбамі.
Новая настаўніца ўжо чакала каля дзвярэй.
Яны выйшлі разам. Сонца хавалася ў рэдкіх аблоках, а над лесам навісла цёмная хмара з барвовымі закрайкамі. Усё сцішылася i паблякла.
— O-o, трэба спяшацца. Калі гэтая хмара злітуецца, можа, да ночы i дабяромся.
— Што, i да вас такая дарога, як сюды? Колькі жыву, так мяне ніколі не трэсла.
— Каб жа такая! Нездарма кажуць: «Да Біязы не дабярэцца чорт з лазы».
— Што азначае Біяза? Нейкая дзіўная назва,— спытала Вера Рыгораўна.
— Жыве ў нас цікавы чалавек, сасланы сюды пры
цару. Мясцовы гісторык, краязнаўца i вынаходца. Дзеці яго так i завуць дзед Архімед. Ёы мне неяк тлумачыў. Біяза ад татарскага ці асцяцкага слова «біяда». Па-іхняму гэта млын. Млына даўно няма, а слова зрабілася назваю сяла, мабыць, недзе з часоў Кучума... Біяда нагадвае бяду. Каму ж ахвота жыць у бядзе? Вось i паправілі на Біязу.
— Вы філолаг? — зацікавілася Вера.
— Як вам сказаць... Я толькі школьны заўхоз. A філолаг, здаецца, вы.
Вера паглядзела на Аляксея. Ці не жартуе? Можа, проста тлуміць ёй галаву. Прыгожы твар, натуральная далікатнасць i вельмі ж правільная мова. Яна яшчэ ў інстытуце прывучылася ўслухоўвацца ў кожны сказ, у кожнае слова, у думках падкрэсліваць памылкі, a ў блізкіх сяброў далікатна папраўляць ix. А гэты ўсяго заўхоз. Дзіўна.
Яны зайшлі ў райана. У калідоры людзей паменела. Ліна вынесла чамаданы i нецярпліва чакала сяброўку. Па яе прыехаў сам дырэктар.
— Верачка, нарэшце! Я ледзь не паехала не развітаўшыся. Усё тваё тут. Напішаш? — I да свайго дырэктара: — Які гэта ваш сельсавет?